Κριτική για την ταινία «Χ» του Τι Γουέστ με τους Μία Γκοθ, Τζένα Ορτέγκα, Μάρτιν Χέντερσον, Μπρίτανι Σνόου, Όουεν Κάμπελ, Στίβεν Γιούρι, Σκοτ Μεσκούντι.
Το καλοκαίρι του 1979 σε μια αγροκατοικία του Τέξας μια νεανική παρέα στοχεύει να γυρίσει ένα εναλλακτικό πορνό με τίτλο «Η κόρη του αγρότη» που θα «αλλάξει την ιστορία του είδους» χάρη στην αυστηρή καλλιτεχνική καθοδήγηση του νεαρού σκηνοθέτη που λατρεύει τον Γκοντάρ αλλά και το αξιοθαύμαστο φιλότιμο των πρωταγωνιστών! Όμως το ηλικιωμένο, θεοσεβούμενο ζευγάρι των ιδιοκτητών της φάρμας δεν βλέπει με τόσο καλό μάτι τις προκλητικές δραστηριότητες των νεαρών επισκεπτών.
Ένα ανατρεπτικό b-movie, ευφυώς σχεδιασμένο ώστε να γεφυρώσει το χρονικό χάσμα γενεών, εποχών και… κινηματογραφικών ειδών με τέτοιο απαράμιλλο στιλ –ένα θεσπέσιο κράμα παρωδίας, σινεφιλίας, σοφτ πορνό και ακατέργαστου σπλάτερ– ώστε να μην μπορείς να του αντισταθείς. Όπως ακριβώς συμβαίνει και με τους εμμονικούς με το σεξ πρωταγωνιστές της φιλόδοξης τσόντας που δεν μπορούν να πουν όχι στις πικάντικες προκλήσεις του σεναρίου και διατυμπανίζουν με κάθε τρόπο την απόλυτη ελευθερία και ανεξαρτησία στη διαχείριση του σώματός τους, προκαλώντας τη θλίψη στον νεαρό σκηνοθέτη που είναι ερωτευμένος με τη βοηθό του και χάνει τον κόσμο κάτω από τα πόδια του όταν η τελευταία δηλώνει πρόθυμη να «παίξει» στην ταινία. Το παμπόνηρα αγχωτικό «Χ» πηγαίνει κόντρα στη σοβαροφάνεια και τις συντηρητικές κορόνες της εποχής, ξεκινώντας με ένα μακελειό που δεν αποκαλύπτεται με την πρώτη ματιά. Θα χρειαστεί η κάμερα να πάει 24 ώρες πίσω στην αρχή των γεγονότων για να ξετυλιχτεί το νήμα της… τρομοτσόντας! Το βανάκι της χαράς στο Χιούστον ξεκινά με χαλαρή διάθεση και προορισμό την εκπλήρωση του αμερικανικού ονείρου που προσδοκούν με λαχτάρα οι νεαροί αρτίστες, πριν μετατραπεί σε μια αιμοσταγή αλληγορία για τα γηρατειά και την νεότητα (Πώς το έλεγε ο Φίλιπ Ροθ; «Τα γηρατειά είναι σφαγή»). Ο Αμερικανός Τι Γουέστ («The house of the devil») φτιάχνει... παπάδες με τα κλισέ του τρόμου. Χωρίς υπερβολές τύπου jump scare, με θαυμάσιες εναλλαγές σκότους - φωτός και δημιουργικές αντιθέσεις σε υψηλά καλλιτεχνικά στάνταρ (τα έντονα χρώματα του πορνό που γυρίζει το συνεργείο έρχονται σε αντιδιαστολή με τις μουντές, μονότονες αποχρώσεις της πραγματικής ζωής του ηλικιωμένου ζευγαριού), ο Γουέστ λέει αλήθειες που καίνε. Πίσω από τη βιτρίνα της μικροαστικής ζωής όπου η θρησκεία («Η Αμερική είναι ο Ιησούς» μας προειδοποιεί μια επιγραφή στην αρχή του έργου), η πατρίδα και η οικογένεια είναι το βασικό τρίπτυχο, το «Χ» αναζητά το μυστικό της νεότητας και της καλοπέρασης σε σχήματα που δοκιμάζουν τις αντοχές και τα όρια μιας κοινωνίας παραδομένης στον κομφορμισμό και τη συντήρηση.
«Είναι δύσκολο να ζεις με εμφύσημα. Δυσκολεύομαι ακόμα και να πάω από τη μία άκρη του δωματίου στην άλλη. Είναι λες και περπατάς με μια πλαστική σακούλα γύρω από το κεφάλι σου»
12°
