Η Νέλλη και ο κύριος Αρνώ: Μια ευαίσθητη ταινία με λεπτές ισορροπίες

Φοράει ντεγκραντέ γυαλιά, ριγέ πουκάμισο και χαλαρό λεπτό σακάκι στο χρώμα της άμμου, σαν αυτή που έχει πνίξει εδώ και μέρες την ατμόσφαιρα της Αθήνας και έχει βάλει σέπια σε όλο το οπτικό μας πεδίο. Βρίσκεται καθισμένη στον βελούδινο, καπιτονέ, φούξια καναπέ της ευρύχωρης αίθουσας, στο ισόγειο του St. George’s Lycabettus, το απόγευμα της περασμένης Παρασκευής. Έχει επιπεφυκίτιδα λόγω της σκόνης. Ζητά συγγνώμη για τα γυαλιά. Καμιά, δεν έχει περισσότερη χάρη και άνεση από την Εμανουέλ Μπεάρ.

Απαντά με υπομονή στις ερωτήσεις των δημοσιογράφων και ρίχνει σκόρπιες λέξεις εδώ και εκεί στα ελληνικά, λίγο πριν παραδεχθεί πως η γυναίκα της ζωής της −η γιαγιά της− ήταν Ελληνίδα και μετανιώνει για το ότι δεν μιλά κι εκείνη ελληνικά. Δεν έρχεται στην Ελλάδα, εξηγεί, ως άλλη μία γαλλίδα ηθοποιός, αφού η γλώσσα, οι γεύσεις και οι άνθρωποι, την πάνε πίσω στις πρώτες αναμνήσεις της ζωής της. Τα πρώτα λόγια αγάπης άλλωστε που ακούμε, όπως λέει, αφήνουν ένα αποτύπωμα μέσα μας, τα πρώτα λόγια στη ζωή.

Φαίνεται ήρεμη και ατάραχη και αυτό μεταφράζεται και στα λόγια της. Η ηθοποιία μου έσωσε τη ζωή, απαντά, μα ποιος θυμάται την ερώτηση; «Όσο περνούν τα χρόνια στρέφομαι προς το θέατρο γιατί προσφέρει τη δυνατότητα στις μεγαλύτερες γυναίκες να έχουν ωραίους ρόλους και να είναι ενεργές. Το σινεμά δε το κάνει αυτό. Αγάπησα τον πυρήνα της τέχνης μου και όχι τα αξεσουάρ της». Εύστοχη και απροσποίητη, συνεχίζει ενώ πασχίζω να σημειώσω όσα περισσότερα μπορώ. «Οι ρόλοι της καριέρας μου ήταν κυρίως της αισθησιακής και της σεξουαλικής γυναίκας. Τώρα καλούμαι να πάω στην κηδεία του image μου, αλλά και μετά τα πενήντα, είμαι εδώ, το ίδιο ενεργή». Το κύμα αυτοπεποίθησης που εκπέμπει με χτυπάει πλαγιομετωπικά και τώρα απλά πασχίζω να μην μου πέσουν κινητά, μολύβια και σημειωματάρια. Πρέπει να την ρωτήσω κάτι οπωσδήποτε.

Για την προεδρία της στην κριτική επιτροπή του 22ου Φεστιβάλ Γαλλόφωνου Κινηματογράφου διευκρινίζει πως το κάθε μέλος προσλαμβάνει διαφορετικά το ίδιο έργο. Χρησιμοποίησε μια φράση του Κουέντιν Ταραντίνο, όταν εκείνος ήταν πρόεδρος της κριτικής επιτροπής στις Κάννες κι εκείνη μέλος. «Είμαστε επαγγελματίες του κινηματογράφου, όμως ας αφήσουμε την καρδιά μας να χτυπήσει για την ταινία που θα μας συγκίνησει». Ενώ αναφέρθηκε και στην πολιτική ορθότητα της εποχής μας. «Απεχθάνομαι την πολιτική ορθότητα. Οι καλλιτέχνες πρέπει να συνεχίσουν να κάνουν τη δουλειά τους και να δημιουργούν με βάση τις επιθυμίες, τις φαντασιώσεις και τους δαίμονές τους». Όλοι λένε πως το μέλλον είναι μια μεγαλύτερη γυναίκα. Αν μοιάζει έστω και λίγο με την ευγένεια, τη σιγουριά και την ωριμότητα της Εμανουέλ Μπεάρ, τότε ας είμαστε αισιόδοξοι. Τελικά δεν προλαβαίνω να ρωτήσω τίποτα. Mais, c’est pas grave.

Μετά από όλα αυτά, σήμερα βλέπουμε την ταινία «Η Νέλλη και ο κύριος Αρνό» του Κλοντ Σοτέ.

Η Νέλλη (Εμανουέλ Μπεάρ) είναι μια νεαρή γυναίκα με οικονομικά προβλήματα και έναν γάμο που πρόκειται πολύ σύντομα να καταρρεύσει. Ο Πιέρ (Μισέλ Σερό) είναι ένας ώριμος και ευκατάστατος άνδρας, ο οποίος προσφέρεται να την βοηθήσει χωρίς αντάλλαγμα. Η κατάσταση περιπλέκεται όταν η Νέλλη θα δεχθεί να τον βοηθήσει με το βιβλίο που γράφει, οπότε και θα ξεκινήσει η καθημερινή επαφή μεταξύ τους.

Μια ευαίσθητη ταινία με λεπτές ισορροπίες, κομψές ερμηνείες και διακριτική αφήγηση, κινούμενη επάνω στο επικίνδυνο μεταίχμιο της ελεύθερης ερωτικής φαντασίωσης και της πουριτανικής αποδοκιμασίας. Βλέμματα, νεύματα, σινιάλα, και κρυμμένοι κώδικες, ενός σχεδόν χορογραφημένου δράματος που κρατά το ενδιαφέρον αναλλοίωτο, ίσαμε εκείνον τον διφορούμενο αποχαιρετισμό που αφήνει ένα ασυνήθιστο φινάλε σε εκκρεμότητα. Δύο βραβεία Σεζάρ.

Η ταινία «Η Νέλλη και ο κύριος Αρνώ» προβάλλεται απόψε στον κινηματογράφο Δαναός στις 20.00.

Η Νέλλη και ο κύριος Αρνό (Nelly et Monsieur Arnaud)
Γαλλία, Ιταλία, Γερμανία, 1995, Έγχρωμη
Δράμα, 106’
Σκηνοθεσία: Κλοντ Σοτέ
Σενάριο: Κλοντ Σοτέ, Ζακ Φιεσί, Ιβ Ουλμάν
Πρωταγωνιστούν: Εμανουέλ Μπεάρ, Μισέλ Σερό, Ζαν-Ιγκ Ανγκλάντ