Θρίλερ και αστυνομικά φιλμ, νέα και παλιά

Τα crime movies, οι αστυνομικές και γκανγκστερικές ταινίες, τα φιλμ νουάρ και τα αστυνομικά θρίλερ αποτελούν ένα παλαιότατο είδος του κινηματογράφου, ήδη από την εποχή του βωβού σινεμά. Φαίνεται πως η αναπαράσταση και η πραγμάτευση του θέματος της βίας, ατομικής, κοινωνικής και θεσμικής (από την αστυνομία, το κράτος) αποτελεί ένα παμπάλαιο ζήτημα του σινεμά, για να μην πούμε των τεχνών, της κοινωνίας και του ίδιου του ανθρώπου. Το τι κάνει τη βία τόσο παρούσα ή και αναγκαία στις αναπαραστάσεις των αφηγηματικών τεχνών, του μυθιστορήματος και του σινεμά, ιδίως του αμερικάνικου, επιδέχεται πολλές παράλληλες εξηγήσεις. Η αρχέγονη, ενστικτώδης, μαγική, καθαρτήρια και λυτρωτική της λειτουργία για το άτομο και της κοινωνίες υπάρχει ήδη στα αρχαιοελληνικά αφηγήματα, στα ομηρικά έπη και στις τραγωδίες, και φθάνει διαμέσου του κλασικού μυθιστορήματος ως τον κινηματογράφο. Η βία, επίσης, συνδέεται με τα βασικά μυθοπλαστικά κίνητρα της έκφρασης κι εκτόνωσης των βίαιων ανθρώπινων ορμών και των ενοχών γι' αυτές τις ατομικές τάσεις· είναι σύμφυτη με την τάση για εξέγερση του ατόμου εναντίον της μοίρας του, ανθρώπινης ή κοινωνικής, της καταπίεσης που υφίσταται από το περιβάλλον, τους άλλους και την κοινωνία. Τέλος, είναι εγγενής στην ανάγκη λύτρωσης, αποφόρτισης και κάθαρσης στα αφηγηματικά έργα, κινηματογραφικά, λογοτεχνικά, θεατρικά, εν γένει μυθοπλαστικά.

Η βία συνοδεύει τις κινηματογραφικές αναπαραστάσεις σχεδόν από τη γέννηση του σινεμά, αλλά και των εικαστικών τεχνών, π.χ. στα αρχαία αγγεία, και των παλιών λογοτεχνικών επικών ποιημάτων και αφηγημάτων. Στο σινεμά συνδέεται συχνά με την ανάγκη για ύπαρξη δράσης και περιπέτειας στο μυθοπλαστικό φιλμ ώστε να γίνει πιο δυνατό κι ελκυστικό από δραματουργική και διηγηματική σκοπιά.

Θα αναφερθούμε σ' αυτό το άρθρο κυρίως στα αστυνομικά φιλμ (crime movies), σύγχρονα και παλαιά, τα οποία σημάδεψαν ολόκληρη την αμερικάνικη φιλμογραφία.

Το έγκλημα και η βία παρουσιάζονται στις σημαντικές ταινίες του υποδειγματικού, υπέροχου, χολυγουντιανού σκηνοθέτη δράσης, Χάουαρντ Χωκς, στο αστυνομικό μυστηρίου Trent's Last Case (1929), στο φιλμ για τις φυλακές The criminal code (1931), στο σημαδιακό και πρωτοποριακό για την εποχή του, γκανγκστερικό, Σημαδεμένος (1932), στο εκπληκτικό, αρχετυπικό νουάρ The big sleep (1946), στα πολεμικά φιλμ του Today we live (1933), The road to glory (1936), Ο λοχίας Γιορκ (1941) και Air force (1943), συν τα τέσσερα ξεχωριστά κι εμβληματικά ουέστερν του, γυρισμένα αντίστοιχα τα έτη 1948, 1956, 1966 και 1970.

Οι σκηνοθέτες του κλασικού Χόλυγουντ είχαν πολλές φορές ασκηθεί ή και ειδικευτεί, έστω περιστασιακά, στην αναπαράσταση και φιλμική διαχείριση της βίας: Ο τεράστιος Τζον Φορντ με τα υπέροχα, κλασικά ουέστερν και τα πολεμικά φιλμ του, ο Άντονι Μαν με τα φιλμ εποχής και τα ουέστερν του, ο Χένρι Χαθαγουέι με τις περιπέτειές του, ο Ντέλμερ Ντέιβις με ουέστερν· ο Έντουαρντ Ντμίτρικ με πολεμικά φιλμ, ο Σάμουελ Φούλερ με γκανγκστερικές και πολεμικές ταινίες, ο Άλαν Ντουάν με τα πολεμικά του· ο Λιρόι Μέλβιν με αστυνομικές ταινίες, ο Ραούλ Γουόλς κι ο Ρόμπερτ Όλντριτς με γουέστερν, γκανγκστερικά, πολεμικά ή τρόμου, ο Ζακ Τουρνέρ με ιδιαίτερες, στυλίστικες ταινίες τρόμου· ο Ζυλ Ντασέν με κοινωνικά φιλμ νουάρ, ο Τζόζεφ Μάνκιεβιτς και ο Ότο Πρέμινγκερ με τα εκλεπτυσμένα, σοφιστικέ φιλμ νουάρ τους· o κλασικός Ουίλιαμ Ουάιλερ με αστυνομικές και καουμπόικες ταινίες, και ο Άλφρεντ Χίτσκοκ με πλουσιότατη σχετική φιλμογραφία, ατελεύτητη, ευρηματικότατη κι αγωνιώδη· ο υπερταλαντούχος Νίκολας Ρέι, ο δημιουργός μεγάλης γκάμας ταινιών Τζον Χιούστον, ο πρωτοπόρος Όρσον Ουέλς με αστυνομικά φιλμ ή σεξπιρικές τραγωδίες· ακόμη κι ο μεταγενέστερος μα καθοριστικός Ντον Σίγκελ, σκηνοθέτης ειδών, καθώς κι ο άξιος μαθητής του Κλιντ Ίστγουντ. Κατά κανόνα κάθε χολυγουντιανός, Αμερικανός σκηνοθέτης που σέβεται τα κλασικά κινηματογραφικά είδη και τον...εαυτό του, έχει φτιάξει ταινίες για τη βία, είτε είναι παλιός όπως οι παραπάνω, είτε μεταγενέστερος.

Έχουμε και τους καλούς, μεταγενέστερους σκηνοθέτες του αμερικάνικου σινεμά, Σίντνεϊ Λιούμετ, Άλαν Πακούλα, Σίντνεϊ Πόλακ, Άρθουρ Πεν, Τζον Φρανκεχάιμερ, Τζον Σλέσινγκερ, Μάικ Νίκολς, Ρότζερ Ντόναλντσον, Μπράιαν Ντε Πάλμα, Τόνι Σκοτ κ.α., οι οποίοι γύρισαν πολιτικοαστυνομικά φιλμ, δηλαδή αξιοσημείωτα πολιτικά θρίλερ.

Αξίζει να αναφέρουμε τους διακριθέντες σκηνοθέτες του αποκαλούμενου Νέου Χόλυγουντ, τους σπουδαίους χολυγουντιανούς σκηνοθέτες που εμφανίστηκαν μετά την εποχή του κλασικού Χόλυγουντ, όπως τους Κόπολα, Σκορσέζε, Κάρπεντερ, Ντε Πάλμα, Τσιμίνο, Στόουν, Σπίλμπεργκ, Λούκας, Ζεμέκις, Πολάνσκι, κ.α., ακόμη κι αν οι ταινίες τους ανήκουν στα ευρύτερα είδη του θρίλερ, της περιπέτειας, εξωτικής ή μη, του πολιτικού θρίλερ και της περιπετειώδους επιστημονικής φαντασίας.

Σημειώνουμε πως υπάρχουν και άλλοι σύγχρονοι σκηνοθέτες αστυνομικών που εργάζονται στα πλαίσια του αμερικάνικου σινεμά, ενδεικτικά οι: Ουίλιαμ Φρίντκιν, Ντέιβιντ Μάμετ, Γούντι Άλεν, Ντέιβιντ Λιντς, Τζον Μπάνταμ, Ρίτσαρντ Ντόνερ, Τζον ΜακΤίρναν, Μάικλ Μαν, Τζον Νταλ, Μπράιαν Σίνγκερ, Πολ Βερχόφεν, Φίλιπ Νόϊς, Χάρολντ Μπέικερ, Ντόναλντσον, Άντριου Ντέιβις, Κέρτις Χάνσον, Λι Ταμαχόρι, Σπάικ Λι, Γκάρι Φλέντερ, Τόνι Σκοτ, Αντουάν Φουκουά, Καρλ Φράνκλιν, Γκάι Ρίτσι, Κρίστοφερ Νόλαν και πολλοί-πολλοί άλλοι που εργάστηκαν αξιοπρεπώς και με επιτυχία,στη σκηνοθεσία των αμερικάνικων παραγωγών.

Ας μην επεκταθούμε στις πάμπολλες, αξιόλογες, ποιοτικές αμερικάνικες, αστυνομικές σειρές στις πλατφόρμες streaming (και στην τηλεόραση).

Oι σαρκαστές Τζόελ και Ίθαν Κοέν έχουν δημιουργήσει σπουδαία, πρωτότυπα φιλμ νουάρ (Το πέρασμα του Μίλερ), αστυνομικά (Fargo), θρίλερ (Μόνον αίμα, Καμιά πατρίδα για τους μελλοθάνατους). Η άποψη των αδελφών Κοέν είναι καθαρά οπτική και κινηματογραφική, γι’ αυτό είναι λογικό να βρίσκουμε πολλές κινηματογραφόφιλες αναφορές σε κινηματογραφικά είδη, στο κλασικό φιλμ νουάρ (Το πέρασμα του Μίλερ, 1990) και στο θρίλερ (Μόνον αίμα, Καμιά πατρίδα για τους μελλοθάνατους, 2007). Οι Ίθαν και Τζόελ Κοέν δίνουν μια έντονη χροιά ηθικού, μα και κοινωνικού προβληματισμού στις χλευαστικές κι απομυθοποιητικές crime ταινίες τους. Ενυπάρχουν κάποιος στωικισμός μα και ένας ρομαντισμός κρυμμένοι στο βάθος ορισμένων έργων τους. Παρ’ όλο τον τυχοδιωκτισμό τους, οι άνθρωποι θα προτιμούσαν κατά βάθος τη γαλήνη, μα χαντακώνονται από τη λειψή συνειδητοποίηση των πραγματικών δεδομένων. Πίσω από την επιτήδεια κι επεξεργασμένη φιλμική κατασκευή, κρύβεται μια απαισιόδοξη και κυνική φιλοσοφία για τη ζωή, τους ανθρώπους και την κοινωνία.  Το εύκολο κέρδος είναι για τα συνηθισμένα ανθρωπάκια των μυθοπλασιών των αδελφών Κοέν, ένα καταστροφικό κίνητρο. Μερικές φορές το ίδιο ισχύει και για το ερωτικό πάθος, την επιθυμία και το σεξ. Δεν είναι τυχαίο πως στις ταινίες τους βρίσκονται διάσπαρτες πολλές μοιχείες.

Η ζωή στην αμερικάνικη, ξέφρενη καπιταλιστική κοινωνία του ρίσκου και του τζόγου, μοιάζει να κυριαρχείται από υλιστικά όνειρα, πάθη και κίνητρα που συχνά οδηγούν το άτομο σε αδιέξοδα. Η θεματική της ανθρώπινης αφέλειας και βλακείας (ιδωμένη μέσα από έναν λανθάνοντα μισανθρωπισμό) είναι πανταχού παρούσα στο έργο των αδελφών Κοέν. Η ανοησία των χαρακτήρων έχει, όμως συχνά μοιραίες συνέπειες, τους οδηγεί σε  παταγώδεις αποτυχίες (Fargο, 1996, Ο άνθρωπος που δεν ήταν εκεί, Burn After Reading (Καυτό απόρρητο, 2008), Ladykillers: Η συμμορία των πέντε, 2004). Ο Τζόελ και ο Ίθαν μας λένε ότι όλοι οι άνθρωποι μπορούν να κάνουν χοντρά, μη αντιστρέψιμα και καταστροφικά λάθη. Περιγράφουν, με επιμονή, σε ποια κόλαση, από την οποία δεν μπορούμε να αποδράσουμε, μπορούν να μας ρίξουν αυτά τα λάθη, για τα οποία φταίει, βοηθούντων των συνθηκών, το ξερό κεφάλι μας. Αφηγούνται σκωπτικά τη διαδικασία της πτώσης και της διάλυσης στις οποίες μας οδηγούν οι προβληματικές επιλογές μας. Οι αδελφοί Τζόελ και Ίθαν Κοέν βλέπουν γύρω τους στρατιές ηλιθίων. Οι περισσότεροι ήρωες των εκκεντρικών αδελφών Κοέν έχουν τις ιδιότητες του loser και του χαζού. Αρκετές φορές είναι ξεκομμένοι από την πραγματική ζωή, μα κατόπιν αυτή έρχεται, καταδυναστευτική, και τους τσακώνει ή τους συνθλίβει. Επιθυμούν διακαώς την επιτυχία, τον έρωτα, την απόκτηση χρήματος ή κύρους, μα με τα αλλεπάλληλα λάθη, τις αβλεψίες και τις στραβοτιμονιές, συνήθως τα γκρεμίζουν όλα ή χάνουν και αυτά που έχουν (Fargo, Καυτό απόρρητο, Ο άνθρωπος που δεν ήταν εκεί, Μόνον αίμα, Ladykillers: Η συμμορία των πέντε, Αριζόνα τζούνιορ). Ορισμένες φορές, π.χ. στα φιλμ Fargo, Μόνον αίμα, Το πέρασμα του Μίλερ, το περιβάλλον, κοινωνικό ή φυσικό, ακόμη και το κλίμα (π.χ. το κρύο στο Fargo), μοιάζουν να επιτείνουν την αποξένωση και την ψυχρότητα των μικρόκαρδων ανθρώπινων σχέσεων.

Ο Κουέντιν Ταραντίνο, ένας νεότερος, ρηξικέλευθος αισθητικά, Αμερικανός κινηματογραφιστής διέπρεψε, μεταξύ άλλων, στα γκανγκστερικά και στα θρίλερ, στα crime movies, σκηνοθετημένα με έναν δικό του, ιδιότυπο, μεταμοντέρνο τρόπο, γεμάτο σινεφιλικές αναφορές. Το Reservoir Dogs (1992), το πρώτο φιλμ του, ήταν μια εκρηκτική, εντυπωσιακή πρώτη σκηνοθετική εμφάνιση. Ένα βίαιο, κυνικό, συνταρακτικό γκανγκστερικό φιλμ που περιγράφει άλλοτε με μελανά χρώματα και πολύ αίμα, κι άλλοτε με σαρκασμό, τον κόσμο των εγκληματιών, διαμέσου της αποτυχημένης ληστείας μιας συμμορίας. Στη συμμορία κρύβεται ένας αστυνομικός (τον ενσαρκώνει ο Τιμ Ροθ) που δίνει πληροφορίες για τη ληστεία, ώστε να συλληφθεί ο γερο-αρχηγός της. Οι ανατροπές στην εξέλιξη της ιστορίας είναι πολλές. Γίνονται διαδοχικές αποκαλύψεις που φωτίζουν με διαφορετικό τρόπο την αλήθεια. Ο Ταραντίνο αναπτύσσει την μυθοπλασία του χρησιμοποιώντας όχι μόνο την περιγραφική αφήγηση στον “παρόντα”, ενεστώτα χρόνο, αλλά και την υποκειμενική αφήγηση (διηγημένη από τη σκοπιά ενός προσώπου, π.χ. του γκάνγκστερ που υποδύεται ο Μπουσέμι), την εικονογραφημένη διήγηση που είναι απλά ένα ψέμα, καθώς και τα φλας μπακ. Η αφήγηση διαιρείται σε κεφάλαια, που το καθένα ακολουθεί ένα πρόσωπο, μα συνεχίζει την κοινή ιστορία, δίνοντάς μας μια διαφορετική άποψη και ματιά. Ο Ταραντίνο ενσωματώνει στην περίπλοκη αφήγησή του ακόμη και διάφορα ανέκδοτα που διηγούνται οι ήρωες, μερικές ένθετες ιστοριούλες. Αργότερα θα διακριθεί ως ένας μετρ της πολυσύνθετης μυθοπλαστικής αφήγησης του σύγχρονου, μάλλον μεταμοντέρνου, σινεμά.

Το φιλμ του Ντέιβιντ Φίντσερ, Το κορίτσι με το τατουάζ (The Girl with the Dragon Tattoo, 2011) είναι το δεύτερο που διασκευάζει το ομώνυμο μπεστ σέλερ του Στιγκ Λάρσον, μέρος της θρίλερ τριλογίας του Millenium. Το πρώτο φιλμ ήταν σουηδικό. Ήρωες των δύο αξιολογότατων ταινιών είναι ο δημοσιογράφος Μπλόμκβιστ και η περιθωριακή χάκερ Λίζμπεθ Σαλάντερ. Οι δυο συνεργάτες – και κατόπιν εραστές – στην ταινία του Ντ.Φίντσερ αναλαμβάνουν την έρευνα για την ανεύρεση μιας κοπέλας που εξαφανίστηκε πριν 40 χρόνια, ανιψιά του βιομηχάνου (Κρίστοφερ Πλάμερ) που αναθέτει την υπόθεση στον  Μπλόμκβιστ. Η πορεία της ανατριχιαστικής έρευνάς τους που μας καθηλώνει, ξεδιπλώνει την απαίσια διαδρομή ενός serial killer γυναικών, που κρύβεται μέσα στην πάμπλουτη οικογένεια, στο βάθος των φρικτών μυστικών και συμπεριφορών της. Σημειωτέον πως οι σαδιστικοί φόνοι του γίνονται σε θρησκόληπτη αναφορά σε ορισμένα εδάφια της Βίβλου, όπως έπραττε ο παράφρων δολοφόνος (Κέβιν Σπέισι) του συνταρακτικού Seven.

Ο Φίντσερ και ο πολύ καλός σεναριογράφος του Στήβεν Ζαῒλιαν, βάζουν στο μικροσκόπιό τους τη μεγαλοαστική σουηδική τάξη, την αντιδραστικότητα (συμπεριλαμβάνει αντισημίτες ακροδεξιούς) και τη διαφθορά της. Η ταινία κριτικάρει τόσο την κεφαλαιοκρατική τάξη όσο και κομμάτια του περίφημου σουηδικού κράτους πρόνοιας. Σκιαγραφεί επίσης την κατάδυση του Μπλόμκβιστ και της punk & gothic, αμφισεξουαλικής χάκερ (της μελαγχολικής και σκοτεινής Ρούνι Μάρα) σε αυτούς τους διεφθαρμένους κοινωνικούς χώρους, σαν μια κατάβαση στην κόλαση. Ταυτόχρονα περιγράφει και την κατάδυση των δυο ηρώων στον δικό τους εσωτερικό κόσμο. Ο σκηνοθέτης και ο σεναριογράφος του εστιάζουν στους δυο ιδιόμορφους χαρακτήρες τους, στην παράξενη σχέση τους, στο πώς συγκλίνουν μέσα από την κοινή αναζήτηση, μα και το πώς χωρίζουν, όλο πίκρα για τη Σαλάντερ, οι δρόμοι τους στο τέλος. Οι δυο κεντρικοί χαρακτήρες είναι εξoστρακισμένοι παρίες που θέλουν να παρέμβουν καθοριστικά στο γίγνεσθαι μιας κοινωνίας σάπιας. Η ταινία υπερασπίζεται τη διαφορετικότητα μιας μοντέρνας, δυναμικής κι ασυμβίβαστης, ανδρόγυνης κι αλλόκοτης νέας γυναίκας, καθώς και την προσπάθειά της να επιλέξει το δικό της δρόμο.    

Το φιλμ του Φίντσερ είναι πρωτίστως μυστηριακό και ατμοσφαιρικό θρίλερ όπως τα αλησμόνητα Seven (1995) και Zodiac (2007), μα δευτερευόντως κοινωνικό και υπαρξιακό πόνημα για την σεξουαλικότητα μια νεαρής, προβληματικής, κάπως αλήτισσας, ατίθασης κοπέλας, η οποία παλεύει με την εχθρική κοινωνία που την περιβάλλει ασφυκτικά, με τους δαίμονες και τα προσωπικά, ψυχολογικά τραύματά της.

Κάποιοι θεατές θα πουν πως όλα τα λεφτά είναι ο χαρακτήρας της Σαλάντερ, ένα επιθετικό και νευρωτικό αγρίμι, ερμηνευμένο με ένταση κι ευαισθησία από την προικισμένη Ρούνεϊ Μάρα. Όμως, κι ο Ντάνιελ Γκρεγκ αποδίδει με πληρότητα και πειθώ τον δημοσιογράφο, έναν αντιφατικό, δυνατό κι ανήσυχο χαρακτήρα και του προσδίδει ανάγλυφη αλήθεια.

Η σκηνοθεσία του φοβερού βιρτουόζου χειριστή των κινηματογραφικών μέσων γραπώνει γερά τον θεατή και χειρίζεται τα συναισθήματά του μέσω της ατμοσφαιρικής φωτογραφίας με τους εκπληκτικούς φωτισμούς, τη ρευστή, αεικίνητη κάμερα και το παράλληλο, επιδέξιο, ρυθμικό μοντάζ, το οποίο βραβεύτηκε με Όσκαρ. Τον θεατή καθηλώνει η δύναμη, σκληρότητα κι αμεσότητα των σκηνών όπου το κορίτσι με το τατουάζ βιάζεται από τον υπεύθυνο της Πρόνοιας για την παρακολούθηση της κοινωνικής ένταξής της, και αργότερα, εκδικητική κι ανελέητη, με το δίκιο της, καθηλώνει, κακοποιεί και εκβιάζει τον βιαστή της (παρακολουθούμε συνολικά τρεις βιασμούς).

Άλλη εξαιρετική ντεκουπαζικά ενότητα είναι αυτή της συνάρθρωσης από τον δημοσιογράφο, σε μια συνέχεια, ως  λογικό, οπτικό μοντάζ των φωτογραφιών των θεατών της παλιάς παρέλασης του 1964 μεταξύ των οποίων βρισκόταν η εξαφανισθείσα και ο άγνωστος δολοφόνος. Στην αρχή η σφιχτοδεμένη αφήγηση του φιλμ μας παρουσιάζει το πρώτο ψάξιμο / μοντάζ που επιχειρεί ο Μπλόμκβιστ των φωτογραφιών της παλιάς εφημερίδας σε παράλληλο μοντάζ με τον βίαιο βιασμό της Σαλάντερ από τον κοινωνικό λειτουργό. Δεύτερη συναφής, καλοσκηνοθετημένη σεκάνς είναι αυτή που η Σαλάντερ δείχνει στο λάπτοπ της στον δημοσιογράφο τις σελίδες των αρχείων που μάζεψε αναφορικά με τους φόνους των άμοιρων κοριτσιών. Στη σεκάνς αυτή, οι δυο τους θα αντιληφθούν την ύπαρξη, στις παλιές φωτογραφίες, μιας άλλης κοπέλας που φωτογραφίζει την παρέλαση. Ο Μπλόμκβιστ θα βρει αργότερα τη γερασμένη φωτογράφο και θα της πάρει τις παλιές φωτογραφίες του άλμπουμ της. Επόμενη σημαντική, καλομονταρισμένη σκηνή, αυτή όπου ο δημοσιογράφος αντιπαραθέτει και μοντάρει τις δύο σειρές φωτογραφιών, της εφημερίδας στην οποία τις έδωσε η γυναίκα, αλλά και του ναζιστή φονιά.

Η εκκεντρική χάκερ επιτελεί διαρκώς πολύπλοκη και συναρπαστική μονταζική κι απεικονιστική εργασία στα κομπιούτερ όπου δουλεύει κι ερευνά με μεγάλη σπουδή και ταχύτητα. Οι δυο ερευνητές ψάχνουν μανιωδώς και μας δείχνονται συχνά στην οθόνη παράλληλα, μέσω της σύνθετης, δεξιοτεχνικής αφήγησης του Αμερικανού σκηνοθέτη. Η μια σειρά εικόνων (της Σαλάντερ) δυναμώνει το σασπένς και την αγωνία που βιώνουμε από την παράλληλη ροή της άλλης σειράς (του ψαξίματος του Μπλόμκβιστ) και αντιστρόφως, σε μια κορυφούμενη κλιμάκωση. Ο Φίντσερ μας αποδεικνύει περίτρανα πως είναι ένας από τους σημερινούς μετρ της κινηματογραφικής σκηνοθεσίας.

Άλλοι εμβληματικοί σκηνοθέτες που χειρίζονται έξοχα το θέμα της βίας ήταν οι Γάλλοι Πιερ Μελβίλ, Ζακ Μπεκέρ, Aνρί-Ζορζ Κλουζό, Ανρί Βερνέιγ, Αλέν Κορνό, Ζακ Ντερέ, ο Ζαν Ντελανουά με τους δύο Μεγκρέ του, και ο Γκρανιέ-Ντεφέρ. Επίσης οι Κόστα Γαβράς, Υβ Μπουασέ, Ζορζ Λοτνέρ, Ζοζέ Ζοβιανί, Φιλίπ Λαμπρό, και οι σημερινοί σκηνοθέτες Ολιβιέ Μαρσάλ, Γκιγιόμ Νικλού, Γκιγιόμ Κανέ, ο καλλιτεχνικός κοινωνικός σκηνοθέτης Ζακ Οντιάρ, κ.α.

Απλώς ας αναφέρουμε τη μεγάλη παράδοση των αγγλικών αστυνομικών ταινιών, φιλμ μυστηρίου ή τρόμου και θρίλερ, υποστηριζόμενα ενίοτε από τα αστυνομικά μυθιστορήματα των κλασικών Βρετανών συγγραφέων του είδους. 

Επίσης, από την Ιαπωνία μας έρχονται μεταξύ πολλών άλλων, που σχεδόν ύμνησαν τη βία, ο μεγάλος Ακίρα Κουροσάβα, από τους Εφτά σαμουράι και το Γιοζίμπο, περνώντας στον Δολοφόνο του Τόκιο, έως το Ran και το Καγκεμούσα. Μα και ο μεταγενέστερος, ρηξικέλευθος πειραματιστής και ανατρεπτικός, Ναγκίζα Όσιμα, ενσωματώνοντας τη βία στις εξεγερμένες ταινίες τέχνης του, συχνά με θέματα σχετικά με τους αναφομοίωτους νέους και τη βιαιότητά τους. Οι Ιάπωνες σκηνοθέτες έχουν παράδοση στην απεικόνιση της βίας, όπως κάνουν οι Σ.Σουζούκι, Ιμαμούρα, Κομπαγιάσι, Βακαμάτσου, Γιοσίντα, M.Σινόντα, Μαζουμούρα, κ.α...