Κριτική ταινίας: Νέα τάξη

Ένας πλούσιος γάμος στο Μεξικό διακόπτεται απότομα όταν τα βίαια επεισόδια μιας κοινωνικής εξέγερσης που αιματοκυλά την πόλη φτάνουν έξω από τα υψηλά τείχη της πολυτελούς έπαυλης προκαλώντας άγχος στους υψηλούς παρευρισκομένους.

Το σινεμά του Μεξικανού Μισέλ Φράνκο («Μετά τη Λουτσία», «Το χρονικό μιας αθωότητας») είναι ένας συνδυασμός οργισμένης πολιτικής ματιάς και συγκινητικού κοινωνικού δράματος. Στη νέα του ταινία, η συγκίνηση παραλείπεται προκειμένου να αναδειχθεί η ψυχρή και απόλυτα κυνική θέση του πάνω στο ταξικό ζήτημα. Το χάσμα που χωρίζει πλούσιους και φτωχούς, εκτός από ένα σχήμα που τονίζεται διαρκώς τα τελευταία χρόνια στον κινηματογράφο, παρουσιάζεται εδώ ως μια πυριτιδαποθήκη που παίρνει φωτιά και προκαλεί χάος. Εικόνες βιβλικής καταστροφής και απύθμενης βίας, που έχουν ως σκοπό το σοκ, κυριαρχούν στα πλάνα του Φράνκο. Σαφώς και το βραβευμένο με Αργυρό Λέοντα στη Βενετία φιλμ του Μεξικανού παρουσιάζει τεράστιο και ουσιαστικό ενδιαφέρον, αλλά τα κεντρικά στοιχεία του σεναρίου μοιάζουν να απορροφούνται από μια στιλιζαρισμένη καταγραφή ενός ιδεολογικού κυνισμού που δύσκολα μπορεί να μας συγκινήσει, ακόμη κι αν οι βασικές γραμμές του τονίζονται από μια αίσθηση δικαίου που δύσκολα κάποιος μπορεί να αντικρούσει.