Κριτική ταινίας: Μια χαρούμενη οικογένεια 2 (Happy Family 2)

Όταν η Μπάμπα Γιάγκα και ο Ρέινφιλντ γίνονται στόχος μιας νεαρής κυνηγού τεράτων ονόματι Μίλα Σταρ, τα μέλη της οικογένειας Γουίσμπον αναγκάζονται να μεταμορφωθούν χωρίς τη θέλησή τους σε τέρατα για μία ακόμα φορά, προκειμένου να σώσουν τους αγαπημένους τους.

Η συνέχεια της πετυχημένης ταινίας κινουμένων σχεδίων «Μία χαρούμενη οικογένεια» φέρνει ξανά στις επάλξεις τον μπαμπά Φρανκεστάιν, τη μαμά Βρικόλακα, την κόρη Μούμια και τον μικρό γιο Λυκάνθρωπο, που θα κάνει το λάθος να ερωτευτεί τη Μίλα Σταρ, η οποία φυσικά θα προδώσει τα αισθήματά του. Καλοφτιαγμένο σχέδιο που μας ταξιδεύει σε κλασικές ταινίες τρόμου (μια έξυπνη προσθήκη η αναφορά στον «Κινγκ Κονγκ» και τον έρωτα του για τη μοιραία ξανθιά) με την ιστορία να μην αποφεύγει πάντως τη σεναριακή λογική του σίκουελ που προτιμά να ισορροπεί μεταξύ του διδακτισμού και της διασκέδασης. Το χιούμορ είναι πιο παιδικό ίσως από ό,τι θα θέλαμε, αλλά τα δηκτικά σχόλια για τους εγωπαθείς γονείς (η οικογένεια των… Σταρ) που καταστρέφουν τα παιδιά τους επιδιώκοντας να τα κάνουν άψογα και χωρίς ελαττώματα είναι όλα τα λεφτά. Όπως ακούγεται και σε κάποια σκηνή του φιλμ, «το να είσαι τέλειος είναι τελικά κάπως βαρετό»!