Οι 10 καλύτερες ταινίες του 2021

Καθόλου εύκολη υπόθεση να διαλέξεις τις δέκα καλύτερες από τις ταινίες της ταραχώδους χρονιάς που πέρασε. Παρά το γεγονός πως για το μισό περίπου έτος, οι κινηματογραφικές αίθουσες παρέμειναν κλειστές, αρκετές από τις ταινίες που έφτασαν τελικά στο ελληνικό κινηματογραφικό κοινό, είχαν όλα τα προσόντα για να διεκδικούν μια θέση σε τέτοιες λίστες σαν κι αυτή, συνεπώς θα έχετε ήδη δει πολλές ετερόκλητες δεκάδες, των οποίων το περιεχόμενο δεν επαναλαμβάνεται παντού. Καλό σημάδι η ποικιλία. Παρακάτω οι καλύτερες ταινίες για το 2021 με καθαρά προσωπικό κριτήριο.

10. Η Γαλλική Αποστολή (The French Dispatch)
Μια εξόχως αταξινόμητη ταινία την οποία έχει τόση αξία να προσπαθήσει να την εξηγήσει κανείς, όσο έχει αξία να προσπαθήσει να εξηγήσει έναν ακατανόητο συνειρμό. Άλλη μια οπτική απόλαυση, πιστή στο αναγνωρίσιμο και ευδιάκριτο στιλ του εμμονικού Γουές Άντερσον με τα στοιχεία που λειτουργούν ως σήμα κατατεθέν στις ταινίες του, όπως τα ισορροπημένα με μοιρογνωμόνιο κάδρα, η εξεζητημένη παστέλ χρωματική παλέτα (έχουμε και κάποια απολαυστικά ασπρόμαυρα μέρη) και οι γνωστοί αλλόκοτοι διάλογοι οι οποίοι ακολουθούν έναν αδιάκοπο ρυθμό. Επιπλέον θα βρείτε κι έναν στρατό από την αφρόκρεμα του Χόλιγουντ να παρελαύνει στην οθόνη. Ενδέχεται να βγείτε λίγο ζαλισμένοι από την αίθουσα.

9. The Velvet Underground
Το φιλμ του πολυαγαπημένου μας Τοντ Χέινς, λίγα κοινά χαρακτηριστικά έχει με το τυπικό μουσικό ντοκιμαντέρ που έχεις συνηθίσει. Μια σε βάθος διερευνητική περίπτωση ταινίας η οποία είναι τόσο ασυνήθιστη όσο και η ίδια η μπάντα που παρουσιάζει, αποφεύγοντας με δεξιοτεχνία τα κλισέ και τις παγίδες ενός τέτοιου τολμηρού εγχειρήματος. Ένα απολαυστικό ντοκιμαντέρ για τα μάτια και τα ώτα εξίσου, δονούμενο από τον μοναδικό ήχο των αξέχαστων “The Velvet Underground”, μιας από τις πιο επιδραστικές μπάντες στην ιστορία της μουσικής.

8. Tick, Tick… Boom!
Η αυτοαναφορά στον κινηματογράφο δεν είναι κάτι σπάνιο, εδώ έχουμε ένα μιούζικαλ για την αντιξοότητες, τις αναποδιές και τις αγωνίες του να φτιάχνει κανείς ένα μιούζικαλ. Αναφορές σε πρωτοπόρους του χώρου και cameos που όσο πιο απομακρυνόμαστε από το Νέα Υόρκη, τόσο πιο δύσκολα αναγνωρίζονται. Μια βιογραφική ταινία για τον συνθέτη του πασίγνωστου μιούζικαλ «Rent» ο οποίος πέθανε πριν αυτό κάνει την πρεμιέρα του κι ένα υπέροχο μιούζικαλ, το οποίο θα είναι για πάντα η απόδειξη για το πόσο ταλαντούχος ηθοποιός είναι τελικά ο Άντριου Γκάρφιλντ.

7. Παράλληλες Μητέρες (Madres Paralelas / Parallel Mothers)
Η όγδοη συνεργασία του Πέδρο Αλμοδόβαρ και της μούσας του Πενέλοπε Κρουζ, είναι μια συγκινητική, προσωπική και πολιτική ιστορία, ένα δράμα με τον ρόλο της γυναίκας πάντα στο προσκήνιο, μέσα από την περίπλοκη ερωτική σχέση δύο γυναικών, του ρόλου τους ως μητέρες και τον δυναμισμό των ιδίων αλλά και των προγενέστερων γενεών των γυναικών που ήρθαν πριν από αυτές, με φόντο τις φοβερές συνέπειες και προεκτάσεις του ισπανικού εμφυλίου.

6. Η Τελευταία Μονομαχία (The Last Duel)
Οι ισχυρές γυναικείες προσωπικότητες -εδώ η θαυμάσια Τζόντι Κόμερ στο ρόλο της Μαργκερίτ ντε Καρούζ- δεν είναι κάτι νέο στη φιλμογραφία του Ρίντλεϊ Σκοτ. Υπάρχει ωστόσο κάτι φρέσκο και άξιο αναφοράς εδώ. Μια ταινία εποχής χωρισμένη σε τρία μέρη με έναν ευρηματικό τρόπο αφήγησης για να εκφραστεί μια ιδέα η οποία είναι η βάση και η απαρχή όλων των επεισοδίων, των επιθέσεων, των εξευτελισμών και των δημόσιων διαπομπεύσεων που όλες οι γυναίκες από το σήμερα και σε άπειρο βάθος χρόνου έχουν υποστεί κάποια στιγμή στη ζωή τους, με μόνη εξήγηση (και όχι δικαιολογία) το γεγονός ότι είναι γυναίκες. Μια ταινία που λειτουργεί επειδή προτείνει μία απλή και μόνη ιδέα, αποκρυσταλλωμένη, η οποία την εποχή του Μεσαίωνα είναι η βαριά και ασφυκτική πραγματικότητα και που ψήγματα της οποίας φτάνουν ως το σήμερα και ενυπάρχουν μέσα σε κάθε διάκριση, κακοποιητική συμπεριφορά και έγκλημα με θύματα γυναίκες, στην #metoo εποχή. Ποια είναι αυτή: η ιδέα πως η γυναίκα είναι ένα αντικείμενο.

5. Η Εξουσία του Σκύλου (The Power of the Dog)
Ένα όμορφο γουέστερν που αποπνέει τόσο πρωτόγονη γοητεία, όσο και μοντέρνα ευαισθησία, εξοπλισμένο με αναπάντεχες ανατροπές κι ένα απροσδόκητο φινάλε που μας θυμίζει το σινεμά για το οποίο γυρνάμε ξανά και ξανά στις αίθουσες. Το σινεμά που βασίζεται στη δύναμή του χωρίς περιττά φτιασίδια, φανφάρες και εντυπωσιασμούς. Τα μαγευτικά, ονειρικά γενικά πλάνα της Μοντάνα (γυρισμένα στη Νέα Ζηλανδία) αλλά και η επιμονή στη λεπτομέρεια των μικρών πραγμάτων, μαζί με τη γεμάτη αυτοπεποίθηση, στιβαρή και ταυτόχρονα τρυφερή κινηματογράφηση της Κάμπιον, επιβεβαιώνει για άλλη μια φορά τις προσδοκίες για ένα άρτιο αποτέλεσμα από μια σκηνοθέτη μεγάλων ταινιών, η οποία δεν έχει καμία αποτυχία στην καριέρα της ως τώρα.

4. Ανάμνηση (Memoria)
Όσο δύσκολο είναι να συγκεντρωθεί μια λίστα με τις καλύτερες ταινίες της χρονιάς, όπως γράψαμε και παραπάνω, άλλο τόσο είναι να περιγραφεί με λέξεις η εμπειρία της θέασης της ταινίας του Απιτσατπόνγκ «Τζο» Βεερασεθάκουλ, στη μεγάλη οθόνη. Μια απαιτητική, πολυσύνθετη και ποιητική ταινία, η οποία είναι φτιαγμένη για να σε αφήσει άναυδο και που μόνο η αιθέρια παρουσία του πλάσματος που ακούει στο όνομα Τίλντα Σουίντον θα μπορούσε να υποστηρίξει. Όποιος πρόλαβε και το είδε στο σινεμά, κατά τη διάρκεια της μίας και μοναδικής εβδομάδας που κυκλοφόρησε, να θεωρεί εαυτόν τυχερό για φέτος.

3. Η Χώρα των Νομάδων (Nomadland)
Μαγευτικά, συγκλονιστικά και εντυπωσιακά τοπία της απέραντης αμερικανικής υπαίθρου και της διαρκούς γραμμής των οριζόντων της Νεβάδα και της Αριζόνα που κόβουν την ανάσα, δεξιοτεχνική αλλά και διακριτική κινηματογράφηση από την υπερταλαντούχα Κλόι Ζάο, μια καθηλωτική και ραφιναρισμένη Φράνσις ΜακΝτόρμαντ κι ένα ονειρικό σάουντρακ γεμάτο με μελωδίες του Λουντοβίκο Εϊνάουντι, σε μια θαυμάσια, πανέμορφη και γνήσια συγκινητική ταινία με ήρεμο ρυθμό, η οποία υπερβαίνει τους περιορισμούς της κινηματογραφικής γλώσσας και θέτει θεμελιώδη ζητήματα σε σχέση με την αποσταθεροποίηση και την αβεβαιότητα του σήμερα, χωρίς να κρίνει ή να θυματοποιεί τους πρωταγωνιστές της και πάνω από όλα χωρίς να κάνει τίποτα αναγκαστικό, υπερβολικό ή φλύαρο. Τρία Όσκαρ και λίγα ήταν. Τα λέμε στο δρόμο.

2. Δεν Υπάρχει Κακό (There Is No Evil)
Τέσσερεις ιστορίες πάνω στο θέμα της θανατικής ποινής στο Ιράν, υπό διαφορετική γωνία η καθεμιά που όμως συνδέονται μεταξύ τους, οι οποίες εξετάζουν τους τρόπους με τους οποίους εμπλέκονται, επηρεάζονται και λειτουργούν οι πρωταγωνιστές, μέσα στον αναπόδραστο εφιάλτη της ανελευθερίας που φτιάχνει για αυτούς ένα αμείλικτο πολιτικό καθεστώς. Μια σπουδαία και τολμηρή πολιτική ταινία που προκαλεί το σκοτεινό πολιτικό καθεστώς στο Ιράν και την ασφυκτική πίεση που δημιουργεί στην προσωπική ηθική και την ακεραιότητα των πολιτών. Η συγκλονιστικά καθαρή σκέψη του Μοχάμαντ Ρασούλοφ βρίσκεται σε απευθείας διάλογο με τη Χάνα Άρεντ και την «Κοινοτυπία του Κακού».

1. Μικρή Μαμά (Petite Maman)
Μια συγκλονιστική ταινία, η ουσία της οποίας αναδεικνύεται αβίαστα μέσα από το μεγαλείο της απλότητάς της και της ικανότητάς της να σε καθηλώνει στην οθόνη καθ’ όλη τη διάρκειά της. Μια υπέροχη και συγκινητική καταβύθιση στην ψυχοσύνθεση γένους θηλυκού, αυτό το αριστούργημα της Σελίν Σιαμά αναδύεται με άνεση πάνω από το «Πορτρέτο» και «Τα Κορίτσια», θυμίζοντάς μας την έντονη και ενστικτώδη ανάγκη μας να γνωρίσουμε σε βάθος τους εαυτούς μας και τους γύρω μας, ξεκινώντας από τους δικούς μας ανθρώπους, τους γονείς μας και ειδικά τη μητέρα και την επίσης επείγουσα δική μας ανάγκη να μας γνωρίζει σε βάθος κι εκείνη. Δες το και πάρε τη μαμά σου αμέσως τηλέφωνο.