Κριτική ταινίας: Για πάντα κοντά σου (Nowhere special)

Ο τριανταπεντάχρονος Τζον έχει ελάχιστους μήνες ζωής και προσπαθεί να βρει την κατάλληλη οικογένεια για τον τρίχρονο γιο του Μάικλ.

Δύο πρόσωπα που γεμίζουν με ασύλληπτη συγκίνηση απ’ άκρη σ' άκρη το φιλμ του Ουμπέρτο Παζολίνι, ο οποίος ήταν υποψήφιος για το Όσκαρ καλύτερης ταινίας το 1997, ως παραγωγός του «Άντρες με τα όλα τους», της υπέροχης κωμωδίας που σκηνοθέτησε ο Πίτερ Κατανέο. Η τρίτη σκηνοθετική δουλειά του Ιταλού δημιουργού μετά τα «Machan» (2008) και «Still life» (2013) είναι φτιαγμένη από τα πιο ταπεινά κινηματογραφικά υλικά. Απλή αφήγηση, σεκάνς καθημερινότητας που δίνονται με σύντομους διαλόγους, έμφαση στα βλέμματα και τις κουβέντες που ανταλλάσουν οι δύο αφοπλιστικοί πρωταγωνιστές. Ειδικά ο πιτσιρικάς Ντανιέλ Λαμόν είναι θαυμάσιος κάθε φορά που πολιορκεί με τα αθώα ερωτήματά του τον παγιδευμένο πατέρα (η σκηνή με το νεκρό σκαθάρι θα σας κάνει κομμάτια), τον οποίο υποδύεται με σπάνια αυταπάρνηση ο Τζέιμς Νόρτον που γνωρίσαμε στις πρόσφατες «Μικρές κυρίες» αλλά και τον «Mr Jones» της Ανιέσκα Χόλαντ.