Κριτική για την ταινία «The hand of God» του Πάολο Σορεντίνο με τους Φιλίπο Σκότι, Τόνι Σερβίλο, Τερέζα Σαπονάντζελο
Βρισκόμαστε στα μέσα της δεκαετίας του ’80. Ο έφηβος Φαμπιέτο απολαμβάνει μια όμορφη και γεμάτη συγκινήσεις ζωή με την οικογένειά του όταν η είδηση του ερχομού του Ντιέγκο Μαραντόνα στην ομάδα της Νάπολης έρχεται να φέρει τα πάνω κάτω. Όχι μόνο στη ζωή του έκπληκτου Φαμπιέτο αλλά σε όλη την πόλη του ιταλικού Νότου, που πλέον ζει και αναπνέει στους ρυθμούς του Ντιεγκίτο.
Μια προσωπική εξομολόγηση από τον Πάολο Σορεντίνο είναι το απολαυστικό «The hand of God». Η αξεπέραστη αυτοβιογραφική ιστορία του με θέμα την ενηλικίωση έχει τη μορφή μιας ιλαροτραγωδίας που εκτυλίσσεται στη Νάπολη των 80ς και κινείται γύρω από την επεισοδιακή μεταγραφή του Μαραντόνα στην ομάδα της πόλης. Ευτυχώς ο Σορεντίνο, εκτός από σπάνιος σκηνοθέτης, αποδεικνύεται και ψαγμένος ποδοσφαιρόφιλος με σωστή κρίση (μην το θεωρείτε δεδομένο πως όποιος ασχολείται με την μπάλα ξέρει κι από ποδόσφαιρο), και γίνεται ο πρώτος κινηματογραφιστής που δίνει την πραγματική διάσταση μιας απίθανης μεταγραφής που μέχρι να ολοκληρωθεί έμοιαζε με σενάριο επιστημονικής φαντασίας. Την υπογράμμιση του παραπάνω στοιχείου δεν την είδαμε σε κανένα φιλμ που έγινε μέχρι τώρα για τον Μαραντόνα και φυσικά ούτε στο υπερτιμημένο ντοκιμαντέρ του Ασίφ Καπάντια «Diego Maradona», το οποίο εντυπωσίασε πρόπερσι μόνο εκείνους που δεν είχαν αντιληφθεί έως τότε το μέγεθος του κορυφαίου ποδοσφαιριστή. Πρωταγωνιστής του φιλμ είναι ο 17χρονος Φάμπιο ή Φαμπιέτο Σκίζα, δευτερότοκος γιος μιας αγαπημένης όσο και θεοπάλαβης οικογένειας αριστερών και ποδοσφαιρόφιλων που έχει για μέλη της τον τραπεζικό υπάλληλο πατέρα, την αφοσιωμένη μητέρα που λατρεύει τις φάρσες, τον μεγαλύτερο αδελφό του που θέλει να γίνει ηθοποιός, τον παθιασμένο κομμουνιστή παππού που βλέπει στο γκολ με το χέρι του Μαραντόνα τον ορισμό μιας γνήσιας επανάστασης, τον κομπιναδόρο θείο, την αθυρόστομη γιαγιά, την εκκεντρική και σέξι θεία κ.ά. Ο Σορεντίνο αφιερώνει σε όλους αυτούς και με όλη του την αγάπη το καταπληκτικό και απέραντα κωμικό πρώτο μέρος του φιλμ, πριν δώσει τη σκυτάλη στην προσωπική περιπέτειά του και στην καταγραφή ενός τραγικού γεγονότος που θα τον επηρεάσει για όλη του τη ζωή. Η ταινία, πέρα από ύμνος στη Νάπολη (την πόλη αλλά και την ομάδα της), είναι κυρίως μια δήλωση αγάπης και ευγνωμοσύνης του σκηνοθέτη στους γονείς του. Χωρίς να γίνεται γραφικός ή μελό, ο Σορεντίνο παραδίδει ένα έργο ζωής που μιλά για τις εμπνεύσεις αλλά και τα τυχαία γεγονότα που μας καθορίζουν, για την αναζήτηση της ταυτότητας – καλλιτεχνικής και προσωπικής–, για την ανάγκη της επανεκκίνησης κάθε φορά που η ζωή μάς παίζει άσχημα παιχνίδια, για τη σημασία της επιμονής στην πραγματοποίηση του ονείρου. Το τελευταίο ημίωρο, σπαρακτικό και λυτρωτικό ταυτόχρονα, όπου ο ήρωας βρίσκει επιτέλους την απάντηση στο ερώτημα που τον βασανίζει, είναι ένα ατόφιο αριστούργημα.
10°
