Κριτική ταινίας: Εξόριστος (Exil)

Ο Τζαφέρ, ένας μεσήλικας χημικός από το Κόσοβο, ζει και εργάζεται στη Γερμανία, ενώ έχει δημιουργήσει οικογένεια με μια Γερμανίδα. Όταν βρίσκει στην εξώπορτα του σπιτιού του κρεμασμένο ένα ποντίκι, αρχίζει να υποψιάζεται έναν συνάδελφό του που επιδεικνύει, σύμφωνα με τον ίδιο, ρατσιστική συμπεριφορά.

Στη δεύτερη ταινία του ο Βισάρ Μορίνα σκιαγραφεί την εύθραυστη ψυχολογία του ήρωά του, ενός καταπιεσμένου άντρα που επιλέγει να θυματοποιείται διαρκώς και υποψιάζεται τους πάντες και τα πάντα για ό,τι παράδοξο συμβαίνει στη ζωή του. Το όριο ανάμεσα στην πραγματικότητα και στη φαντασία θολώνει διαρκώς όσο προχωρά η ιστορία, αλλά όχι και η διάκριση μεταξύ δράματος και μαύρης κωμωδίας. Ο σκηνοθέτης επιλέγει να στραφεί σε κάποια κωμικά τεχνάσματα (ο διάλογος του ήρωα με τον πρόεδρο της εταιρείας όπου εργάζεται, η συνεργασία με τον υφιστάμενό του κ.ά.) για να ελαφρύνει την ιστορία, αλλά το δράμα υπερισχύει, και μάλιστα σκληραίνει αρκετά, σε σημείο που μεταβάλλεται σε ασφυκτικό, πεσιμιστικό θρίλερ. Το σενάριο με αρκετές σουρεαλιστικές νύξεις επιχειρεί να αναλύσει όχι και τόσο διεξοδικά τις έννοιες της ταυτότητας και του εκπατρισμού, η λύση του μυστηρίου είναι προβλέψιμη και η αναφορά στην παράνοια ως αιτία για τους αμέτρητους συνωμοσιολόγους είναι μάλλον μια εύκολη λύση.