Κριτική για την ταινία «Συνέβη στο Σόχο (Last night in Soho)» του Έντγκαρ Ράιτ με τους Tομασίν Μακ Κένζι, Άνια Τέιλορ-Τζόι, Ματ Σμιθ, Νταϊάνα Ριγκ, Τέρενς Σταμ.
Η νεαρή Ελοΐζ φτάνει από την επαρχία στο Λονδίνο με τη φιλοδοξία να κυνηγήσει το όνειρό της και να γίνει σχεδιάστρια μόδας. Η αγαπημένη της εποχή είναι τα swinging sixties και, χάρη στη δύναμη ενός ονείρου, το Λονδίνο των 60ς ζωντανεύει μπροστά στα μάτια της. Στην αντανάκλαση του καθρέφτη παρακολουθεί τον εαυτό της να έχει μεταμορφωθεί σε μια εκκολαπτόμενη στάρλετ της δεκαετίας του ‘60 ονόματι Σάντι και να ζει με πάθος τις απολαύσεις της αγαπημένης της περιόδου. Ώσπου έρχεται η στιγμή που το «είδωλο» της βρίσκεται παγιδευμένο σε έναν καθημερινό εφιάλτη, από όπου δεν υπάρχει ελπίδα δραπέτευσης.
Το σενάριο που συνδέει το θρίλερ με το κοινωνικό δράμα και φέρνει το σκοτάδι και τη βία στο ίδιο τερέν με τον ρετρό ρομαντισμό μιας εξιδανικευμένης εποχής (η ανήμπορη Σάντι γρήγορα θα συνειδητοποιήσει ότι σύντροφος και μάνατζερ της είναι ένας αδίστακτος νταβατζής), φέρει την από κοινού υπογραφή του σκηνοθέτη του «Βabydriver» Έντγκαρ Ράιτ και της Κρίστι Γουίλσον Κερνς, η οποία ήταν υποψήφια για το Όσκαρ πρωτότυπου σεναρίου το 2020 με το «1917».H διάσημη χάρη στη σειρά «Το γκαμπί της βασίλισσας» Άνια Τέιλορ-Τζόι ενσαρκώνει την... αντανάκλαση της ηρωίδας σε αυτή την ιδιότυπη ιστορία φαντασμάτων, που αφορά το μεταφυσικό δέσιμο δύο νεαρών γυναικών με διαφορετικούς χαρακτήρες. Η δυναμική παρουσία της χαρισματικής στάρλετ των 60s έρχεται σε αντίθεση με την άχρωμη και αδιάφορη Ελοΐζ του σήμερα που φιλοδοξεί να γίνει σχεδιάστρια μόδας. Το σχήμα αυτό δεν αντανακλά μόνο τις τάσεις κάθε εποχής (σαφώς πιο λαμπερό και πληθωρικό το παλιό Λονδίνο) αλλά αποτελεί και ένα διεξοδικό κοινωνικό σχόλιο πάνω στην αλλαγή της γυναικείας ταυτότητας στο πέρασμα του χρόνου. Ο Ράιτ θεωρεί ότι η χειραφετημένη γυναίκα των 60s, παρότι βρισκόταν σαφέστατα σε χειρότερη θέση από τη γυναίκα του σήμερα, είχε το ταμπεραμέντο και κυρίως το θάρρος για να αλλάξει τη μοίρα της. Το «Συνέβη στο Σόχο» αφορά αυτό ακριβώς το ταξίδι μεταμόρφωσης και χρησιμοποιεί τα μοτίβα του ψυχολογικού θρίλερ –πολλές φορές η φαντασία και η πραγματικότητα μπερδεύονται– για να καθηλώσει το θεατή. Τις περισσότερες φορές τα καταφέρνει καθώς το θέαμα είναι εκθαμβωτικό (το ζωντάνεμα του swinging London των 60s είναι το μεγάλο ατού του έργου), η αφήγηση τρέχει με χίλια και η σινεφιλική γραφή του πηγαινοέρχεται μεταξύ των ψυχεδελικών οραμάτων τουΠολάνσκι («Η ένοικος») και κάποιου giallo του Ντάριο Αρτζέντο. Δυστυχώς στο τελευταίο ημίωρο ο Ράιτ φαίνεται να ξεμένει από ιδέες και προσπαθεί να κλείσει τις τρύπες του σεναρίου αλλά δεν είναι και τόσο πειστικός.
