Κριτική ταινίας: Respect

Η μυθιστορηματική σχεδόν ζωή της εμβληματικής τραγουδίστριας Αρίθα Φράνκλιν παρουσιάζεται κυρίως μέσα από την πενταετία 1967-1972, όπου η βασίλισσα της σόουλ βρήκε το πρώτο της Νο 1 μετά από 9 ανεπιτυχή άλμπουμ τα οποία κινήθηκαν στη μετριότητα, καθώς και τη δύναμη να ανοίξει τα φτερά της μακριά από την ενδοοικογενειακή βία.

Συμβατική, γυαλισμένη και με έμφαση μόνο στο κομμάτι της κακοποίησης της Ρι (σε νεαρή ηλικία αλλά και στη συνέχεια από τον σύζυγό της, ενώ μερίδιο της ευθύνης καταλογίζεται και στον αυστηρό πάστορα πατέρα της) όπου η κάμερα της Τόμλι αφήνει τη δύναμή της ιστορίας να κάνει όλη τη «βρόμικη δουλειά», το «Respect» δεν είναι μια ταινία που προσφέρει κάτι νέο στο είδος της μουσικής βιογραφίας. Τη μεγάλη ντίβα υποδύεται η Τζένιφερ Χάντσον με τις δυνατές στιγμές της να εντοπίζονται κυρίως στα αμέτρητα μουσικά κομμάτια, τα οποία, παρότι προσφέρουν αρκετές πληροφορίες που θα ικανοποιήσουν τους μουσικόφιλους, απορροφούν το μεγαλύτερο κομμάτι της διάρκειας των δυόμισι ωρών του φιλμ.