Το φαινόμενο Κλιντ Ίστγουντ

Το «Mule» («Το βαποράκι») του 2019 θεωρήθηκε από τους πιο απαισιόδοξους το κύκνειο άσμα του Κλιντ Ίστγουντ, ο οποίος ήδη μετά το «Gran Torino» (2008) και «Τα Γυρίσματα της Zωής» (2012) δήλωνε ότι θα αποσυρθεί από την ηθοποιία. Τελικά, ο 91χρονος δημιουργός επιστρέφει και φέτος, όπως κάθε χρονιά σχεδόν, με το «Cry Macho», μια ταινία γύρω από έναν ηλικιωμένο γητευτή αλόγων και παλιό αστέρα του ροντέο που διασχίζει την Αμερική μαζί με έναν έφηβο. Το ταξίδι αποδεικνύεται μάθημα σοφίας και για τους δύο.

Για τους θεατές του Σαββατοκύριακου ο Κλιντ Ίστγουντ έχει ταυτιστεί με γουέστερν και με θρίλερ όπως το «Play Misty for Me», αλλά μια τέτοια εικόνα τον αδικεί: η βιογραφική ταινία του Τσάρλι Πάρκερ «Bird» και το «White Hunter Black Heart» (αφιερωμένη στον Τζον Χιούστον), εντάσσονταν σε εντελώς διαφορετικό ρεπερτόριο. Εξάλλου, αν και η μεγάλη εμπορική επιτυχία «Οι γέφυρες του Μάντισον» παραήταν ρομαντική, ο ίδιος παίζοντας δίπλα στη Μέριλ Στριπ διατήρησε τη σοβαρότητά του∙ απέφυγε την παγίδα του γερο-ζεν πρεμιέ. Όσο κοιτάμε από πιο κοντά τη φιλμογραφία του Ίστγουντ, τόσο πιο ολισθηρή γίνεται: ο Ίστγουντ έχει διανύσει μακρύ δρόμο από την εποχή του Βρόμικου Χάρι.

Το «American Sniper» του 2014, με πρωταγωνιστή τον Μπράντλεϊ Κούπερ, ήταν μια συγκλονιστική ιστορία ηρωισμού και, στις καλύτερες στιγμές της, ένας στοχασμός του κόστους αυτού του ηρωισμού. Η πολιτική του Κλιντ Ίστγουντ είναι πιο περίπλοκη από τη λυπηρή εμφάνισή του στο Εθνικό Συνέδριο των Ρεπουμπλικανών το 2012: παραείναι εύκολο να τον ταυτίζουμε με τη συντηρητική Αμερική. Όπως έδειχνε στο «Gran Torino», στο «Μillion Dollar Baby» και το «Perfect World», διαθέτει μια καλιφορνέζικη ευαισθησία που απέχει πολύ από τα απλοϊκά συνθήματα America First: εμφορείται από μια αίσθηση «τιμής», αμερικανικών ιδανικών και αμερικανικότητας (αθλήματα, άμιλλα, κυνήγι επιτυχίας). Έτσι, εξύψωσε το γουέστερν με το «Unforgiven» (1992), το biopic με το «Bird» και με το «White Hunter Black Heart», ενώ, σαν να ήθελε να αναβαθμίσει τα κινηματογραφικά είδη που υπηρέτησε ως ηθοποιός ―την ταινία δράσης, το θρίλερ, το γουέστερν― σκηνοθέτησε το «Sully» επιλέγοντας τον Τομ Χανκς για τον ομόνυμο ρόλο∙ τον πιο συμπαθή σταρ του αμερικανικού κινηματογράφου.

Εδώ και είκοσι χρόνια αφηγείται ιστορίες ανθρώπων που συνειδητοποιούν ότι λιγοστεύει ο χρόνος τους στη γη: κι όταν παίζει ο ίδιος, μοιράζεται την οθόνη με νέους ή με παιδιά, όπως συμβαίνει και στο «Cry Macho», ενώ, ταυτοχρόνως, αναδεικνύει την αγαπημένη του λαϊκή κουλτούρα. Σ’ αυτή την ταινία η παρουσία του εμβληματικού μουσικού της κάντρι Dwight Yoakam είναι ένα τέτοιο κλείσιμο ματιού. Το «Cry Macho» περιγράφει έναν κόσμο από άλογα, από τραυματισμένα και άρρωστα ζώα ―μια μεταφορά για τα γηρατιά. Το σενάριο της ταινίας, που βγήκε στις αίθουσες στις 16 Σεπτεμβρίου, είναι βασισμένο σε βιβλίο του Richard Nash (γνωστού από τον «Βροχοποιό» του 1956 κι από το περίφημο «Porgy and Bess») που κυκλοφόρησε το 1975.