Eνας αμερικανο-κορεάτης που μεγάλωσε από 3 ετών στη Λουιζιάνα, εργάζεται σκληρά για να χαρίσει μια καλή ζωή στην οικογένειά του. Έχει παντρευτεί τη γυναίκα που ερωτεύτηκε παράφορα και παλεύει να είναι υποδειγματικός πατέρας. Όμως θα κληθεί να αντιμετωπίσει τα φαντάσματα του παρελθόντος όταν ο κίνδυνος της απέλασης θα γίνει κάτι παραπάνω από ορατός.
Το σκληρό μελόδραμα του Τζάστιν Τσον χαρίζει ενενήντα λεπτά αμείωτης έντασης και υψηλών συναισθημάτων. Προκειμένου να μη χάσει την οικογένειά του και να μην έρθει αντιμέτωπος με τον τρόμο της απέλασης, ο παγιδευμένος σε μια αόρατη φυλακή ήρωας θα πρέπει να ξεπεράσει τον εαυτό του. Τα σπασμένα κομμάτια της ύπαρξής του καθρεφτίζουν εικόνες και αναμνήσεις από τα πρώτα κιόλας βήματά του, τότε που όταν ήταν ακόμη μικρό παιδί, η κορεάτισσα μητέρα του αναγκάστηκε να τον αποχωριστεί (;)στα νερά ενός ποταμού. Η συγκινητική ιστορία του Αντόνιο, τον οποίο υποδύεται ο ίδιος ο σκηνοθέτης και σεναριογράφος, είναι από εκείνες που σε καθηλώνουν, σε ταλαιπωρούν, σε αρπάζουν από τα μούτρα και δεν σε αφήνουν να πάρεις ανάσα. Ο Τζάστιν Τσον επιτυγχάνει μια αξιοθαύμαστη ισορροπία μεταξύ όλων των εκφραστικών του μέσων, διατηρώντας τον απόλυτο έλεγχο σε υψηλά επίπεδα. Αυξομειώνει την ταχύτητα και την ένταση αναλόγως τις λεπτομέρειες του εσωτερικού τοπίου της ψυχής του ήρωά του. Οι απωθημένες αναμνήσεις που κουβαλά θα γίνουν το καύσιμο για μια τελευταία περιπέτεια στην οποία θα έχει απρόσμενη συνοδοιπόρο όχι την αμερικανίδα γυναίκα του (η Αλίσια Βικάντερ σε μια πειστική και ψυχωμένη ερμηνεία) αλλά μια Βιετναμέζα που έχει τα δικά της προβλήματα. Το τατουάζ που θα της σχεδιάσει ο Αντόνιο θα είναι εκείνο που θα επισφραγίσει τη σχέση τους. Είναι προφανές ότι ο Τσον επιδιώκει πρωτίστως να αναδείξει το πρόβλημα της μετανάστευσης –και της απέλασης– στη ρατσιστική αμερικανική κοινωνία και δευτερευόντως να προβληματίσει αλλά και να συγκινήσει. Όμως η δύναμη της ιστορίας δεν του αφήνει και πολλά περιθώρια. Το κατασκευασμένο με υλικά ενός ατόφιου λυρισμού «Μπλε Βάλτου» στέκεται ταπεινά στο κάρμα ενός ανθρώπου που έζησε σε ένα εχθρικό κι αφιλόξενο περιβάλλον κι όσο κι αν μόχθησε να αλλάξει τη μοίρα του στο τέλος πάντα έβρισκε κλειστές πόρτες και γυρισμένες πλάτες.
Δρόμος από πάγο (The Ice Road) (**1/2) Σκηνοθεσία: Τζόναθαν Χένσλι Πρωταγωνιστούν: Λίαμ Νίσον, Μπέντζαμιν Γούοκερ, Άμπερ Μιντθάντερ, Μάρκους Τόμας
Μετά την κατάρρευση ενός απομονωμένου ορυχείου διαμαντιών στον μακρινό βόρειο Καναδά, ένας οδηγός φορτηγού καλείται να ηγηθεί μίας αταίριαστης ομάδας πάνω από τον παγωμένο ωκεανό, για να σωθούν οι εγκλωβισμένοι εργάτες.
Εκρήξεις, χιονοθύελλες, πάγοι που σπάνε, νταλίκες που διπλώνουν, αγώνες με τον χρόνο. Το σασπένς που πηγάζει κυρίως από τις θανάσιμες παγίδες που κρύβει το απαράμιλλο παγωμένο τοπίο είναι αμείωτο. Με εξαίσια πλάνα πάνω και κάτω από τον παγωμένο δρόμο του τίτλου, η αποστολή των διαφορετικών οδηγών (ένας μηχανικός, ένας ασφαλιστής, μια ινδιάνα ακτιβίστρια, κι ο βετεράνος του πολέμου στο Ιράκ ήρωας με τον ασταθή αδελφό του) είναι να ξεπεράσει όχι μόνο τους φυσικούς κινδύνους αλλά και τα σκοτεινά συμφέροντα που βάζουν επιπλέον εμπόδια στην αποστολή τους, προκειμένου να φτάσουν έγκαιρα στον προορισμό τους και να σωθούν οι εγκλωβισμένοι εργάτες. Ο Λίαμ Νίσον για πολλοστή φορά στον ρόλο του συνηθισμένου αντιήρωα της διπλανής πόρτας που δεν μασάει, ο Λόρενς Φίσμπερν σε μικρό αλλά καθοριστικό ρόλο, τα σχόλια για τις κακές πολυεθνικές και τις ασφαλιστικές εταιρείες κόντρα στο φιλότιμο των απλών ανθρώπων. Καλογυρισμένο και ενίοτε καθηλωτικό.
Μια Τετάρτη του Μαΐου (Chaharshanbeh, 19 Ordibehesh) (***) Σκηνοθεσία: Βαχίντ Τζαλιλβάντ Πρωταγωνιστούν: Νίκι Καρίμι, Αμίρ Αγκάι, Σαχρόκ Φορουτανιάν
Διαφήμιση σε εφημερίδα του Ιράν ανακοινώνει ότι θα δοθεί σε όποιον έχει ανάγκη ένα μεγάλο ποσό για οικονομική βοήθεια. Αμέσως, κάτω από τη διεύθυνση που έχει αναγραφεί για να κάνει το κοινό τις αιτήσεις του, επικρατεί το αδιαχώρητο και σύντομα η αστυνομία επεμβαίνει και συλλαμβάνει τον υπεύθυνο.
Το εξαιρετικό ντεμπούτο του Βαχίντ Τζαλιλβάντ, που το ελληνικό κοινό γνώρισε με το φιλμ «Περίπτωση συνείδησης», έγινε το 2015 και κέρδισε το βραβείο της FIPRESCI στο φεστιβάλ της Βενετίας στο τμήμα Ορίζοντες. Με την πρώτη κιόλας ταινία του ο Ιρανός σκηνοθέτης φανερώνει τις αφηγηματική δεινότητα του μοντέρνου ιρανικού σινεμά που δεν σταματά να περιγράφει τη ζοφερή πραγματικότητα μιας χώρας βουτηγμένης στον θρησκευτικό φανατισμό και τον αυταρχισμό της πατριαρχικής κοινωνίας. Κομμένη στα δύο είναι ουσιαστικά η ταινία (με δύο ιστορίες που αφορούν δύο γυναίκες που πασχίζουν να βρουν τη λύτρωση στα προβλήματά τους) και συνδέονται με μια επιδέξια αφηγηματική χροιά. Ο Βαχίντ Τζαλιλβάντ ξετυλίγει ένα συναρπαστικό και αποκαλυπτικό χρονικό όπου οι καταπιεσμένες στις ισλαμικές κοινωνίες ηρωίδες θα κάνουν ό,τι περνά από το χέρι τους για να απελευθερωθούν. Η σεναριακή πλοκή σκιαγραφεί μια υπανάπτυκτη και εξαθλιωμένη κοινωνία όπου η γυναίκα βρίσκεται διαρκώς σε μειονεκτική θέση (απίστευτη η σκηνή του εξευτελισμού και της βιαιοπραγίας που υφίσταται η νεαρή κοπέλα που τόλμησε να παντρευτεί κρυφά) και δεν παύει στιγμή να τονίζει τη δύναμη της γυναικείας θέλησης, με πρωταγωνίστρια τη θαυμάσια ηθοποιό και σκηνοθέτρια Νίκι Καρίμι.
Ένας θρίαμβος (Un Triomphe) (***) Σκηνοθεσία: Εμανουέλ Κουρκόλ Πρωταγωνιστούν: Καντ Μεράντ, Νταβίντ Αγιάλα, Καμίλ Κισοκό
Ο θεατρικός ηθοποιός Ετιέν δουλεύει ως υπεύθυνος ενός θεατρικού εργαστηρίου σε μια φυλακή και σκοπεύει ο ασυνήθιστος θίασός του που αποτελείται αποκλειστικά από κρατούμενους για ανεβάσει το διάσημο έργο του Σάμιουελ Μπέκετ «Περιμένοντας τον Γκοντό».
Μια πανέξυπνη, γενναιόδωρη και βαθιά τρυφερή ανθρώπινη κωμωδία που έγινε μεγάλη εμπορική επιτυχία στη Γαλλία. Η ευκαιρία ζωής για τον ήρωα συναντά την πεμπτουσία του αξεπέραστου κειμένου του Μπέκετ. Δεν είναι τυχαίο ότι το φιλμ βασίζεται σε ένα αυθεντικό περιστατικό που συνέβη στη Σουηδία το 1980 –στη δημόσια πρεμιέρα της παράστασης οι κρατούμενοι απέδρασαν– και όταν το έμαθε ο Μπέκετ ήταν ενθουσιασμένος δηλώνοντας πως αυτό είναι το πραγματικό νόημα του έργου! Μια κωμωδία χωρίς φιοριτούρες και περιττά κολπάκια που μιλά για την ανθρώπινη κωμικοτραγωδία της ζωής και το νόημα της αναμονής ενός γεγονότος που δεν έρχεται ποτέ. Καταπληκτικοί οι ερμηνευτές στην πλειονότητ;a τους κι εξαιρετικός ο μονόλογος του Καντ Μεράντ στο φινάλε για ένα φιλμ που κέρδισε το βραβείο της καλύτερης ευρωπαϊκής κωμωδίας της χρονιάς από την European Film Academy.
Ακόμη
»»» Η «Εξαφάνιση aνηλίκου» (My Son) (**) του Κριστιάν Καριόν με τους Τζέιμς ΜακΑβόι και Κλερ Φόι, φέρνει δύο απεγνωσμένους γονείς στην αναζήτηση του εξαφανισμένου γιου τους. Αγγλόφωνο ριμέικ μιας πρόσφατης γαλλικής ταινίας (σε σκηνοθεσία του ίδιου του Καριόν) που εκτελείται με επαγγελματική συνέπεια αλλά όχι και το ερέθισμα για να δοθεί μια ουσιαστική, φρέσκια ματιά στην ιστορία.
»»» Το «No Heroes» (**1/2) του Γιώργου Βιτσαρόπουλου είναι ένα επιμορφωτικό, συνεπές αλλά και δυναμικό ντοκιμαντέρ για την ομάδα μπάσκετ με αμαξίδιο του Αθλητικού Συλλόγου Κινητικά Αναπήρων (ΑΣΚΑ) στο Μαρούσι, το οποίο προσφέρει αρκετές από τις συγκινήσεις ή τις εντάσεις που συναντάμε σε κορυφαία αθλητικά ντοκιμαντέρ καθώς παρουσιάζει με ειλικρίνεια και εντιμότητα τις εσωτερικές διεργασίες των μελών της ομάδας.
»»» Το «Εκρηκτικό κοκτέιλ» (Gunpowder Milkshake) (-) του είναι μια φεμινιστική περιπέτεια με τις Κάρλα Κουτζίνο, Λένα Χέντι, Μισέλ Γέο και Αντζελα Μπάσετ σε ρόλους πληρωμένων δολοφόνων.
Το φεστιβάλ της Αθήνας, που επιμελείται εδώ και 37 χρόνια ο κριτικός κινηματογράφου Νίνος Φένεκ Μικελίδης, συνεχίζει να αποτελεί πόλο έλξης για όλους τους κινηματογραφόφιλους
12°
