Κριτική για την ταινία «Cry Macho» του Κλιντ Ίστγουντ με πρωταγωνιστές τον ίδιο και τους Ντουάιτ Γιοακάμ, Άμπερ Λιν Άσλι, Μπρίτνι Ράτλιτζ.
Ένας μοναχικός και γερασμένος σταρ του ροντέο που πλέον εκτρέφει άλογα στο Τέξας πείθεται από το παλιό αφεντικό του να διασχίσει τα σύνορα με το Μεξικό ώστε να πείσει τον έφηβο γιο του, τον οποίο έχει χρόνια να δει, να έρθει να μείνει μαζί του στις ΗΠΑ.
Τα τελευταία χρόνια ο Κλιντ Ίστγουντ φαίνεται να κλείνει οριστικά τις εκκρεμότητες με το παρελθόν. Ο 91χρονος γερόλυκος μετά από την «Μπαλάντα του Ρίτσαρντ Τζούελ» και το «Βαποράκι», που κατέρριψαν μικροαστικές συνήθειες και πατριωτικά συνθήματα, με πρωταγωνιστές κάποιους ανθρώπους της διπλανής πόρτας, επιστρέφει στα γνώριμα τοπία της μυθολογίας της Άγριας Δύσης για να πει μια τελευταία κουβέντα. Όμως το «Cry Macho» δεν είναι γουέστερν. Είναι πρωτίστως ένα σύγχρονο road movie (κάποιες στιγμές διασκεδαστικό, κάποιες άλλες συγκινητικό) που αφορά στις περιπέτειες και κυρίως τις διδαχές του ταξιδιού για δύο απόλυτα διαφορετικούς χαρακτήρες. Ο «γέρο-Γκρίνγκο» και ο πιτσιρικάς Mεξικανός –ο οποίος όπου πάει κουβαλά μαζί του τον κόκορα του «Μάτσο» που του χαρίζει λίγο χαρτζιλίκι από τις παράνομες κοκορομαχίες– θα ζήσουν ένα μοναδικό ταξίδι γεμάτο εκπλήξεις. Οι ανατροπές και οι κίνδυνοι (στο διάβα τους είναι δύο κακοποιοί καθώς και η αστυνομία) είναι σε καθημερινή βάση αλλά όλα θα αλλάξουν όταν οι δύο φυγάδες αναγκαστούν να βρουν κρυψώνα σε ένα απομονωμένο μεξικάνικο χωριό. Εδώ οι στιγμές περιπέτειας εναλλάσσονται με στιγμιότυπα απέραντης τρυφερότητας. «Κοίτα πού πηγαίνεις, πήγαινε όπου κοιτάς» λέει σε μια σκηνή ο μονήρης αλλά έμπειρος Μάικ στον επιπόλαιο Ράφο που ακόμη ψάχνει να βρει την ταυτότητα αλλά και τα πατήματά του στη ζωή. Μια ζωή που δεν του φερθεί με τον καλύτερο τρόπο («όλα τα κακά συμβαίνουν στο σπίτι» ομολογεί ο μισός τεξανός-μισός μεξικάνος ήρωας) και ψάχνει να βρει έναν άνθρωπο που θα μπορέσει να εμπιστευτεί. Το μοτίβο της εμπιστοσύνης παίζει δυναμικά σε όλη την ταινία και στηρίζει το σύμβολο της αντρικής, πατρικής φιλίας. Αυτός είναι κι ο κύριος μοχλός του σεναρίου το οποίο αποτελεί διασκευή ενός μυθιστορήματος του Ρίτσαρντ Νας. Το φιλμ μπορεί να μη συγκαταλέγεται στις κορυφαίες ταινίες του 91χρονου Κλιντ Ίστγουντ αλλά αξίζει και με το παραπάνω την προσοχή μας καθώς είναι βέβαιο ότι οι μεγάλες αλήθειες που πραγματεύεται είναι σημαντικότερες από τα βιαστικά ή εύκολα λάθη του (κάποιες ταρζανιές του ήρωα δεν θα συγχωρηθούν από τους αυστηρούς κριτές του). Ίσως κι αυτός είναι ο λόγος που επέλεξε να κρατήσει τον βασικό ρόλο για τον εαυτό του: στον πλέον ουμανιστικό κι αφοπλιστικό διάλογο του φιλμ, ο πάλαι ποτέ μάτσο Μάικ παραδέχεται την προσωπική ήττα του. «Κάποτε ήμουν πολλά πράγματα. Τώρα δεν είμαι τίποτα. Είναι όπως στη ζωή, που αρχικά νομίζεις ότι τα ξέρεις όλα όμως στο τέλος συνειδητοποιείς ότι δεν γνωρίζεις τίποτα».
5°
