Κριτική ταινίας: Η αιώνια Κάθαρση (The forever Purge)

Άλλη μια ετήσια βραδιά αναρχίας και φόνου ολοκληρώνεται αφήνοντας τις αμερικανικές πόλεις μέσα στο αίμα και το χάος. Οι επιζώντες ετοιμάζονται να κάνουν μια νέα αρχή αλλά η μέρα που ξημερώνει κρύβει κι άλλες εκπλήξεις. Για κάποιους, η ημέρα Κάθαρσης δεν έχει ακόμη τελειώσει.

Δεν είναι άσχημο το πέμπτο μέρος της δυστοπικής περιπέτειας που περιγράφει ένα εφιαλτικό σενάριο που «ζωγραφίζει» το τέλος των ΗΠΑ. Θυμίζουμε ότι η παραπάνω σεναριακή συνθήκη που έχει εγκρίνει η αμερικανική κυβέρνηση είναι μια 12ωρη εκτόνωση (όπου κανένα έγκλημα που συντελείται στο διάστημα αυτό δεν τιμωρείται), που χρησιμεύει ως παραβολή για την αμερικανική κοινωνία της οπλοχρησίας και της ανεξέλεγκτης – θεσμοθετημένης σε μεγάλο βαθμό- βίας. Η προβλέψιμη κατά τ’ άλλα πλοκή μοιράζεται μεταξύ μιας οικογένειας μεξικανών μεταναστών και μιας πλουσίων αμερικανών κτηματιών. Η μεταξύ τους προβληματική σχέση και συνύπαρξη (που αρχικά έχει τα στοιχεία της φυλετικής διάκρισης) δίνεται με την απαραίτητη σύζευξη πολιτικής ματιάς και υποτυπώδους δράματος. Φυσικά όλος αυτός ο προσχηματικός χαρακτήρας, ολοκληρώνεται με την αναγκαία προσθήκη μιας σαδιστικής και ακραίας μορφή βίας που απωθεί το πλατύ κοινό αλλά κάποιοι άλλοι την γουστάρουν όσο τίποτε άλλο. 

Σκηνοθεσία: Εβεράρντο Γκουτ
Πρωταγωνιστούν: Ανα ντε λα Ρεγκέρα, Λίβεν Ράμπιν, Τενόχ Χουέρτα, Σούζι Αμπρομάιτ