Κριτική για την ταινία «The Widow» της Κέιτ Σόρτλαντ, με πρωταγωνιστές τους Σκάρλετ Τζοχάνσον, Φράσις Πιου, Ρέιτσελ Βάις, Ντέιβιντ Χάρμπουρ και Γουίλιαμ Χαρτ.
Η προσωπική ιστορία της Νατάσα, της Black Widow των «Εκδικητών», ξεκινά από το Οχάιο κι όχι από την ΕΣΣΔ. Εκεί, η μικρή Νατάσα μεγαλώνει με τη μητέρα και τη μικρότερη αδελφή της, όσο ο πατέρας της, σοβιετικός πράκτορας με φιλοδοξία να γίνει το αντίπαλο δέος του Κάπτεν Αμέρικα, αναλαμβάνει τις ειδικές αποστολές επί αμερικανικού εδάφους. Όταν η πραγματική ταυτότητά τους αποκαλύπτεται, η «οικογένεια» διαλύεται. Είκοσι και πλέον χρόνια μετά, η Νατάσα ξανασυναντά το παρελθόν της στο πρόσωπο της χαμένης αδελφής της που είναι επίσης μία από τις ανίκητες «Χήρες» του Κόκκινου Στρατού.
Ό,τι ακριβώς περιμένεις να δεις από ταινία της Μάρβελ που θεωρητικά τέλειωσε την τρίτη υπερ-ηρωική της φάση με το «Avengers: Endgame», είναι εδώ. Στη νέα εποχή λοιπόν (που εντάσσεται και η αναβάθμιση της Black Widow σε πρωταγωνίστρια) αναζητούνται οι φρέσκιες ιδέες και ο παλμός της εποχής. Αναμενόμενο λοιπόν το μεταφεμινιστικό προφίλ και η εμβάθυνση στους χαρακτήρες της, με τη σκηνοθέτρια Κέιτ Σόρτλαντ («Berlin Syndrome») να επιχειρεί να συνδυάσει το χορταστικό θέαμα με την πιο ενήλικη άποψη πάνω στην κόμικ θεματολογία. Όμως η Σόρτλαντ δεν τα καταφέρνει καλά: το ψυχολογικό βάρος που κουβαλά η ταινία και προέρχεται κυρίως από τη σχέση των κοριτσιών, την ενηλικίωση και την αναζήτηση της οικογένειας, δεν γίνεται ποτέ συναισθηματική εμπειρία (όπως π.χ. συνέβαινε στο «Avengers: Endgame») κι είναι απόλυτα προβλέψιμη η αντίδρασή της στα κομβικά σημεία που χρειάζεται να κερδίσει τον θεατή. Τα όπλα που επιστρατεύει εδώ είναι οι χιουμοριστικές τσαχπινιές (οι μπηχτές της μικρής αδελφής στις πόζες της μεγάλης) και τα μικρά δραματικά τρικ. Όλα αυτά συντείνουν στο να φτιαχτεί κλίμα που θα οδηγήσει στον καταιγισμό από εφέ του σαρωτικού φινάλε, όπου ο εναέριος σταθμός πέφτει στο κεφάλι των ηρώων (ένα ελάχιστα «αγωνιώδες» τέμπο αφού ξέρουμε καλά την «ανατροπή» που θα ακολουθήσει το σενάριο) και οι ήρωες βρίσκουν τελικά τον δρόμο τους. Μια χαρά στις υποχρεώσεις της, η Σκάρλετ ως Νατάσα πείθει για τις απεριόριστες δυνάμεις της ανίκητης «Μαύρης χήρας», αταίριαστη στον ρόλο της αδελφής της Γιελένα η εξαιρετική κατά τα άλλα ηθοποιός Φλόρενς Πιου («Μικρές κυρίες»), ανέκδοτο –όχι πετυχημένο– η παρουσία του Ντέιβιντ Χάρμπουρ στο ρόλο του «πατέρα» που είναι κοπιαρισμένος 100% από τον ρόλο του ηθοποιού στο τηλεοπτικό «Stranger things».
Το φεστιβάλ της Αθήνας, που επιμελείται εδώ και 37 χρόνια ο κριτικός κινηματογράφου Νίνος Φένεκ Μικελίδης, συνεχίζει να αποτελεί πόλο έλξης για όλους τους κινηματογραφόφιλους
«Είναι δύσκολο να ζεις με εμφύσημα. Δυσκολεύομαι ακόμα και να πάω από τη μία άκρη του δωματίου στην άλλη. Είναι λες και περπατάς με μια πλαστική σακούλα γύρω από το κεφάλι σου»
12°
