Κριτική ταινίας: Ο πατέρας (The father)

Ο 83χρονος Άντονι, συνταξιούχος μηχανικός που ζει στο διαμέρισμά του στο Λονδίνο, παρουσιάζει τα πρώτα σημάδια άνοιας. Η κόρη του Αν είναι διχασμένη ανάμεσα στη μετακόμισή της στο Παρίσι όπου μένει ο σύντροφός της και στη φροντίδα του πατέρα της ο οποίος αρνείται να δεχτεί τις υπηρεσίες κάποιας οικιακής βοηθού.
 
Ο 41χρονος Φλοριάν Ζελέρ είχε κερδίσει αμέτρητες διακρίσεις χάρη στο θεατρικό έργο του «Ο πατέρας». Η απόφασή του να μεταφέρει το συγκεκριμένο έργο στο πανί αφήνει μόνο θετικές εντυπώσεις. Η σημαντικότερη όλων είναι η συγκλονιστική ερμηνεία του Άντονι Χόπκινς που παραδίδει την πιο τολμηρή μεταμόρφωσή του. Τη μόνη που μπορεί να συγκριθεί με εκείνη του Χάνιμπαλ Λέκτερ, πριν από 30 χρόνια, που του είχε χαρίσει το πρώτο του Όσκαρ. Χάρη στον ρόλο του Άντονι ο Χόπκινς κέρδισε και πάλι το βαρύτιμο έπαθλο, στο πιο δίκαιο ίσως βραβείο της φετινής οσκαρικής απονομής. Ο Χόπκινς δεν διστάζει να ταυτιστεί απόλυτα με τον ρόλο του άρρωστου υπερήλικα. Ο χαρακτήρας του δεν έχει απλώς το ίδιο όνομα και καταγωγή. Στη σκηνή που επισκέπτεται τη γιατρό με την κόρη του, η ημερομηνία γέννησης που δίνει (31-12-1937) είναι ίδια με εκείνη του διάσημου ηθοποιού! Η ευτυχής συγκυρία για τον Ζελέρ συμπληρώνεται χάρη στην παρουσία της ισάξιας συμπρωταγωνίστριας του Ουαλού σερ. Η Ολίβια Κόλμαν («Η ευνοούμενη», «Broadchurch») στον ρόλο της Αν για μία ακόμη φορά πιστοποιεί πόσο ξεχωριστή και γενναία ερμηνεύτρια είναι, εστιάζοντας στο ανθρώπινο κομμάτι της ιστορίας χωρίς να γίνει ούτε μία στιγμή υπερβολική ή μελό. Μη νομίζετε πάντως ότι θα γλιτώσετε τη συγκίνηση. Το φιλμ είναι μια σοκαριστική μελέτη πάνω στο θέμα της απώλειας. Μιας απώλειας διττής καθώς δεν αφορά μόνο στη σύγχυση του μυαλού που αρχίζει να τα «χάνει» (πόσο σκληρό μάθημα ζωής για έναν άνθρωπο υπερβολικά έξυπνο και με καλή μνήμη όπως είναι ο Άντονι που περηφανεύεται πως έχει «μνήμη ελέφαντα και είμαι τόσο έξυπνος που μερικές φορές εκπλήσσω τον εαυτό μου») αλλά και στην οδύνη της κόρης που βλέπει τον πάλαι ποτέ παντοδύναμο πατέρα της να χάνει τον εαυτό του και να μεταμορφώνεται σε ένα ανήμπορο μωρό. Ευτυχώς το βραβευμένο με Όσκαρ σενάριο έχει τις κωμικές ανάσες που εκτονώνουν κάπως το δράμα και την ένταση, ενώ η δουλειά του υποψήφιου για Όσκαρ μοντέρ Γιώργου Λαμπρινού είναι κατάλληλη για σεμινάριο: χάρη στην αλάνθαστη αντίληψή του στο κομμάτι της σύνδεσης του βλέμματος του θεατή με εκείνο του ήρωα, αναδεικνύει καταπληκτικά το μπέρδεμα στο μυαλό του Άντονι και κυρίως τα τρικ με τις ταυτότητες και τους χώρους που τον οδηγούν σε απελπισία.