Κριτική ταινίας: Γιάλντα, η νύχτα της συγχώρεσης

Η Μαριάμ είναι μια φτωχή 20χρονη που παντρεύεται έναν ευκατάστατο 65χρονο με προσωρινό γάμο. Όταν η νεαρή σύζυγος σκοτώνει κατά λάθος τον άντρα της, η τύχη της βρίσκεται πλέον στα χέρια της κόρης (από τον πρώτο γάμο) του μακαρίτη και ο τόπος όπου θα δοθεί, ή δεν θα δοθεί, συγχώρεση για τον φόνο είναι το πλατό ενός τηλεοπτικού στούντιο.

Ο περίφημος ιρανικός δραματικός νεορεαλισμός (της σχολής Φαραντί) δυσκολεύεται να ταιριάξει αφηγηματικά στο πολιτικοκοινωνικό σχόλιο για την ισοπεδωτική δύναμη της τηλεόρασης. Το εύρημα της Γιάλντα (ένα περσικό έθιμο που έχει τις ρίζες του στη ζωροαστρική παράδοση και αποτελεί γιορτή του χειμερινού ηλιοστασίου) ως «νύχτα της συγχώρεσης», που μπορεί να δώσει την ελευθερία στην καταδικασμένη σε θάνατο Μαριάμ, δεν αξιοποιείται όσο θα έπρεπε. Οι αναφορές στην πιο μεγάλη και σκοτεινή νύχτα του χρόνου όπου οι άνθρωποι μαζεύονται, πίνουν και τρώνε έως αργά για να υποδεχτούν ασφαλείς και ανανεωμένοι τη νέα μέρα, γίνονται με μια προσχηματική ευκολία που ενισχύεται από το αφόρητο μελοδραματικό ύφος του σεναρίου και την αίσθηση σαπουνόπερας που απλώνεται σε όλο το φάσμα του φιλμ.

Σκηνοθεσία: Μασούντ Μπακσί Πρωταγωνιστούν: Σαντάφ Ασγκαρί, Μπενάκ Τζαφαρί, Μπαμπάκ Καριμί