Κριτική για την ταινία "Σουπερνόβα (Supernova)" του Χάρι Μακουίν με τους Στάνλεϊ Τούτσι, Κόλιν Φερθ, Πίπα Χέιγουντ
O Σαμ και ο Τάσκερ είναι ζευγάρι εδώ και τριάντα χρόνια. Όταν ο δεύτερος αρρωσταίνει και βρίσκεται στα πρώτα στάδια της άνοιας, αποφασίζουν να επιχειρήσουν ένα ταξίδι με το τροχόσπιτό τους στο μέρος που πρωτογνωρίστηκαν.
Οι μεγάλοι έρωτες δεν φαίνονται ούτε από τα χρόνια που διαρκούν ούτε από την ένταση των αισθημάτων. Κυρίως είναι το κλείσιμο της αυλαίας –άντε και η αρχή– της σχέσης που αποδεικνύει στους ερωτευμένους την πραγματική αξία αυτού που χτίσανε. Αν το φινάλε είναι «άσ΄τα καλύτερα» τότε και η σχέση ήταν σαν να μην υπήρξε ποτέ. Αν όμως οι τίτλοι τέλους είναι κάπως σαν αυτό που περιγράφεται στην ταινία του απρόσμενα διεισδυτικού Μακουίν, που εδώ υπογράφει τη δεύτερη σκηνοθετική δουλειά του («Hinterland», 2014), τότε όλα μαρτυρούν ότι κάτι πολύ όμορφο και ξεχωριστό δημιουργήθηκε κάποια στιγμή. Κι ας είναι νομοτελειακά αναπόφευκτο να σβήσει κάποτε. Οι μνήμες, όμως, και κυρίως οι δημιουργικές δυνάμεις που απελευθέρωσαν –σαν την ενέργεια που εξαπολύεται μετά από τις εκρήξεις που συμβαίνουν στο τέλος της ζωής των αστέρων– είναι εκείνες που δείχνουν ποια σχέση άξιζε και ποια όχι. Ένα σουπερνόβα, παρόλο που είναι ένα άστρο που πεθαίνει με μια έκρηξη, ταυτόχρονα δημιουργεί καθώς ο θάνατός του γίνεται η βασική πηγή ενέργειας και στοιχείων που απλώνονται στο σύμπαν και συντελούν στη δημιουργία νέας ζωής. Το φιλμ είναι ένα τρυφερό roadmovie που συγκινεί με τις μεγάλες αλήθειες του αλλά πετυχαίνει και να διασκεδάσει τον θεατή. Οι ατάκες εκτός από το αιχμηρό χιούμορ διαθέτουν τη στόφα της ψαγμένης ματιάς που μέσα από τα συνηθισμένα ή οικεία (μια απλή αισθηματική ιστορία είναι εκείνη του μουσικού Σαμ και του συγγραφέα Τάσκερ) αναδεικνύουν το αυθεντικά μεγαλειώδες που εντέλει γίνεται φάρος πορείας για τους υπόλοιπους. Κι όπως πολύ εύστοχα επισημαίνει κάποια στιγμή ο χαρακτήρας του Τούτσι (γενναία και συγκινητική η ερμηνεία του όπως κι εκείνη του Φερθ) «δεν πεθαίνουμε επειδή δεν γίνονται θαύματα. Αλλά επειδή λείπει το θαύμα και η απορία από τη ζωή μας».
Το φεστιβάλ της Αθήνας, που επιμελείται εδώ και 37 χρόνια ο κριτικός κινηματογράφου Νίνος Φένεκ Μικελίδης, συνεχίζει να αποτελεί πόλο έλξης για όλους τους κινηματογραφόφιλους
«Είναι δύσκολο να ζεις με εμφύσημα. Δυσκολεύομαι ακόμα και να πάω από τη μία άκρη του δωματίου στην άλλη. Είναι λες και περπατάς με μια πλαστική σακούλα γύρω από το κεφάλι σου»
11°
