Τι μας έχει λείψει από τα θερινά σινεμά

Mε τα σινεμά κλειστά για πάνω από έξι βασανιστικούς μήνες, το πρόσφατο άνοιγμα των θερινών κινηματογράφων την περασμένη Παρασκευή 21/5 έφερε μόνο συγκίνηση στις καρδιές των απανταχού σινεφίλ. Με χαρά διαπιστώνω, με το τέλος της πιο μακριάς και επίπονης αναμονής αυτής της χρονιάς, πως η λαχτάρα για την έναρξη της θερινής κινηματογραφικής σεζόν έχει επεκταθεί και σε όσους μπαίνουν σε αίθουσα μια φορά τον χρόνο, δηλαδή και σε εκείνους που είχαν να πατήσουν το πόδι τους σε σινεμά από τον «Joker». 

Ακόμα και με τα μέτρα κοινωνικής αποστασιοποίησης και το περιοριστικό πλάνο οι αίθουσες να λειτουργήσουν στο 75%, ο ενθουσιασμός για την επαναλειτουργία των σινεμά εξακολουθεί να είναι μεγάλος, διότι όπως και να το δεις το θερινό είναι μια ολόκληρη τελετουργία. Δεν αδικώ καθόλου όσους πιστεύουν πως δεν είναι καλοκαίρι, αν δεν δεις ταινία σε θερινό. Στον καθένα υποθέτω έχει λείψει κάτι διαφορετικό. Υπάρχουν όμως τόσο πολλά που συμβαίνουν σε μια προβολή θερινού κινηματογράφου, που δεν είναι καθόλου εύκολο να ταξινομήσουμε όσα μας έλειψαν. Μου έλειψε η μυρωδιά του ζεστού και βουτυράτου ποπ κορν, τα ραντεβού –νόμιμα ή παράνομα– έξω από την αίθουσα, οι κρύες μπίρες από το κυλικείο, οι ζεστές αγκαλιές μόλις πέσουν τα φώτα (για αυτό θα πρέπει να περιμένουμε λιγάκι ακόμα), οι παθιασμένες συζητήσεις μετά την ταινία αλλά και οι χλιαρές, η συνέχεια στα ποτάδικα και –μετά τα τριάντα– για φαγητό.

Μου έχει λείψει το βοηθητικό τραπεζάκι δίπλα από την καρέκλα μου που κάθεται πάνω άνετα η μπίρα μου ή το τσιγάρο του διπλανού, το τέλειο ραντεβού Παρασκευή βράδυ που είναι φυσικά «dinner and a movie». Μου έχει λείψει ο άνετος απογευματινός περίπατος προς την αίθουσα κάτω από τα λιλά και τα μωβ του ουρανού αυτής της πόλης. Μου έχει λείψει να σωριάζομαι ξυπόλητη πάνω στις σεζλόνγκ, τα πουφ και τα στρώματα που ορισμένα θερινά σινεμά διαθέτουν, οι μυρωδιές από τα γιασεμιά και τις νεραντζιές μπερδεμένες με τα αντικουνουπικά και τις κολόνιες των κυριών. 

Αλλά, πάνω από όλα, μου έχει λείψει εκείνη η εθιστική στιγμή που πέφτουν οι τίτλοι αρχής της ταινίας όταν ξεκινά και μαζί της ξεκινάει η μαγεία, εκείνη η ανεπανάληπτη αίσθηση πως όλα είναι πιθανά όταν βλέπεις μια ταινία για πρώτη φορά. Όσοι έχετε βρεθεί υπό την επήρεια αυτής της αποπλάνησης ξέρετε τι εννοώ. Εκείνη η μοναδική στιγμή που αφήνεσαι στην αμυδρή πιθανότητα και τη σπάνια ευκαιρία τα μάτια, το μυαλό και η ψυχή σου να κατακτηθούν από την αρχή. 

Ποιες είναι οι ταινίες που θα δούμε όμως αυτό το καλοκαίρι;

Ακολουθεί μια προσεκτική και προσωπική επιλογή από τις διαθέσιμες ταινίες της σεζόν. Πρώτη και καλύτερη δεν θα μπορούσε να είναι άλλη ταινία από τη «Χώρα των Νομάδων» («Nomadland»). Το έχουμε γράψει αρκετές φορές και με διαφορετικές αφορμές πως η Κλόι Ζάο έχει κάνει την ταινία της χρονιάς, είναι επάξια θριαμβεύτρια της –όχι και τόσο μακρινής– τελετής των Όσκαρ και, χωρίς πολλή σκέψη, κάνε μια χάρη στον εαυτό σου και πήγαινέ τον να απολαύσει αυτή τη θαυμάσια ταινία.  

Στις ρομαντικές ευκαιρίες του καλοκαιριού ο «Αμμωνίτης» («Ammonite») ξεδιπλώνει μια διακριτική, ωστόσο παθιασμένη και ρεαλιστική ερωτική ιστορία με τις Κέιτ Γουίνσλετ και Σίρσα Ρόναν να συνδέονται βαθιά κόντρα στις προκαταλήψεις της εποχής, ενώ θα χορτάσουμε φλερτ, σεξ και «Athens by night» στο «Monday», την πολυσυζητημένη συνεργασία του Αργύρη Παπαδημητρόπουλου με τον «Στρατιώτη του Χειμώνα» Σεμπάστιαν Σταν.

Αν είναι τα blockbuster που σου έλειψαν από το σινεμά, επιστρέφει φυσικά η «Wonder Woman 1984» με τη μαχητική και μεθυστική Γκαλ Γκαντότ να μας πηγαίνει πίσω στα φαντασμαγορικά, άπληστα και καταναλωτικά 80s, αλλά και το «Διαστημικά καλάθια: Η νέα γενιά» («Space Jam: A New Legacy») με τον σούπερ σταρ του NBA ΛεΜπρόν «King» Τζέιμς στα χνάρια του αξεπέραστου –επιτρέψτε μας– Μάικλ Τζόρνταν, να παίζει με συμπαίκτη τον πολυαγαπημένο Μπαγκς Μπάνι εναντίον των κακών.

Οι επανεκδόσεις, οι οποίες είναι πάντα τα ισχυρά χαρτιά των θερινών αιθουσών, φέτος είναι πολλές, ξεχωρίζουν όμως το «Κεντρί» («The Sting») με τους uber cool Πολ Νιούμαν και Ρόμπερτ Ρέντφορντ, τo πάντα συγκινητικό «400 Χτυπήματα» («The 400 Blows») του Φρανσουά Τριφό, και η αριστουργηματική «Τριλογία των Χρωμάτων» του σπουδαίου Κριστόφ Κισλόφσκι, «Μπλε», «Λευκή» και «Κόκκινη Ταινία» («Three Colors: Blue», «Three Colors: White», «Three Colors: Red»).

Τέλος, άχαστα θεωρούνται τα οσκαρικά «Promising Young Woman», ο «Πατέρας» («The Father») και «Άσπρος πάτος» («Another Round»), τα οποία βασίζονται στα δυνατά τους σενάρια και τις στιβαρές ερμηνείες των Κάρεϊ Μάλιγκαν, Άντονι Χόπκινς και Μαντς Μίκελσεν.

Ραντεβού λοιπόν στις αίθουσες, στο Άνεσις το οποίο ανυπομονούμε να δούμε ανακαινισμένο και εξοπλισμένο με ψηφιακό σύστημα προβολής Laser 4Κ, στην Αθηναία με την ξακουστή τυρόπιτα, στο Σινέ Θησείον που έχει το πιο νόστιμο σπιτικό γλυκό του κουταλιού βύσσινο και στη Ριβιέρα που τόσο μας έλειψε η δροσιά του κήπου της. Στο Φλερύ στην καρδιά της Καλλιθέας και στο Cine Δεξαμενή που πέρσι το καλοκαίρι δεν μπορέσαμε να απολαύσουμε. Στο Cine Φλοίσβος δίπλα στην αύρα της θάλασσας του Φαλήρου και στο ανακαινισμένο και άνετο Cine Αμαρυλλίς στην Αγία Παρασκευή. Από τη Μαριλένα της Γλυφάδας και το Cine Ακτή της Βουλιαγμένης, μέχρι το Άρτεμις στου Παπάγου και τη Χλόη στην Κηφισιά, ας βρεθούμε στις αίθουσες, με προσοχή, ας ζήσουμε ξανά μαζί τη μοναδική εμπειρία της κοινής θέασης συναρπαστικών εικόνων και ιστοριών στο φυσικό τους χώρο, τη μεγάλη οθόνη και ας αναλογιστούμε τη σημασία της. Θα σας δω εκεί!