Τι Να Δω Σήμερα: "Lost in Translation" της Σοφία Κόπολα με την Σκάρλετ Γιόχανσον και τον Μπιλ Μάρεϊ «χαμένου» στο υπέροχο Τόκιο.
Νεοϋορκέζα σκηνοθέτιδα, σεναριογράφος και παραγωγός του ανεξάρτητου αμερικάνικου κινηματογράφου, κινηματογραφίστρια από κούνια,μία από τις ελάχιστες γυναίκες που έχουν προταθεί για Όσκαρ στην ανδροκρατούμενη κατηγορία της Καλύτερης Σκηνοθεσίας και βραβευμένη με το αγαλματίδιο για το σενάριο της σημερινής επιλογής της στήλη μας. Σήμερα στα γενέθλια της, βλέπουμε την δεύτερή της ταινία ως σκηνοθέτιδα, εκείνη που υπεράσπισε το ταλέντο της μετά πολυσυζητημένο ντεμπούτο της, τη δραματική ιστορία ενηλικίωσης «Αυτόχειρες Παρθένοι». Σήμερα βλέπουμε για μια ακόμη φορά το αγαπημένο μας «Χαμένοι στη Μετάφραση» της Σοφίας Κόπολα.
Από τις πιο επίκαιρες ταινίες που θα μπορούσε κανείς να δει κατά τη διάρκεια της καραντίνας, με βασικό θέμα την απομόνωση και τη μοναξιά μέσα σε ένα συγκεχυμένο περιβάλλον, όλος σχεδόν ο πλανήτης την εποχή της πανδημίας μπορεί να ταυτιστεί με τον Μπομ (Μπιλ Μάρεϊ) και τη Σάρλοτ (Σκάρλετ Γιόχανσον), οι οποίοι είναι υπερβολικά μόνοι, εκείνος περιτριγυρισμένος από ανθρώπους στην πιο ρηχή στιγμή της καριέρας του ως ηθοποιός κι εκείνη φρέσκια απόφοιτος πανεπιστημίου μέσα σε ένα νεαρό γάμο που μοιάζει κιόλας τετριμμένος.
Οι δύο πρωταγωνιστές που συναντιούνται τυχαία στο μπαρ ενός πολυτελούς ξενοδοχείου στο μελαγχολικό Τόκιο, έχουν ένα κοινό παρονομαστή και μοιάζουν μεταξύ τους στον πυρήνα τους, χωρίς αυτό να φαίνεται ούτε στο ελάχιστο φαινομενικά ή εξωτερικά. Κι όμως εντοπίζουν και αναγνωρίζουν ο ένας στον άλλο τους εαυτούς τους και αυτή είναι η πραγματική βάση της γνήσιας έλξης και του πλατωνικού έρωτα που αναπτύσσεται μεταξύ τους. Για πολλούς η μόνη γνήσια μορφή αληθινού έρωτα, ο ανολοκλήρωτος.
Όποτε και να δεις αυτή την ταινία σου θυμίζει πως είναι ένα τραγικό λάθος το ότι ακόμη δεν έχεις ταξιδέψει στο Τόκιο και σε κάνει να θέλεις να χαθείς στο νυχτερινό αστικό του τοπίο, στους γυαλιστερούς δρόμους αυτής της «μπροστά από την εποχή της» μεγαλούπολης, να εντυπωσιαστείς από τις πιο ασύλληπτες εφαρμογές τεχνολογίας που δεν ήξερες καν ότι υπάρχουν και να βολτάρεις στα konbini που τρεμοπαίζουν σε κάθε γωνία, τρώγοντας sando και πίνοντας sake. Αυτές οι εικόνες μου ήρθαν στο μυαλό αμέσως όταν πριν από κάποιο εύλογο διάστημα μου έγινε πρόταση για αυτό το ταξίδι και δέχθηκα επί τόπου και χωρίς αντίσταση -σπάνιο- (μια καταχώρηση πολύ ψηλά στη λίστα με τα από τον Covid-19 ακυρωμένα σχέδια).
Αφήνοντας μια ήπια μυρωδιά από γιαπωνέζικο ουίσκι, το «Χαμένοι στη Μετάφραση» είναι ένα από τα πλέον κλασικά δείγμα ανεξάρτητου αμερικάνικου κινηματογράφου, ζεστό, βαθύ, συναισθηματικό και μυστηριώδες. Αν και έχουν γίνει ψηφιακές αναλύσεις και κυκλοφορεί μια εκδοχή της φράσης που ψιθυρίζει ο Μπομπ στο αυτί της Σάρλοτ στην διάσημη τελευταία σκηνή του αποχωρισμού, παραμένει μια μη επιβεβαιωμένη προσέγγιση και κανείς δεν ξέρει σίγουρα. Και ίσως να είναι καλύτερα να μην μάθουμε ποτέ.
Αστείο, διακριτικό και καθησυχαστικό, δες το γιατί το τζετ λανγκ, η αϋπνία και οι νυχτερινές περιπλανήσεις στο Τόκιο θα σε γεμίσουν νοσταλγία για την εποχή που ταξιδεύαμε και γιατί θα σου θυμίσει πως είναι καλύτερα να νιώθεις αποξενωμένος, απογοητευμένος και ελαφρώς δυσαρεστημένος από τη ζωή σου στην άλλη άκρη του κόσμου, παρά μέσα στο σπίτι σου.
Το φεστιβάλ της Αθήνας, που επιμελείται εδώ και 37 χρόνια ο κριτικός κινηματογράφου Νίνος Φένεκ Μικελίδης, συνεχίζει να αποτελεί πόλο έλξης για όλους τους κινηματογραφόφιλους
6°
