«Κάποτε στο… Χόλιγουντ»: Μεταξύ φαντασίας και πραγματικότητας

Στις Κάννες κατά τη διάρκεια του Φεστιβάλ, το καλύτερο σενάριο της ημέρας είναι να έχεις πρόσκληση για μία από τις πρεμιέρες, ιδανικά την απογευματινή ή τη βραδινή. Υπάρχει κίνδυνος βέβαια, προσπαθώντας να φτάσεις στο κόκκινο χαλί του Palais de Festival για τη βραδινή ας πούμε, να αποκλειστείς κάπου στη μέση από το πλήθος που εκκενώνει την αίθουσα από τη μία και τους φανς που συνωστίζονται κατά εκατοντάδες και μόνο στην ιδέα της πιθανότητας να κλέψουν μια ματιά από τους αγαπημένους τους σταρ, από την άλλη. Ακριβώς αυτό συνέβη, τον Μάιο του 2019 στον δρόμο προς την πρεμιέρα της υπέροχης ταινίας του Μπονγκ Τζουν-Χο «Παράσιτα», τον τελευταίο απονεμημένο Χρυσό Φοίνικα.

Έξω ακριβώς από το Palais μου κλείνουν το δρόμο ένστολοι της ασφάλειας, οι οποίοι με γοργές κινήσεις δημιουργούν έναν διάδρομο για να αποχωρήσει η αυτοκινητοπομπή με τους επίσημους καλεσμένους της ακριβώς προηγούμενης πρεμιέρας που δεν ήταν άλλη από την πολυαναμενόμενη τότε ταινία του Κουέντιν Ταραντίνο «Κάποτε στο… Χόλιγουντ». Πίσω μου το μανιασμένο πλήθος ουρλιάζει τα ονόματα των Μπραντ Πιτ, Λεονάρντο ΝτιΚάπριο και Μάργκο Ρόμπι, γύρω μου τα φλας αστράφτουν ασημένια, μπροστά μου οι μπάρες της αστυνομίας, στο βάθος αναδύεται από το υπόγειο πάρκινγκ η πρώτη λιμουζίνα από τις τέσσερις με τον Ταραντίνο να χαιρετά σαν σε προεκλογική καμπάνια και εγώ στη μέση ακινητοποιημένη δίχως να μπορώ να κάνω τίποτα από το να παρακαλάω να τελειώσει αυτό το τσίρκο πριν ξεκινήσει η πρεμιέρα μου και να σφίγγω γερά στο χέρι μου την πρόσκληση για τα «Παράσιτα» μην τη χάσω.

Σαν σήμερα το 1971, ο Τσαρλς Μάνσον καταδικάζεται σε ισόβια για τον ειδεχθή φόνο της ηθοποιού Σάρον Τέιτ, εγκυμονούσας συζύγου του Πολωνού σκηνοθέτη Ρόμαν Πολάνσκι. Η πρωτοφανής αγριότητα άφησε άναυδη την αμερικανική κοινή γνώμη και απασχόλησε τα μίντια σε όλο τον κόσμο. Ο φόνος της Σάρον Τέιτ είναι η αφορμή για την ταινία του Κουέντιν Ταραντίνο, όμως δεν είναι το θέμα της ταινίας, καθώς ο σκηνοθέτης διαβάζει αλλιώς την ιστορία και παρουσιάζει μια εναλλακτική έκδοση της πραγματικότητας.

Ο Ρικ Ντάλτον (Λεονάρντο ΝτιΚάπριο) είναι ένας στρεσαρισμένος ηθοποιός του Χόλιγουντ που αντιλαμβάνεται πως η μπογιά του σιγά σιγά περνάει, ο Κλιφ Μπουθ (Μπραντ Πιτ) είναι ο κασκαντέρ και καλύτερος φίλος του Ρικ, επίσης είναι πολύ κουλ και άνετος και δεν ιδρώνει ούτε για χάρη του Μπρους Λι. Η Σάρον Τέιτ (Μάργκο Ρόμπι) ζει στη διπλανή έπαυλη από τον Ρικ και είναι ένας από τους πραγματικούς χαρακτήρες που παρελαύνουν από την οθόνη, εξυπηρετώντας τον σκηνοθέτη να υφάνει αυτό τον μπλεγμένο ιστό φαντασίας και πραγματικότητας.

Η ρετρό αισθητική της ταινίας πρωταγωνιστεί και είναι σαν να βλέπεις καρτ ποστάλ από τα sixties. Ο Ταραντίνο μας πηγαίνει στην καρδιά του τέλους της χρυσής εποχής του Χόλιγουντ με έναν φοβερά πειστικό τρόπο από μεριάς παραγωγής και λεπτομέρειας. Επίσης πριν το φινάλε μας πηγαίνει και πίσω στο δικό του στυλ των 90s, με τη βία να ξεχειλίζει από την οθόνη, χωρίς αυτό να σημαίνει πως αυτό το φιλόδοξο φιλμ ικανοποιεί τους φανς του. Όταν κυκλοφόρησε στις αίθουσες υπήρχε πολλή συζήτηση και είχε διχάσει το κοινό καθώς πολλοί φαν είχαν απογοητευτεί αλλά και πολλοί σινεφίλ είχαν ενθουσιαστεί. Μέχρι αυτή τη μέρα δεν είμαι σίγουρα προς τα ποια κατεύθυνση κλείνω. Το μόνο σίγουρο είναι πως ανυπομονώ να ξαναδώ αυτή την ταινία.

Το «Κάποτε στο… Χόλιγουντ» έχει κυκλοφορήσει στους κινηματογράφους από τη Feelgood Entertainment. Έρχεται στο Netflix στις 9/5.

Once Upon a Time in… Hollywood (Κάποτε στο… Χόλιγουντ)
Η.Π.Α., Ηνωμένο Βασίλειο, Κίνα, 2019, Έγχρωμη
Δράμα / Κωμωδία, 161’
Σκηνοθεσία: Κουέντιν Ταραντίνο
Σενάριο: Κουέντιν Ταραντίνο
Πρωταγωνιστούν: Λεονάρντο ΝτιΚάπριο, Μπραντ Πιτ, Μάργκο Ρόμπι