Γιατί το Sound of Metal πρέπει να πάρει Όσκαρ πριν την απονομή

Οφείλουμε να δεχτούμε όλοι πως το διάστημα που έχει διαρκέσει από τον Μάρτιο του 2020 έως και σήμερα, δεν ήταν αντικειμενικά ένα καλό διάστημα για το παγκόσμιο σινεμά. Φυσικά σε αυτό δεν θα μπορούσε να μην έχει συμβάλλει η κρίση σε όλόκληρο τον πλανήτη στον τομέα της υγείας με την εμφάνιση της νόσου του κορονοϊού, ο οποίος εκτός από όλα τα άσχημα που κάνει μας κρατάει και μακρία από τις σκοτεινές αίθουσες. Έχω πιάσει τον εαυτό μου να του λείπουν άπειρα πράγματα που αφορούν τον κινηματογράφο και όλη την προετοιμασία που έκανα για να φτάσω σε αυτόν. Μου λείπει ακόμα και η ατελείωτη ουρά των εισητηρίων στις blockbuster ταινίες. Μην σας πως και ο εκνευριστικός σχολιασμός των διπλανών για όλα τα τεκταινόμενα της υπόθεσης που βλέπουμε μπροστά στην οθόνη μας. Μα για όλα όμως.

Το σινεμά και όπως όλες οι άλλες βιομηχανίες θεάματος, δεν τα παράτησε. Προσπάθησε να συμμορφωθεί με τις επιταγές της εποχής και αντέδρασε ξεκινώντας να βγάζει μερικά καλά πρότζεκτ που θα τραβήξουν τον θεατή. Φέτος η αλήθεια είναι πως δεν είδα με μεγάλη θέρμη τις ταινίες που βγήκαν. Με απογοητεύει που δεν μπορώ να τις δω στις αίθουσες και να φάω με άνεση την σακουλάρα με τα ποπκορν μου. Όλα αυτά μέχρι που έπεσε στην αντίληψη μου το Sound of Metal, η νέα ταινία του Ντάριους Μάρντερ που στριμάρει αυτή την περίοδο στο Amazon Prime.  Δεν χρειάστηκαν τα δύο βραβεία BAFTA για το καλύτερο editing και τον καλύτερο ήχο που πήρε η ταινία.  Ούτε οι συνολικά τέσσερις υποψηφιότητες. Είναι γιατί βλέπουμε το σύγχρονο σινεμά στα καλύτερα του και σήμερα θα αναφέρουμε γιατί οφείλει να πάρει ένα Oscar πριν την απονομή.

Η ιστορία μας μιλάει για τον Ρούμπεν, έναν ντράμερ της Μέταλ σκηνής, ο οποίος περιοδεύει σε όλη την Αμερική έχοντας πλάι την κοπέλα του, Λου. Το ζευγάρι από την αρχή φαίνεται πως έχει περάσει πολύ έντονες καταστάσεις μαζί. Ξαφνικά ο Ρούμπεν χάνει την ακοή του και η ταινία μας δείχνει την προσπάθεια του να συνηθίσει την καθημερινότητά του σε αυτή την συγκεκριμένη περίσταση που εμφανίστηκε στην ζωή του. 

Το Sound of Metal τολμάει. Κάνει την απόπειρα να ασχοληθεί πραγματικά με ένα πάρα πολύ λεπτό θέμα και φυσικά αυτό αφορά τα άτομα που αντιμετωπίζουν μία αναπηρία. Μας αρέσει πάρα πολύ, όταν νέοι σκηνοθέτες και ηθοποιοί προσπαθούν να αποδώσουν με τον δικό τους τρόπο τέτοια προβλήματα και να τα φέρουν στο μάτι του θεατή, ο οποίος  μπορεί να μην τον έχει προβληματίσει  κάτι ανάλογο στο παρελθόν. Οκ, καλό είναι να μπορείς να τραβήξεις καλά ένα πλάνο, αλλά βλέπω μία ταινία γιατί με νοιάζει και η προσωπική άποψη του σκηνοθέτη πάνω σε ένα συγκεκριμένο θέμα.  Όταν το κοκτέιλ δε, πετυχαίνει, το κάνει ακαταμάχητο. 

Η ταινία είναι καλογυρισμένη και αυτό την κάνει πάρα πολύ θελκτική στην διάρκεια της παρακολούθησης. Συνδυαζόμενη με την σκηνοθεσία του Ντάριους Μάρντερ, που σε οδηγεί εκείνη εκεί που θέλει και πάντα υπό το πρίσμα της ανεπανάληπτης ερμηνείας του σχεδόν άγνωστου στον κόσμο Ριζ Άχμεντ (Nightcrawler, Venom), μας δίνει απλόχερα ένα εξαιρετικό αποτέλεσμα. Τόσο εξαιρετικό να σας πω την αλήθεια, που μου κάνει τεράστια εντύπωση το ότι ελάχιστοι έχουν ασχοληθεί στην χώρα μας με αυτή την ταινία.  Η Ελλάδα είναι μια χώρα που πολλάκις έχει αποδείξει πως δεν διαθέτει ευαισθησία σε ότι έχει να κάνει με τα άτομα με αναπηρία και το Sound of Metal είναι ικανό να ξυπνήσει πολύ όμορφα συναισθήματα σε άπαντες.

Μένει μακριά από φανφάρες και περιπτώσεις λαϊκισμού που συχνά χαλάνε την όλη προσπάθεια σε τέτοια πρότζεκτ. Δίνει ένα εξαιρετικό background των χαρακτήρων με διάφορες πινελιές για την ιστορία του καθενός, που τους κάνει όλους άξιους να τους προσέξεις, ακόμα κι αν έχουν λίγες ατάκες. Παράλληλα, η αντισυμβατική σκηνοθεσία της σιωπής συνήθως συνδυάζεται άψογα με τον χαρακτήρα του Ρούμπεν, ο οποίος έχει το υπόβαθρο ενός καλλιτέχνη που βρίσκεται στο peak της καριέρας του αλλά ταυτόχρονα παλεύει με τους δαίμονες του. Γύρω από τις αυθεντικές ερμηνείες η ταινία κυλάει νερό και ούτε καταλάβαινετε πως πέρασαν σχεδόν ώρες χωρίς να ανταλλάξατε κουβέντα με τον φίλο ή την φίλη σας που την είδατε μαζί.

Δεν μου αρέσει να κάνω αποκλειστικά κριτική σε ταινίες που τυχαίνει να δω. Θέλω να αποτυπώνω και τα συναισθήματα που εκείνη μου αφήνει. Είναι αδικία σε προσπάθειες όπως το Sound of Metal να μην καταγράφονται συναισθηματικά κομμάτια, διότι το συγκεκριμένο δεν είναι κάτι που θα το βάλεις να παίζει για να σκοτώσεις απλά δύο ώρες της μίζερης ζωής σου. Ας μην κρυβόμαστε πια. Πολλές φορές είδαμε ταινίες για αποκλειστικά αυτόν τον σκοπό. Είναι τεράστια αδικία όπως προανέφερα και σήμερα θα την αποκαταστήσουμε.

Το Sound of Metal καταφέρνει να δίνει μαθήματα ζωής για τα  πρακτικά προβλήματα που μπορούν να αντιμετωπίζουν συνάνθρωποι μας που έχουν ένα αντίστοιχο θέμα υγείας. Χαμένοι και πνιγμένοι στα καθημερινά μας ζητήματα, δεν στεκόμαστε ποτέ να αναλογιστούμε κάτι τέτοιο και αν το πράξουμε το κάνουμε φευγαλέα. Η ταινία φωτίζει με τεράστιο ενδιαφέρον αυτή την κοινωνική ομάδα χωρίς να προβοκάρει και να δημιουργεί κάτι αρνητικό. Παράλληλα, είναι η βίβλος του να προσπαθείς να αποδέχεσαι μία κακή στροφή που μπορεί να πήρε ο δρόμος της ζωής σου. Δεν χρειάζεται να φταίει κάποιος για ότι έγινε και το θέμα είναι το τι κάνεις εσύ για να το αντιμετωπίσεις. Πόσο σημαντικό είναι να αποδέχεται κανείς καταστάσεις, να δίνει χώρο στο εαυτό του να ηρεμήσει και να προχωράει παρακάτω παρά τις αντιξοότητες. Η ταινία το κάνει αυτό και το κάνει πολύ καλά.

Για τους παραπάνω λόγους, εγώ θέλω να της δώσω ένα Όσκαρ, το οποίο στην τελική μπορεί να είναι άνευ σημασίας. Σε μία δύσκολη συγκυρία για τον πλανήτη, ο Ντάριους Μάρντερ (The Place Beyond the Pines) μας αφήνει ένα διαμάντι. Μια ταινία εξαιρετική, με ένα τόνο νοήματα, που αξίζει να μας προβληματίσουν και να μας βάλουν να σκεφτούμε λίγο έξω από το κουτί.

Το σαββατοκύριακο που έρχεται, δώστε της μία ευκαιρία. Ακούστε με και δεν θα χάσετε.