Ο Σωτήρης Πετρίδης, το «Unlonely» και οι computer screen movies

Κατά τη διάρκεια ενός γενικού lockdown λόγω της πανδημίας, ένας άνεργος ηθοποιός εργάζεται σε μια διαδικτυακή υπηρεσία συντροφιάς. Ένας μοναχικός ομοφυλόφιλος μεσήλικας άνδρας τον καλεί καθώς αναζητά λύτρωση, όμως τα γεγονότα δεν θα καταλήξουν όπως περίμεναν και οι δυο άνδρες.

Αυτή είναι η υπόθεση του «Unlonely», της νέας ταινίας μικρού μήκους του πολυβραβευμένου σεναριογράφου, παραγωγού, μεταδιδακτορικού ερευνητή και διδάσκοντα του Τμήματος Κινηματογράφου του ΑΠΘ, Σωτήρη Πετρίδη. Ο δημιουργός από τη Θεσσαλονίκη και μέλος της Ελληνικής και Ευρωπαϊκής Ακαδημίας Κινηματογράφου, έχει διακριθεί διεθνώς για ταινίες του όπως οι «e-Social» (2015), «White Collar» (2016), «#NotAlone» (2017) και «Scopophilia» (2018). Στο «Unlonely» καταπιάνεται για ακόμα μια φορά με το κινηματογραφικό είδος του computer screen movie. Ολόκληρη η αφήγηση δηλαδή διαδραματίζεται σε οθόνη υπολογιστή.

Η ταινία εντάσσεται στο επίσημο πρόγραμμα του δημοφιλούς queer φεστιβάλ των Ηνωμένων Πολιτειών, QFest St.Louis και θα κάνει πρεμιέρα τον Απρίλιο του 2021. Πρόκειται για μια διοργάνωση του (Oscar qualified) Διεθνούς Κινηματογραφικού Φεστιβάλ του St. Louis (St. Louis International Film Festival - SLIFF).

Ο Σωτήρης Πετρίδης μας μιλά για τη δημιουργία του «Unlonely», την εμπειρία γυρισμάτων από απόσταση και τα σχέδιά του.

Πώς αποφασίσατε να ασχοληθείτε με το σενάριο και την παραγωγή ταινιών; Ποιες ήταν οι σπουδές σας;
Οι σπουδές μου ξεκίνησαν από το τμήμα Κινηματογράφου, ΑΠΘ. Εκεί, πήρα μία σφαιρική γνώση γύρω από κάθε τομέα της δημιουργίας ενός κινηματογραφικού έργου. Αυτοπροσδιορίζομαι ως κινηματογραφιστής, δηλαδή ανάλογα το project και τις απαιτήσεις του, μπορώ να συμβάλω αντιστοίχως από ποικίλα πόστα. Όμως, πάνω από όλα, μου αρέσει να αφηγούμαι ιστορίες, για αυτό η ταυτότητα του σεναριογράφου είναι συνδεδεμένη μαζί μου, σε κάθε project που ξεκινάω. Ο ρόλος του παραγωγού έρχεται πολλές φορές από ανάγκη. Αγαπάω τόσο πολύ το «παιδί» μου (σενάριο), που δυσκολεύομαι να το αφήσω σε άλλα χέρια, θέλω να έχω τον έλεγχο μέχρι τέλους.

«e-Social», «White Collar», «Scopophilia» - μεταξύ άλλων- και τώρα «Unlonely». Τι σας οδήγησε στη δημιουργία αυτής της ταινίας μικρού μήκους;
Η θεματική των περισσότερων ταινιών μας έχει έναν κοινό άξονα ανησυχίας γύρω από τις αρνητικές (και σπανίως θετικές) επιπτώσεις της τεχνολογίας και των social media στις ζωές μας. Η πανδημία έφερε σε πρωταγωνιστικό ρόλο αυτές τις θεματικές στην καθημερινότητά μας, οπότε, μαζί με τη φίλη και συνεργάτιδά μου, Ναταλία Λαμπροπούλου (σκηνοθέτις της ταινίας), είδαμε μία πρόκληση μέσα σε αυτό και αποφασίσαμε να κάνουμε μία ταινία γύρω από αυτές τις συνθήκες.

Παράλληλα, κάτι ακόμη που μας οδήγησε στην δημιουργία αυτής της ταινίας, ήταν και η ανάγκη να εκφραστούμε δημιουργικά μέσα σε μία κατάσταση εγκλεισμού. Καθώς ξεκινούσε το lockdown του Νοεμβρίου, σκεφτήκαμε να κάνουμε μία ταινία που να διαδραματίζεται μέσα σε μία συνθήκη εγκλεισμού, ενώ παράλληλα τη ζούσαμε στην πραγματικότητα και όλοι οι συντελεστές του project. 

Το «Unlonely» θίγει ένα από τα πιο σημαντικά θέματα, όχι μόνο της καραντίνας αλλά των τελευταίων χρόνων: αυτό της μοναχικότητας. Υπήρχε κάποια συγκεκριμένη ιστορία που να αποτέλεσε έμπνευση για τη δημιουργία του σεναρίου και ποια;
Πιστεύω ότι ο ένας χρόνος πανδημίας έχει εντείνει αρκετά την μοναχικότητα σε όλους και όλες μας. Όμως, το έναυσμα του σεναρίου δεν ήταν η απλή μοναχικότητα, αλλά η ψευδαίσθηση της συντροφικότητας μέσα από την ευκολία των νέων τεχνολογιών.

Ακόμη και αν νιώθουμε ότι μέσα από μία βιντεοκλήση ή ένα chat επικοινωνούμε με τους ανθρώπους που αγαπάμε, αυτό δεν μπορεί να αντικαταστήσει τη συντροφικότητα. Ένα χάδι, ένα (απευθείας) βλέμμα ή μία αγκαλιά είναι αυτά που εξουδετερώνουν τη μοναχικότητα στη ψυχή ενός ανθρώπου. Όταν έχεις την ψευδαίσθηση της συντροφικότητας μέσα από μία οθόνη ενός υπολογιστή, τότε πιστεύω ότι αντιμετωπίζεις ένα δίκοπο μαχαίρι που πολύ εύκολα, αν δεν προσέξεις, μπορεί να στραφεί εναντίον σου.

Έτσι, σκέφτηκα τι θα γινόταν εάν στις μέρες που ζούμε με αυτή τη μοναχικότητα, υπήρχε μία υπηρεσία που σου προσέφερε την ψευδαίσθηση της συντροφικότητας. Και κάπως έτσι, ξεκίνησα να γράφω το σενάριο του Unlonely.

Η ταινία γυρίστηκε από την απόσταση δύο πόλεων κατά τη διάρκεια του lockdown το φθινόπωρο του 2020. Πώς ήταν η εμπειρία μιας τέτοιας παραγωγής και ποιες προκλήσεις συναντήσατε στην πορεία;
Όντως, η ταινία γυρίστηκε περίπου μέσα προς τέλη Νοεμβρίου του 2020 ανάμεσα σε Θεσσαλονίκη και Αθήνα (τόσο οι ηθοποιοί μας, όσο και οι συντελεστές ήταν μοιρασμένοι στις δύο πόλεις). Αυτή είναι η μαγεία της τεχνολογίας και τα θετικά που προσφέρει στον κλάδο μας.

Από τις πρώτες συζητήσεις μέχρι τις πρόβες με τους ηθοποιούς, όλα έγιναν μέσω βιντεοκλήσεων. Ακόμη και τα γυρίσματα, το στήσιμο του κάδρου και οι σκηνοθετικές οδηγίες από τη Ναταλία δίνονταν μέσω video chatting.

Σίγουρα, υπό άλλες συνθήκες, το να γυριστεί με τέτοιο τρόπο μία ταινία θα ήταν ανήκουστο. Όμως, οι απαιτήσεις της εποχής δεν μας άφησαν περιθώρια και η ανάγκη για καλλιτεχνική έκφραση εν μέσω lockdown μας ώθησε σε αυτή τη λύση. Ήταν ένα μεγάλο ρίσκο, αλλά νομίζω ότι το αποτέλεσμα μας δικαίωσε.

Όπως το «Scopophilia», έτσι και το «Unlonely» ανήκει στο κινηματογραφικό είδος του computer screen movie. Πόσο βοηθούν οι νέες τεχνολογίες στη δημιουργία ενός φιλμ όπως αυτό και ποιο θα είναι το μέλλον αυτής της κατηγορίας ταινιών;
Αν και οι δύο μας ταινίες ανήκουν στο ίδιο είδος, έχουν μία βασική διαφορά. Στο Scopophilia (καθώς οι συνθήκες το επέτρεπαν) είχαμε κανονικά γυρίσματα και οργανωμένο σετ με επαγγελματικό εξοπλισμό και παρόντες όλους του συντελεστές, ενώ στο Unlonely τα γυρίσματα έγιναν μέσα από υπολογιστές. Αυτή η επιλογή και η ελαστικότητα στον τρόπο παραγωγής μίας τέτοιας ταινίας δείχνει το πόσο εξαρτώμενες μπορούν να γίνουν από τις νέες τεχνολογίες.

Καθώς οι οθόνες γίνονται όλο και περισσότερο μέρος της καθημερινής μας ζωής, πιστεύω ότι το computer screen είδος θα έχει σημαντικό μέλλον μπροστά του. Άλλωστε, οι ταινίες βασίζονται στις ανησυχίες και στις πτυχές της ζωής της εκάστοτε κοινωνίας. Μία μεγάλη πτυχή της δικής μας κοινωνίας είναι οι οθόνες υπολογιστών – πολλά σημαντικά πράγματα μας συμβαίνουν μέσα από αυτές (και ενισχύθηκαν ένα παραπάνω από την πανδημία).

Λίγο πριν τη φετινή διοργάνωση του Qfest St. Louis και τη συμμετοχή του «Unlonely», τι σημαίνει για εσάς η αναγνώριση σε διεθνή κινηματογραφικά φεστιβάλ;
Η συμμετοχή σε ένα φεστιβάλ είναι πάντα ένα χαρμόσυνο γεγονός. Κάθε φορά που κάνεις μία ταινία, ανυπομονείς να επικοινωνήσει με το κοινό και να δεις τις αντιδράσεις τους. Τα φεστιβάλ είναι το καλύτερο σπίτι για μία μικρού μήκους και η συμμετοχή ενός κινηματογραφιστή σε αυτά είναι μία ευχάριστη και σημαντική εμπειρία.

Δυστυχώς, η πανδημία έχει χτυπήσει αρκετά το φεστιβαλικό δίκτυο, όμως και πάλι, οι νέες τεχνολογίες διευκολύνουν την κατάσταση. Λόγω των περιορισμών της πανδημίας, το φεστιβάλ θα λάβει χώρα διαδικτυακά και το Unlonely θα προβληθεί στο φυσικό του χώρο (σε οθόνες υπολογιστών). Με την ομάδα της ταινίας ελπίζουμε σύντομα να μπορούμε με ασφάλεια να την απολαύσουμε και στη μεγάλη οθόνη στα φεστιβάλ που ακολουθούν μετά την πρεμιέρα της.

Τι να περιμένουμε στη συνέχεια σε επαγγελματικό επίπεδο;
Το επόμενο project μας, που ελπίζουμε η πανδημία να μας επιτρέψει να το γυρίσουμε εντός του 2021, ονομάζεται «Super-Amanda» και είναι σε σενάριο και σκηνοθεσία δική μου. Είναι μία μικρού μήκους, που και αυτή ασχολείται με queer θεματικές όπως το «Unlonely», και έχει ήδη διακριθεί με το Βραβείο Καλύτερου Πρωτότυπου Σεναρίου από την Ένωση Σεναριογράφων Ελλάδος, αλλά και μέσα από το Ειδικό Πρόγραμμα χρηματοδότησης σεναρίων του Υπουργείου Πολιτισμού και του Ελληνικού Κέντρου Κινηματογράφου.

Info: Unlonely. Σκηνοθεσία Ναταλία Λαμπροπούλου, Σενάριο-Παραγωγή Σωτήρης Πετρίδης, Παίζουν οι Γιώργος Σαββίδης, Στάθης Μαυρόπουλος, και Μαρία Κωνσταντά, Διευθυντής Φωτογραφίας Θανάσης Κωνσταντόπουλος, Art Director Σόνια Μαρία Καϊτατζή, Μοντάζ Τάνια Ναναυράκη, VFX Ναταλία Λαμπροπούλου, Sound Designer Ηλίας Φλούδας
Η ταινία θα προβληθεί τον Απρίλιο του 2021 στο φεστιβάλ QFest St. Louis.