Τι Να Δω Σήμερα: «Οι Δρόμοι της Φωτιάς»με τη μουσική του Βαγγέλη Παπαθανασίου - Η Φωτεινή Αλευρά διαλέγει την ταινία της ημέρας
Στις 29 Μαρτίου 1982 πραγματοποιείται η 54η Τελετή των Βραβείων Όσκαρ με τους «Δρόμους της Φωτιάς» να κατακτούν τέσσερα αγαλματίδια από επτά συνολικά υποψηφιότητες, μεταξύ των οποίων το σημαντικότερο βραβείο της βραδιάς, αυτό της Καλύτερης Ταινίας, αλλά και αυτό της Καλύτερης Πρωτότυπης Μουσικής Επένδυσης με νικητή φυσικά, τον Βαγγέλη Παπαθανασίου, κατά κόσμον Vangelis. Επιπλέον, στις 29 Μαρτίου 1943 γεννιέται ο Βαγγέλης Παπαθανασίου, κοντά στον Βόλο. Υπάρχει άραγε πιο ταιριαστή στιγμή από σήμερα, για να ξανά δούμε τους «Δρόμους της Φωτιάς»;
Τον Απρίλιο του 2015, στο Old Course του St.Andrews στη Σκωτία, το χορτάρι κυματίζει καταπράσινο και παχύκάτω από τον μουντό ήλιο. Έχω επισκεφθεί τόσες φορές μέσα στη διάρκεια εκείνων των ολιγοήμερων διακοπών, το παλαιότεροκαι διασημότερο γήπεδο γκολφ στον πλανήτη, που ο ιδιαιτέρως ομιλητικός φροντιστής, μου απευθύνεται πια στον ενικό. Λιγότερο από πεντακόσια μέτρα πιο βόρεια, στέκει ακίνητη, η ατέλειωτη στο μήκος, το πλάτος και το μάτι, παραλία West Sands. Είναι το μέρος όπου γυρίστηκε η πιο εμβληματική, πρώτη και τελευταία σεκάνς της ταινίας, υπό την θριαμβευτική μουσική του Vangelis, με τους βρετανούς αθλητές να τρέχουν κατά μήκος της ακτής και τα κύματα να σκάνε στο φόντο και με ένα τράβελινγκ της κάμεραςπου ολοκληρώνεται με το Old Courseνα φαίνεται στο βάθος. Στην ταινία, το μέρος υποτίθεται πως είναι το Κεντ, μια περιοχή νοτιοανατολικά του Λονδίνου.
Η ταινία είναι η ιστορία δύο Βρετανών δρομέων, οι οποίοι προπονούνται για τους Θερινούς Ολυμπιακούς Αγώνες του 1924 στο Παρίσι, στον απόηχο του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου. Και οι δύο μοιάζουν να τρέχουν για κάτι παραπάνω από το χρυσό μετάλλιο κι αυτός είναι ο κύριος λόγος που η ταινία συγκίνησε και μίλησε κατευθείαν στο νοσταλγικό συναίσθημα ενός ευρύτερου κοινού. Ένα εξίσου αναπόσπαστο μέρος της επιτυχίας της ταινίας, ήταν η δεξιοτεχνική μουσική του Vangelis. Μεγαλοπρεπής, διεγερτική και επιβλητική σύνθεση, χωρίς την οποία «Ο Δρόμοι της Φωτιάς» δεν θα περνούσαν στην ιστορία, ως μια από τις καλύτερες ταινίες εκείνης της χρονιάς, μια από τις πιο εμβληματικές ταινίες του βρετανικού σινεμά και μια από τις πιο αξιομνημόνευτές αθλητικές ταινίες στην ιστορία του κινηματογράφου.
Με αυτή την κυριαρχική μουσική στα ακουστικά μου, κατευθύνομαι από την 17η τρύπα του γηπέδου προς την 18η και τελευταία, όταν ξάφνου πατώ ένα χαμένο λευκό μπαλάκι κάποιου άτυχου γκόλφερ και σταματώ απότομα. Ο συμπαθέστατος φροντιστής μου φωνάζει από μακριά αν όλα είναι καλά κι αν χρειάζομαι βοήθεια, καθώς με πλησιάζει. «Ξέρετε, γυρίστηκαν “Οι Δρόμοι της Φωτιάς” ακριβώς εδώ στο West Sands το 1981», μου λέει -στα αγγλικά-όταν τελικά με φτάνει. «Τι μου λέτε», απαντώ φανερά έκπληκτη. «Σας το λέω», εκείνος γεμάτος περηφάνια, «και μάλιστα υπάρχει και σκηνή ακριβώς εδώ, στην 18η τρύπα του γηπέδου. Ελάτε μαζί μου να σας δείξω!».
Στην πτήση της επιστροφής προς Αθήνα από Εδιμβούργο, κοιτάζω τις φωτογραφίες μου από τη Λοχ Λόμοντ, τα Χάιλαντς, το κάστρο του Εδιμβούργου, το αποστακτήριο ουίσκι Auchentoshan, τη Γλασκώβη, το Νταντί, κι ένα σωρό άλλα,πανέμορφα μέρη της Σκωτίας που ποιος ξέρει πότε θα δω ξανά, από κοντά. Κρατάω το μπαλάκι του γκολφ ενθύμιο στην τσέπη μου και με χαμόγελο σκέφτομαι το St. Andrews, το West Sands, το Old Course και την πρώτη φορά πριν μπούμε με τη συντροφιά μου στο γήπεδο, που ο ευγενικόςφροντιστής, μας προειδοποιούσε για τους κανόνες του γηπέδου, για τους χώρους που επιτρέπεται να περπατάμε, για το πόσο παλιό και ιστορικό είναι το γήπεδο, το πόσο πρέπει να προσέχουμε να μην «πληγώσουμε» το τερέν και το χορτάρι και προς θεού, αν συναντήσουμε κάποιο μπαλάκι του γκολφ, απαγορεύεται να το μαζέψουμε. Ήταν πολύ αυστηρός με αυτό, θυμάμαι.
«Οι Δρόμοι της Φωτιάς» είναι διαθέσιμο στο iTunes και το Google Play Movies.
Το φεστιβάλ της Αθήνας, που επιμελείται εδώ και 37 χρόνια ο κριτικός κινηματογράφου Νίνος Φένεκ Μικελίδης, συνεχίζει να αποτελεί πόλο έλξης για όλους τους κινηματογραφόφιλους
«Είναι δύσκολο να ζεις με εμφύσημα. Δυσκολεύομαι ακόμα και να πάω από τη μία άκρη του δωματίου στην άλλη. Είναι λες και περπατάς με μια πλαστική σακούλα γύρω από το κεφάλι σου»
15°
