Justice League: Η σπουδαία ταινία του Ζακ Σνάιντερ μετά το φιάσκο
Το «Zack Snyder’s Justice League» είναι μια απόδειξη του τι μπορεί να φτιάξει ένας μεγάλος μάστορας όταν αφήνεται ελεύθερος να κάνει τα πράγματα όπως θέλει και όπως ξέρει
Ο Μάνος Βουλαρίνος γράφει για την ταινία «Justice League» του Zack Snyder
Πόσες φορές έχετε παρακολουθήσει μια σχεδόν τρίωρη ταινία χωρίς να κοιτάξετε ούτε μια στιγμή το ρολόι σας; Πόσες φορές έχετε δει μια σχεδόν τρίωρη ταινία και δεν έχετε σκεφτεί πόσο καλύτερη θα ήταν με κανά μισάωρο ψαλίδισμα; Πόσες φορές μια σχεδόν τρίωρη ταινία έχει τελειώσει κι εσείς έχετε την εντύπωση ότι δεν κράτησε ούτε 90 λεπτά; Αν δυσκολεύεστε να απαντήσετε, σκεφτείτε πόσο απίθανο είναι να σας συμβεί κάτι ανάλογο με μια ταινία διάρκειας 4 ωρών. Αν μάλιστα σκεφτείτε και πόσο λίγες ταινίες υπάρχουν με αυτή τη διάρκεια, θα καταλήξετε στο συμπέρασμα ότι κάτι τέτοιο είναι σχεδόν αδύνατο. Και όντως ήταν. Μέχρι που ανέβηκε το Zack Snyder’s Justice League. Το έπος που παρά τον τίτλο, τον (φερόμενο ως) σκηνοθέτη, τους πρωταγωνιστές και τους λοιπούς συντελεστές, δεν έχει καμία απολύτως σχέση με το Justice League του 2017.
Αν δεν έχει γίνει ακόμα αρκετά σαφές, να σας το πω όσο πιο ευθέως γίνεται: το Zack Snyder’s Justice League είναι μια σπουδαία ταινία ενός σπουδαίου δημιουργού. Είναι η μόνη ταινία που μπορεί να πλησιάσει το Infinity Wars και το Endgame (να πλησιάσει λέω, όχι να φτάσει) και είναι άλλη μια απόδειξη του τι μπορεί να φτιάξει ένας μεγάλος μάστορας όταν αφήνεται ελεύθερος να κάνει τα πράγματα όπως θέλει και όπως ξέρει.
Γιατί τη μαστοριά του Σνάιντερ την ξέρουμε και από το 300 και από το Watchmen και από το Sucker Punch και από οτιδήποτε άλλο έχει κάνει. Ακόμα και οι λιγότερο πετυχημένες ταινίες του αξίζουν μια και δυο και τρεις ματιές γιατί είναι γεμάτες εικόνες και κόσμους που, αν μη τι άλλο, κανείς δεν μπορεί να δει πουθενά αλλού. Και γιατί η μετριότητα των Man of Steel και Βatman vs Superman ήταν μια δυσάρεστη έκπληξη αλλά πια, τώρα που είδαμε τι μπορεί να κάνει όταν δεν τον περιορίζει το στούντιο, απολύτως εξηγήσιμη.
Κι αυτό (το ότι είδαμε τι μπορεί να κάνει χωρίς περιορισμούς) το χρωστάμε πρώτα και πάνω απ’ όλα στο φιάσκο του 2017.
Σε περίπτωση που δεν την ξέρετε, η ιστορία είναι αυτή: O Σνάιντερ γυρίζει το Justice League και οι διαφωνίες με τη Warner είναι τόσο μεγάλες που η εταιρεία έχει ήδη φέρει τον (δημιουργό του Firefly και σκηνοθέτη των δύο πρώτων Avengers) Tζος Γουέντον* να κάνει λιγότερο «σναϊντερική» την ταινία. Όταν τα γυρίσματα έχουν τελειώσει (ή προς το τέλος τους, δεν έχω καταλάβει) η κόρη του Σνάιντερ αυτοκτονεί, εκείνος τα παρατάει όλα («δεν είχα πια καθόλου κουράγιο να τσακώνομαι με το στούντιο» είπε) και η ταινία ανατίθεται εξ ολοκλήρου στον Γουέντον. Το αποτέλεσμα είναι μια από-την-πόλη-έρχομαι-και-στην-κορφή-κανέλα ταινία που, εκτός από κακή, ήταν και η ταφόπλακα στις ελπίδες όσων ήλπιζαν ότι με τους ήρωες της DC θα μπορούσε να φτιαχτεί κάτι αντίστοιχο του MCU (αν δεν ξέρετε τι είναι αυτό, λίγο δύσκολο να έχετε διαβάσει μέχρι εδώ, αλλά αν το έχετε κάνει να σας πω πως είναι το Κινηματογραφικό Σύμπαν της Μάρβελ).
Αφού, λοιπόν, βγήκε στα σινεμά αυτό το πράμα κι αφού απογοήτευσε τους πάντες, οι φαν του Σνάιντερ ξεκινούν την καμπάνια Release the Snyder cut, ζητώντας να δουν την ταινία όπως την ήθελε ο αρχικός (και ο μόνος εδώ που τα λέμε) δημιουργός της. Η καμπάνια (δηλαδή κυρίως η παταγώδης αποτυχία της ταινίας του 2017 και οι αλλαγές που έφερε στην κινηματογραφική βιομηχανία ο κορωνοϊός) τελικά πείθουν τη Warner και έτσι την από την Παρασκευή 19 Μαρτίου μπορούν όλοι να δουν το Justice League ακριβώς όπως το ήθελε ο Σνάιντερ.
Κι όταν λέμε ακριβώς εννοούμε ακριβώς: ένα σκοτεινό έπος διάρκειας τεσσάρων ωρών (3 ώρες και 55 λεπτά χωρίς τους τίτλους τέλους) σε φορμάτ 4:3 (ναι, αυτό των πολύ παλιών ταινιών και των παλιών τηλεοράσεων, αυτό με τις μαύρες μπάρες αριστερά-δεξιά).
Ένα υπερθέαμα αντάξιο και των ηρώων και του σκηνοθέτη του. Μια ταινία που κάθε λίγο και λιγάκι θέλεις να πατήσεις το rewind για να ξαναδείς μια σκηνή, αλλά δεν το κάνεις γιατί δεν θέλεις να κουνήσεις ούτε το μικρό σου δαχτυλάκι για να μη χαλάσεις την απίστευτη ροή. Πειστικό υπαρξιακό δράμα (πια σχεδόν ταυτόσημο των ταινιών με σούπερ ήρωες) και σκηνές δράσης που όχι μόνο δεν έχουν 100 κατ το λεπτό, αλλά είναι και σε αργή κίνηση για να έχει ο θεατής το χρόνο να απολαύσει κάθε λεπτομέρειά τους (και να βλέπει κι άλλες σε κάθε νέα προβολή). Δηλαδή μια πλήρης δόση από τα δύο πιο σημαντικά συστατικά της τέχνης της κινούμενης εικόνας: συναίσθημα και οφθαλμόλουτρο.
Αλλά δεν χρειάζεται να πιστέψετε εμένα. Αρκεί να πάτε στο imdb και να δείτε ότι, έχοντας ήδη 150.000 ψήφους, η βαθμολογία του Zack Snyder’s Justice League είναι στο 8.4.
Με λίγα λόγια, ο Ζακ Σνάιντερ κατάφερε επιτέλους να κάνει μια πολύ σπουδαία ταινία με τους βασικούς ήρωες της DC και τα κατάφερε όταν αφέθηκε μόνος του να κάνει αυτό ακριβώς που είχε στο μυαλό του. Ούτε πιο φωτεινό, ούτε πιο ποπ, ούτε πιο χιουμοριστικό, ούτε πιο Μάρβελ, ούτε πιο τίποτα. Μόνο 100% Σνάιντερ. Και μπράβο του.
«Είναι δύσκολο να ζεις με εμφύσημα. Δυσκολεύομαι ακόμα και να πάω από τη μία άκρη του δωματίου στην άλλη. Είναι λες και περπατάς με μια πλαστική σακούλα γύρω από το κεφάλι σου»
12°
