Τι Να Δω Σήμερα: Το «Λεόν» του Λικ Μπεσόν - Η Φωτεινή Αλευρά διαλέγει την ταινία της ημέρας στη νέα στήλη του athensvoice.gr
Με αφορμή τα γενέθλια του Λικ Μπεσόν βλέπουμε ξανά το «Λεόν». Την ταινία που έχει μείνει χαραγμένη στη μνήμη μας για την γνωριμία μας με την χαριτωμένη και πολύ νεαρή τότε Νάταλι Πόρτμαν, με τις εκπληκτικές υποκριτικές ικανότητες, τα εκφραστικά μάτια και το καθηλωτικό βλέμμα.
Η Ματίλντα (Νάταλι Πόρτμαν) είναι ένα ημιάγριο νεαρό κορίτσι, το οποίο μεγαλώνει απότομα όταν η οικογένειά της δολοφονείται με στυγερό τρόπο από διεφθαρμένους αστυνομικούς της Νέας Υόρκης των οποίων ηγείται, ο υπερβολικός -κατά τόπους- Στάνσφιλντ (Γκάρι Όλντμαν). Βρίσκει καταφύγιο στο γειτονικό διαμέρισμα του διστακτικού Λεόν, ενός μοναχικού επί πληρωμή δολοφόνου, εισβάλλει στη ζωή του, ζητά να γίνει μαθητευόμενή του και να αγοράσει συμβόλαιο θανάτου για τον Στάνσφιλντ και τη συμμορία του.
Τι να πρωτοδιαλέξει κανείς για να θυμηθεί από την φιλμογραφία ενός από τους σημαντικότερους κινηματογραφιστές της Ευρώπης; Το «Μια Νύχτα στον Υπόγειο», «Το Απέραντο Γαλάζιο», «Το Πέμπτο Στοιχείο»; Εμείς διαλέγουμε το «Λεόν» και καθώς το βλέπουμε ξανά -πάνω από είκοσι πέντε χρόνια μετά την πρεμιέρα του- είναι αναπόφευκτη η σκέψη πως θα ήταν αδύνατο να γυριστεί σήμερα, μια ταινία σαν κι αυτή.
Ο Γάλλος σκηνοθέτης ίσως μας υπενθυμίζει λίγο περισσότερο από ότι αντέχουμε, πως η Ματίλντα είναι γένους θηλυκού, παρά το τρυφερό της ηλικίας της και δεν είναι λίγες οι σκηνές στις οποίες κυριαρχεί ένας υποβόσκων ερωτισμός, στον οποίο ο Λεόν (Ζαν Ρενό) ποτέ δεν υποκύπτει. Είναι ένα σημείο πάνω στο οποίο,πολύ περισσότερο σήμερα από ποτέ, εγείρονται πολλές ενστάσεις. Και είναι πάντα μια θετική εξέλιξη, ο κινηματογράφος και η τέχνη εν γένει να γίνονται αφορμή για να βρίσκουν αυτά τα θέματα το δρόμο τους προς τον δημόσιο διάλογο.
Ωστόσο, ας μην ξεχνάμε πως το «Λεόν» είναι μια ταινία γυρισμένη το 1994, μέσα σε ένα άλλο κοινωνικό πλαίσιο κι ας μην χάνουμε το κεντρικό θέμα της ταινίας, το οποίο δεν είναι άλλο από το ότι οι άνθρωποι μπορούν να σώσουν ο ένας τον άλλο. Πως δεν είναι φτιαγμένοι για την απομόνωση και την μοναξιά, πως ακόμη κι αν δεν το καταλαβαίνουν έχουν ανάγκη την επαφή, τη φιλία καιτη συντροφικότητα. Πως όταν τολμούν το αδιανόητο, να ανοίξουν την πόρτα στον συνάνθρωπο για να τον σώσουν, το πιο πιθανό είναι να σωθούν οι ίδιοι.
Ο Λεόν μπορεί να σώζει δυο φορές τη Ματίλντα, μία όταν την παίρνει υπό την προστασία του μετά τον χαμό της οικογένειάς της και μία όταν την φυγαδεύει από το πολιορκημένο και φλεγόμενο διαμέρισμά τους, εκείνη όμως τον σώζει για πάντα. Ο μοναχικός εκτελεστής έχει μετατραπεί σε έναν άνθρωπο που θέλει να γνωρίσει την ευτυχία, που δεν ήξερε ότι είχε ανάγκη, που θέλει να νιώσει τη χαρά της ζωής και να ριζώσει. Της υπόσχεται πως ποτέ δεν θα είναι μόνη. Και είναι αληθινό αυτό το συναίσθημα που έρχεται μετά από μια βαθιά συναισθηματική σύνδεση. Είναι σαν ένα φως που μόλις το δεις, δεν μπορείς να προσποιηθείς ότι είναι αθέατο.
Το φεστιβάλ της Αθήνας, που επιμελείται εδώ και 37 χρόνια ο κριτικός κινηματογράφου Νίνος Φένεκ Μικελίδης, συνεχίζει να αποτελεί πόλο έλξης για όλους τους κινηματογραφόφιλους
«Είναι δύσκολο να ζεις με εμφύσημα. Δυσκολεύομαι ακόμα και να πάω από τη μία άκρη του δωματίου στην άλλη. Είναι λες και περπατάς με μια πλαστική σακούλα γύρω από το κεφάλι σου»
16°
