Τι Να Δω Σήμερα: Το «Mank» του Ντέιβιντ Φίντσερ - Η Φωτεινή Αλευρά διαλέγει την ταινία της ημέρας στη νέα στήλη του athensvoice.gr
Με αφορμή την χθεσινή ανακοίνωση των υποψηφιοτήτων των βραβείων της Αμερικανικής Ακαδημίας Κινηματογράφου, σήμερα βλέπουμε το «Mank» του Ντέιβιντ Φίντσερ, στο Netflix και αφήνουμε τους εαυτούς μας στα έμπειρα χέρια του Γκάρι Όλντμαν, ο οποίος με μια συγκλονιστική ερμηνεία, μπαίνει δικαίως στην κούρσα των Όσκαρ.
Με αρκετές ανατροπές αναδείχθηκαν οι πεντάδες των υποψηφιοτήτων από τα μέλη της Ακαδημίας και η οκτάδα για το σημαντικότερο βραβείο της βραδιάς, αυτό της Καλύτερης Ταινίας, σε μια ενδιαφέρουσα χρονιά η οποία έχει να επιδείξει ως επί το πλείστον ανεξάρτητες ταινίες και ταινίες από πλατφόρμες, καθώς τα στούντιο έχουν αναβάλλει τη διανομή των δυνατών χαρτιών τους, λόγω πανδημίας. Σε πρώτη ανάγνωση, τέσσερεις υποψηφιότητες για την Κλόι Ζάο με το «Nomadland» η οποία έχει κάνει ομολογουμένως την καλύτερη ταινία της χρονιάς, για πρώτη φορά δύο γυναίκες υποψήφιες για το σημαντικότατο βραβείο Σκηνοθεσίας, αποτυχία για το «Tenet» με δύο μόνο υποψηφιότητες και ισομερής κατά τα φαινόμενα εκπροσώπηση των βασικώνκινημάτων τα οποία αφορούν στο τώρα. #BlackLivesMatter και #MeToo εκπροσωπούνται φέτος σε αυτό που αναμένεται να είναι μια συμπεριληπτική και καθώς πρέπει τελετή.
Με δέκα υποψηφιότητες το «Mank», ηγείται της κούρσας της φετινής απονομής. Ασπρόμαυρη και νοσταλγική προς την χρυσή εποχή του παλιού Χόλυγουντ, επιβεβαιώνει τον άγραφο κανόνα που θέλει τις αυτοαναφορικές ταινίες να σημειώνουν επιτυχία. Εκεί δηλαδή που το σινεμά μιλάει για το σινεμά, φαίνεται όλοι να ακούν, ή τουλάχιστον τα μέλη της Ακαδημίας. Ο Ντέιβιντ Φίντσερ σε σενάριο του πατέρα του Τζακ Φίντσερ διηγείται την ιστορία του αληθινού σεναριογράφου του Πολίτη Κέιν, Χέρμαν Μάνκιεβιτς, κατά κόσμον Μανκ.
Προς αποφυγήν παρεξηγήσεων, το ότι ο Όρσον Γουέλς δεν έριξε πενιά στο σενάριο της σημαντικότερης ταινίας της αξιοθαύμαστης και μακροσκελούς καριέρας του για την οποία τιμήθηκε και με το μοναδικό Όσκαρ της καριέρας αυτής και της ταινίας που άπειροι σινεφίλ παγκοσμίως θεωρούν την καλύτερη ταινία που έχει γυριστεί ποτέ, δεν είναι κάτι που υπονοείται εδώ, είναι κάτι που ο Φίντσερ μας λέει ευθέως. Ωστόσο αυτό το στοιχείο ακόμα κι αν θυμώνει σινεφίλ και κριτικούς ανά τον κόσμο, ακόμα κι αν τόνοι μελάνι χύνονται προς υπεράσπιση του αναμφισβήτητου ταλέντου του Γουέλς, δεν παύει να είναι μια πληροφορία που ο Φίντσερ κανονικοποιεί με τον πανούργο τρόπο της παρουσίασής της στην περιφέρεια της αφήγησης και όχι ως κεντρικό θέμα, ως διακύβευμα της ταινίας. Αλλάζει δηλαδή το διακύβευμα. Δέχεται τα παραπάνω ως γεγονότα και προχωρά σε μια αφήγηση η οποία εμπλέκει τον θεατή με έναν τρόπο εξαιρετικά γνώριμο σε όλους μας: Θα προλάβει ο Μανκ το deadline;
Αυτό είναι που προκαλεί την ταραχή, αυτό είναι που μας βάζει στη θέση του ήρωα, ο οποίος είναι πνευματώδης, καυστικός, ολίγον παραβατικός, ενσυνείδητος και αλκοολικός (υπάρχει κανείς που δεν ταυτίστηκε ήδη;). Είναι ο καταπληκτικός για μία ακόμη φορά Γκάρι Όλντμαν, ο οποίος ξεδιπλώνει όλη του την δεξιοτεχνία, στο ρόλο του ιδεαλιστή και στο φινάλε, ηττημένου κατά κράτος σεναριογράφου Χέρμαν Μάνκιεβιτς.
«Είναι δύσκολο να ζεις με εμφύσημα. Δυσκολεύομαι ακόμα και να πάω από τη μία άκρη του δωματίου στην άλλη. Είναι λες και περπατάς με μια πλαστική σακούλα γύρω από το κεφάλι σου»
13°
