Πέντε ταινίες για το Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης 2021

Οι διοργανωτές του 23ου Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης ξεκινούν την διαδικτυακή του δράση στις 4 Μαρτίου και σχεδιάζουν την κορύφωση των εκδηλώσεων και προβολών του μέσα στο καλοκαίρι. Η ανακοίνωση του φετινού προγράμματος αναμένεται σύντομα αλλά εμείς σας δίνουμε μια πρώτη γεύση, παρουσιάζοντας πέντε φιλμ που θα κλέψουν το ενδιαφέρον των σινεφίλ στην πρώτη διαδικτυακή φάση του φεστιβάλ.

Ο ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΣ ΧΙΛΜΠΙΛΗΣ /THE LAST HILLBILLY
Thomas JENKOE, Diane Sara BOUZGARROU (Γαλλία- Κατάρ, 2020) 80΄, τμήμα Top Docs

Στην πολιτεία του Κεντάκι λέγεται συχνά ότι οι κάτοικοι νιώθουν πιο κοντά στα Απαλάχια Όρη παρά στις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής. Όσοι έχουν απομείνει στην περιοχή αποκαλούνται μειωτικά «χιλμπίληδες». Ο Μπράιαν Ρίτσι, ένας καλοσυνάτος ντόπιος εργάτης και στοργικός πατέρας, αντιμετωπίζει τον χαρακτηρισμό αυτόν με περηφάνια: τον χρησιμοποιεί τακτικά στα λεπταίσθητα ποιήματα που γράφει, για να ορίσει την ταυτότητά του και να γκρεμίσει τα στερεότυπα. Μακριά από τα παραδοσιακά αφηγήματα για την άγρια φύση της χώρας, η ταινία καταθέτει μια ύστατη κινηματογραφική μαρτυρία, αλλά και μια μαγευτική ελεγεία, για έναν κόσμο που εξαφανίζεται –περιμένοντας να επινοηθεί από την αρχή.

ΜΥΣΤΙΚΟΣ ΠΡΑΚΤΟΡΑΣ /THE MOLE AGENT
Maite ALBERDI (Χιλή, ΗΠΑ, Ολλανδία, Γερμανία, Ισπανία – 2020), 84΄, τμήμα Top Docs. Shortlist Oscars Documentary Feature

Μια γυναίκα ανησυχεί για τις συνθήκες που επικρατούν στο γηροκομείο όπου διαμένει η μητέρα της και ο ιδιωτικός ντετέκτιβ Ρομούλο, που έχει αναλάβει την υπόθεση, προσλαμβάνει τον ογδοντατριάχρονο Σέρχιο, αναθέτοντάς του να διεισδύσει στο γηροκομείο ως τρόφιμος και να συλλέξει πληροφορίες. Ο Σέρχιο θα βρεθεί σύντομα διχασμένος ανάμεσα στην αποστολή του και στην ολοένα πιο έντονη συναισθηματική εμπλοκή του με τους υπόλοιπους τρόφιμους. Ένας στιλάτος συνδυασμός ντοκιμαντέρ παρατήρησης και κατασκοπικής ταινίας, με υποδειγματική κινηματογράφηση και απολαυστικούς χαρακτήρες. Ένας ευρηματικός στοχασμός για τη συμπόνια και τη μοναξιά, ο οποίος τρυπώνει στη καρδιά σου και δεν λέει να φύγει.

ΜΥΤΗ ΑΝΟΙΓΜΕΝΗ, ΑΔΕΙΕΣ ΤΣΕΠΕΣ /BLOODY NOSE, EMPTY POCKETS
Bill ROSS, Turner ROSS (ΗΠΑ- 2020), 98΄, τμήμα Top Docs

Μακριά από τα αστραφτερά φώτα του Λας Βέγκας, ένα παραδοσιακό μπαρ –ένας θύλακας πραγματικότητας σε μια πόλη τεχνητής ευτυχίας– ρίχνει αυλαία. Τέλος εποχής για έναν τόπο εθελούσιας εξορίας, που καλωσόριζε όσους ήθελαν να κρυφτούν από τα φώτα της ράμπας. Ένα ετερόκλητο μωσαϊκό από μοναχικές υπάρξεις, σε αυτόν τον ναό της παρηγοριάς και της διαφυγής, που τρεκλίζουν ανάμεσα στην αξιοπρέπεια και την ασωτία, καθώς αναπολούν το παρελθόν και γυρίζουν την πλάτη στο μέλλον – οι θαμώνες πενθούν, ψελλίζοντας το κύκνειο άσμα για το χαμένο τους καταφύγιο. Το ελεγειακό πορτρέτο ενός κόσμου που σβήνει και χάνεται∙ ενός κόσμου από αναμνήσεις και ιστορίες που γεννιούνται και πεθαίνουν ανάμεσα σε άδεια ποτήρια και καπνό από τσιγάρα.

ΚΑΕΤΑΝΟ ΒΕΛΟΖΟ: ΜΕΡΕΣ ΧΩΡΙΣ ΜΟΥΣΙΚΗ / NARCISSUS OFF DUTY
Renato TERRA, Ricardo CALIL (Βραζιλία- 2020), 90΄, τμήμα Top Doc

Περισσότερα από πενήντα χρόνια μετά τη σύλληψή του, το 1968, από το στρατιωτικό καθεστώς στη Βραζιλία, ο Καετάνο Βελόζο, ο θρύλος του μουσικού ρεύματος της τροπικάλια ανατρέχει σε ένα τραύμα που παραμένει ανεπούλωτο μέχρι και σήμερα. Αυτή η συγκινητική αναδρομή που αναπλάθει την εμπειρία της φυλάκισης μέσα από επώδυνες μνήμες και τραγούδια που ερμηνεύει ο καλλιτέχνης λειτουργεί παράλληλα ως μια ευαίσθητη, αλλά συνάμα δωρική σπουδή στη δύναμη που κρύβει μέσα της η έννοια της αφήγησης. Ένα λιτό σκηνικό –μονάχα ένας άνδρας που κάθεται σταυροπόδι σε μια καρέκλα, μπροστά σε έναν τοίχο– που μας ωθεί να αποβάλουμε καθετί περιττό, ώστε να επικεντρωθούμε στην ουσία. Όπως αναφέρει χαρακτηριστικά ένας από τους παραγωγούς της ταινίας, ο σκηνοθέτης Ζοάου Μορέιρα Σάλες: «Πρέπει να απέχουμε από την παραμικρή κίνηση. Πρέπει να μείνουμε σιωπηλοί και να ακούσουμε. Η μαρτυρία είναι όλη η ουσία».

ΟΙ ΦΩΝΕΣ ΜΑΣ/ OUR VOICES
Σόνια Μαδρίδ (Ισπανία- Ιταλία, 2021), 60', τμήμα NextGen

Οι φωνές μας φέρνουν κοντά νέους ανθρώπους από την Ισπανία και την Ιταλία – τους νέους των δύο ευρωπαϊκών χωρών που υπέστησαν το βιαιότερο πρώτο κύμα της πανδημίας. Θέλουν να ακουστούν, γνωρίζοντας το αβέβαιο μέλλον που τους περιμένει. Πέρα από αυτόν τον πόνο, οι φωνές τους απηχούν μια αναγκαία παγκόσμια συζήτηση.