O Σον Κόνερι (Sean Connery) πέθανε σε ηλικία 90 ετών και αυτές είναι 10 υπέροχες ατάκες πραγματικής ζωής που έμοιαζε με μύθο.
Ναι, ο Σον Κόνερι δεν είναι πια μαζί μας. Πέθανε σε ηλικία 90 ετών και ίσως να συναντηθεί σε μια άλλη διάσταση με τον Θανάση Βέγγο που τον λάτρευε ως πράκτωρ ΘΒ και στεκόταν μπροστά στην εικόνα του (ως Τζέιμς Μποντ) με σεβασμό κρατώντας ένα κερί.
Μπορεί ο ίδιος να μην λάτρευε τον Τζέιμς Μποντ -το ρόλο που τον καθόρισε- αλλά η ερμηνεία του Βρετανού κατασκόπου τον καθιέρωσε και τον έκανε αγαπητό ακόμα και σε μία μικρή χώρα στα νοτιοανατολικά της Μεσογείου που ζούσε φτωχικά και η πλειόνοτητα των κατοίκων της δεν παρακολουθούσε διεθνές σινεμά.
«Τζέιμις Μποντ θα γίνω, για να σε κατακτήσω» έλεγε ένα παλιό ελληνικό τραγούδι και περιέγραφε πετυχημένα την τρομερή γοητεία του Σον Κόνερι. Μια γοητεία που δεν προέκυπτε από τη δύναμη του επαγγέλματός του αλλά από την προσωπικότητά του.
Αυτές είναι 10 ατάκες του γεμάτες με σοφία για τη ζωή - που την έζησε περισσότερες από δύο φορές.
Το γέλιο σκοτώνει το φόβο. Και χωρίς φόβο δεν υπάρχει ανάγκη για πίστη. Γιατί χωρίς το φόβο του διαβόλου, δεν υπάρχει ανάγκη για Θεό.
Η αγάπη μπορεί να μην κάνει τον κόσμο να γυρίζει, αλλά πρέπει να παραδεχτώ ότι κάνει τη διαδρομή να αξίζει.
Περισσότερο από κάθε τι άλλο, θα ήθελα να είμαι ένας γερασμένος άντρας, με ένα καλό πρόσωπο, σαν τον Χίτσκοκ ή τον Πικάσο.
Ενδεχομένως να μην είμαι ένας καλός ηθοποιός, αλλά θα ήμουν χειρότερος σε οτιδήποτε άλλο κι αν έκανα.
Δεν έχω βρει κανένα μέρος στον κόσμο στο οποίο θέλω βρίσκομαι όλη την ώρα. Το καλύτερο κομμάτι της ζωής μου είναι οι μετακινήσεις. Δεν βλέπω την ώρα να φεύγω.
Πάντα σιχαινόμουν αυτόν τον James Bond. Θα ήθελα να τον σκοτώσω.
Το Όσκαρ που κέρδισα για το The Untouchables είναι ένα υπέροχο πράγμα, αλλά για να είμαι ειλικρινής θα προτιμούσα να έχω κερδίσει το Αμερικανικό ανοιχτό πρωτάθλημα γκολφ.
Δεν υπάρχει τίποτα σαν μια πρόκληση που θα βγάλει τον καλύτερο εαυτό ενός ανθρώπου.
Ηθοποιός είμαι, όχι νευροχειρουργός. Αν κάνω καλά τη δουλειά μου, κανένας δεν θα ζητήσει τα λεφτά του πίσω.
Πιστεύω πως για να πας οπουδήποτε στη ζωή πρέπει να είσαι αντικοινωνικός, αλλιώς θα σε καταβροχθήσουν. Δεν υπήρξα ποτέ ιδιαίτερα κοινωνικός, αλλά αν ποτέ ήμουν αγενής, το 50% αυτού έχει προκληθεί από τη συμπεριφορά των άλλων.
Το φεστιβάλ της Αθήνας, που επιμελείται εδώ και 37 χρόνια ο κριτικός κινηματογράφου Νίνος Φένεκ Μικελίδης, συνεχίζει να αποτελεί πόλο έλξης για όλους τους κινηματογραφόφιλους
«Είναι δύσκολο να ζεις με εμφύσημα. Δυσκολεύομαι ακόμα και να πάω από τη μία άκρη του δωματίου στην άλλη. Είναι λες και περπατάς με μια πλαστική σακούλα γύρω από το κεφάλι σου»
20°
