Κριτική ταινίας: Υπόθεση Κολίνι

Το πιο ενδιαφέρον στοιχείο του φιλμ δεν σχετίζεται με την ύπαρξη ενός κοινού μυστικού από το παρελθόν θύματος και δράστη (ένας αγέρωχος Φράνκο Νέρο στο ρόλο του δολοφόνου που αρνείται να πει το παραμικρό για τους λόγους που τον οδήγησαν στο έγκλημα) αλλά στην αντιμετώπιση του τουρκικής καταγωγής νεαρού δικηγόρου από τους Γερμανούς συναδέλφους του κατά τη διάρκεια της δίκης. Η κατανόηση και συμπάθεια για τον νεαρό Τούρκο που ξέφυγε από τη μοίρα του «πωλητή κεμπάπ» είναι η ένδειξη μιας αρρωστημένης γερμανικής νοοτροπίας που εξακολουθεί να φλερτάρει ανοιχτά με τον ρατσισμό, την ξενοφοβία και την υπεροχή της άριας φυλής. Το σενάριο αποτελεί διασκευή του μυθιστορήματος του Φέρντιναντ φον Σίραχ και ακολουθεί την πεπατημένη χωρίς ιδιαίτερη πρωτοτυπία. Αρκείται στα σταθερά βήματα μιας απλής και γνώριμης καταγραφής που συνδέει το αισθηματικό μελό (ο δικηγόρος είναι ερωτευμένος με την κόρη του νεκρού ευεργέτη του) με το δικαστικό θρίλερ και την ιστορική μνήμη με την πολιτική καταγγελία.