Κριτική ταινίας: H ελπίδα του κόσμου

Στις μικρές ανθρώπινες ιστορίες του Ρομπέρ Γκεντιγκιάν που συνήθως συντελούνται στη γενέτειρά του τη Μασσαλία, σπάνια απουσιάζουν οι πολιτικές αναφορές. Όπως στα «Χρόνια του Κιλιμάντζαρου» και το «Σπίτι δίπλα στη θάλασσα» έτσι κι εδώ οι βασικοί χαρακτήρες είναι εργάτες που παλεύουν απλώς για την καθημερινή επιβίωση κι όχι για ένα καλύτερο αύριο. Οι μόνιμοι ηθοποιοί του σκηνοθέτη, η σύντροφός του και στη ζωή Αριάν Ασκαρίντ και ο Ζαν Πιερ Νταρουσέν υποδύονται δύο ανθρώπους της βιοπάλης (εκείνη καθαρίστρια, εκείνος οδηγός λεωφορείου) που έχουν συμβιβαστεί ότι ο δικός τους κόσμος δεν πρόκειται να αλλάξει ποτέ. Όμως δεν παύουν να πιστεύουν ότι η ελπίδα μπορεί να έρθει από τις μελλοντικές γενιές. Ο Γκεντιγκιάν δεν εξιδανικεύει την εργατική τάξη κι η απόδειξη είναι το ζευγάρι που αγοράζει σε ευτελείς τιμές τα υπάρχοντα κάποιων ανθρώπων που βρίσκονται σε ανάγκη. Ατάκες όπως «βγάζουν χρήματα από τη φτώχεια των άλλων» ή «αυτοί νομίζουν ότι βρίσκονται ακόμη στο Μάη του ’68» δοκιμάζουν τις ιδεολογικές αντοχές μιας ταινίας που πορεύεται μεν προς τη σωστή κατεύθυνση αλλά κάποια σημεία της γίνονται δύσκολα πειστικά με αποκορύφωμα το φινάλε. Πρόκειται για μια σκηνή με δυνατό και καλοδεχούμενο συμβολισμό που δεν διαθέτει όμως και την ανάλογη ρεαλιστική χροιά.