Η Λινγκ είναι καθηγήτρια κινεζικής γλώσσας σε λύκειο αρρένων της Σιγκαπούρης που βλέπει τη ζωή της –προσωπική και επαγγελματική– να βρίσκεται σε τέλμα. Οι μαθητές της αδιαφορούν για το «ξεπερασμένο και αρχαίο» μάθημα της, ο σύζυγός της περνά περισσότερο χρόνο στο γραφείο του και έχει ερωμένη, ενώ οι επίπονες και μακρόχρονες προσπάθειες της να γίνει μητέρα έχουν αποβεί άκαρπες. Ώσπου έρχεται κοντά με έναν μαθητή της και η σχέση που αναπτύσσουν θα συγκλονίσει τις ζωές και των δύο.
O Άντονι Τσεν, που είχε βραβευτεί το 2013 με τη Χρυσή Κάμερα του Φεστιβάλ Καννών, κατασκευάζει ένα δυνατό γυναικείο χαρακτήρα που επιχειρεί να σπάσει (όχι πάντα με επιτυχία αλλά σίγουρα με φιλότιμη προσπάθεια) κάθε είδους στερεότυπων και κλισέ που συνήθως αναπτύσσονται στις «παράνομες» ερωτικές σχέσεις στο σινεμά. Παράλληλα καταγράφει το χρονικό ενηλικίωσης του νεαρού μαθητή που είναι «αόρατος» για τους γονείς του με τρυφερότητα και χιούμορ. Το χαμηλόφωνο φιλμ ξεκινά με μια καταρρακτώδη βροχή από την εποχή των μουσώνων και ολοκληρώνεται με ένα λαμπερό ήλιο που σηματοδοτεί τον ερχομό της άνοιξης. Στο μεσοδιάστημα γινόμαστε μάρτυρες της συνάντησης δύο μοναχικών ψυχών που τις χωρίζουν τόσα πολλά (από την ηλικία μέχρι την κοινωνική θέση) και τις ενώνουν ακόμα περισσότερα: κυρίως η μοναξιά. Ο Τσεν επιμένει στη σκιαγράφηση των χαρακτήρων που θα οδηγήσουν το δράμα από φαινομενικά ασήμαντα και ανάλαφρα στιγμιότυπα σε μια καταπληκτική κορύφωση που θα σας συγκινήσει απέραντα. Το τέλος της σχέσης της Λινγκ και του νεαρού εραστή της είναι ένα σκηνοθετικό μάθημα λεπτών αποχρώσεων που μιλά για τη μητρότητα, την ανάγκη επικοινωνίας και το ερωτικό ξύπνημα με κομψότητα και ειλικρίνεια.
Ο Πίτερ δυσκολεύεται να συνηθίσει την ιδέα ότι είναι ξανά πρωτάκι (μόλις μπήκε στο Γυμνάσιο) και ψάχνει να βρει λύση στο πρόβλημά του. Η κατάσταση χειροτερεύει όταν μαθαίνει ότι ο παππούς του έρχεται να μείνει στο σπίτι τους και θα εγκατασταθεί στο δικό του δωμάτιο, με συνέπεια ο Πίτερ να μετακομίσει στην σοφίτα. Αν αυτή δεν είναι αιτία κήρυξης πολέμου, σύμφωνα με τους κολλητούς του αγοριού, τότε ποια είναι;
Μέτρια κωμωδία που ποντάρει κυρίως στα πρόσωπα των πρωτοκλασάτων σταρ. Ειδικά στην επανένωση των Ντε Νίρο- Γουόκεν ξυπνούν μνήμες από το ηρωικό παρελθόν (βλέπε «Ελαφοκυνηγός»), που στη συνέχεια πάντως μετατρέπονται σε θλίψη καθώς βλέπεις τα νεανικά σου ινδάλματα να έχουν πέσει τόσο χαμηλά. Η αλήθεια είναι ότι ο Ντε Νίρο το παλεύει ως ένα βαθμό για να μη γίνει ιδιαίτερα γραφικός στο φιλμ, αλλά πώς να τα καταφέρει με τέτοιο σενάριο; Οι χοντροκομμένες καταστάσεις και τα ελάχιστα πετυχημένα αστεία, που είναι μετρημένα στα δάχτυλα του ενός χεριού, δεν επιτρέπουν στο φιλμ να γίνει μια ενδιαφέρουσα ματιά πάνω στην ταύτιση εγγονού και παππού. Το γεγονός πως και οι δύο βρίσκονται στο περιθώριο και κανείς δεν τους ρωτά τι πραγματικά θέλουν θα έπρεπε να τους ενώνει αντί να τους χωρίζει, κάτι που αναπόφευκτα θα συμβεί κάποια στιγμή.
Το φεστιβάλ της Αθήνας, που επιμελείται εδώ και 37 χρόνια ο κριτικός κινηματογράφου Νίνος Φένεκ Μικελίδης, συνεχίζει να αποτελεί πόλο έλξης για όλους τους κινηματογραφόφιλους
«Είναι δύσκολο να ζεις με εμφύσημα. Δυσκολεύομαι ακόμα και να πάω από τη μία άκρη του δωματίου στην άλλη. Είναι λες και περπατάς με μια πλαστική σακούλα γύρω από το κεφάλι σου»
11°
