Κριτική ταινίας: Η εποχή της βροχής (Wet season)

O Άντονι Τσεν, που είχε βραβευτεί το 2013 με τη Χρυσή Κάμερα του Φεστιβάλ Καννών, κατασκευάζει ένα δυνατό γυναικείο χαρακτήρα που επιχειρεί να σπάσει (όχι πάντα με επιτυχία αλλά σίγουρα με φιλότιμη προσπάθεια) κάθε είδους στερεότυπα και κλισέ που συνήθως αναπτύσσονται στις «παράνομες» ερωτικές σχέσεις στο σινεμά. Παράλληλα καταγράφει το χρονικό ενηλικίωσης του νεαρού μαθητή που είναι «αόρατος» για τους γονείς του με τρυφερότητα και χιούμορ. Το χαμηλόφωνο φιλμ ξεκινά με μια καταρρακτώδη βροχή από την εποχή των μουσώνων και ολοκληρώνεται με ένα λαμπερό ήλιο που σηματοδοτεί τον ερχομό της άνοιξης. Στο μεσοδιάστημα γινόμαστε μάρτυρες της συνάντησης δύο μοναχικών ψυχών που τις χωρίζουν τόσα πολλά (από την ηλικία μέχρι την κοινωνική θέση) και τις ενώνουν ακόμα περισσότερα: κυρίως η μοναξιά. Ο Τσεν επιμένει στη σκιαγράφηση των χαρακτήρων που θα οδηγήσουν το δράμα από φαινομενικά ασήμαντα και ανάλαφρα στιγμιότυπα σε μια καταπληκτική κορύφωση που θα σας συγκινήσει απέραντα. Το τέλος της σχέσης της Λινγκ και του νεαρού εραστή της είναι ένα σκηνοθετικό μάθημα λεπτών αποχρώσεων που μιλά για τη μητρότητα, την ανάγκη επικοινωνίας και το ερωτικό ξύπνημα με κομψότητα και ειλικρίνεια.