Η γυναίκα σε πρώτη θέση με 24 ταινίες στις Νύχτες Πρεμιέρας

Αβεβαιότητα και επιθυμία. Αυτές οι δύο τόσο αλληλένδετες το τελευταίο διάστημα λέξεις συνοδεύουν και τις 26ες Νύχτες Πρεμιέρας όπως και οποιοδήποτε φεστιβάλ και εκπρόσωπο του καλλιτεχνικού γίγνεσθαι μετά την ανακοίνωση των νέων μέτρων που ισχύουν από σήμερα Δευτέρα 21 Σεπτεμβρίου. 

Η ανακοίνωση του Φεστιβάλ ενόψει της ανακοίνωσης των νέων μέτρων: «Στο πλαίσιο των έκτακτων υγειονομικών συνθηκών που αντιμετωπίζουμε στην Ελλάδα και το εξωτερικό, αισιοδοξούμε ώστε η 26η έκδοση του Διεθνούς Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Αθήνας Νύχτες Πρεμιέρας να φιλοξενηθεί στις κινηματογραφικές μας αίθουσες, σεβόμενοι πάντα τους κανονισμούς και τις προδιαγραφές διεξαγωγής, όπως αυτές θα οριστούν από τα αρμόδια όργανα της Πολιτείας και με απαράβατο γνώμονα την ασφάλεια του κοινού και των θεατών μας. 

Η πραγματοποίηση της διοργάνωσης σε αίθουσες θα καταστήσει το Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Αθήνας ένα από τα πρώτα και λίγα Φεστιβάλ στον κόσμο που θα υλοποιηθούν στον φυσικό τους χώρο. 

Ειδικότερα, ο σχεδιασμός για τις 26ες Νύχτες Πρεμιέρας περιλαμβάνει προβολές σε 7 θερινές κινηματογραφικές αίθουσες με την περιορισμένη πληρότητα που ορίζει ο νόμος και με πιο αραιά σλοτ ώστε να υπάρχει ικανή χρονική απόσταση από τη μία προβολή στην επόμενη, προκειμένου να διασφαλιστεί η ασφαλής προσέλευση του κοινού τηρώντας τις αποστάσεις και να απολυμαίνονται οι αίθουσες πριν και μετά από κάθε προβολή. 

Για την ιδιαίτερη φετινή διοργάνωση, οι προβολές μας θα πραγματοποιηθούν στους θερινούς κινηματογράφους: ΑΙΓΛΗ ΖΑΠΠΕΙΟΥ, CINE ΑΝΕΣΙΣ, CINE ΑΘΗΝΑΙΑ, ΡΙΒΙΕΡΑ, ΤΡΙΑΝΟΝ, ΛΑΪΣ - ΤΑΙΝΙΟΘΗΚΗ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ και ΣΤΕΛΛΑ. 

Ταυτόχρονα και συμπληρωματικά με τις προβολές στις αίθουσες, το 26ο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Αθήνας Νύχτες Πρεμιέρας έχει ήδη προβλέψει και φροντίζει για τους θεατές (ευπαθείς ομάδες, άτομα που φροντίζουν ασθενείς ή λόγω επαγγέλματος έρχονται σε επαφή με ασθενείς κ.ά.) οι οποίοι δεν θα μπορούν εκ των πραγμάτων να παραστούν στις προβολές, ένα μέρος του προγράμματός του να προβληθεί και ψηφιακά, σε ειδικά διαμορφωμένη πλατφόρμα η οποία θα εξασφαλίζει συγκεκριμένο αριθμό geo-blocked προβολών, τηρώντας όλες τις προδιαγραφές ασφαλείας και υψηλού επιπέδου ψηφιακής διάδρασης κατά τα πρότυπα επιτυχημένων παραδειγμάτων μεγάλων διεθνών Φεστιβάλ. 

Στην περίπτωση που οι συνθήκες της πανδημίας το επιβάλουν, η συγκεκριμένη πλατφόρμα παρέχει στο Φεστιβάλ την ασφάλεια να διεξαχθεί εξ’ολοκλήρου ψηφιακά, διατηρώντας τον πλούτο των παράλληλων δράσεων της διοργάνωσης, όπως masterclass, συζητήσεις, εισαγωγή από σκηνοθέτες και Q&A αλλά και ευρεία διάδραση με το κοινό, προσαρμοσμένες στο διαδικτυακό περιβάλλον». 

Ωστόσο για την ώρα, περιμένουμε. Περιμένουμε και ονειρευόμαστε. Περιμένουμε και χαιρόμαστε που για μια ακόμη χρονιά, θα δούμε τις γυναίκες να μεγαλουργούν πίσω και μπροστά από το μεγάλο πανί του θερινού σινεμά (που τόσο αγαπάμε).

Ποιες είναι οι 24 ταινίες με φόντο τη γυναίκα που θα παιχτούν στις 26ες Νύχτες Πρεμιέρας

«Make Up» της Claire Oakley
Υπάρχει κάτι στοιχειωμένο στα εκτός εποχής θέρετρα και η Κλερ Όουκλι το εκμεταλλεύεται στο έπακρον. Ο χειμώνας στην Κορνουάλη, με τα αδειανά τρέιλερς, τον αχό της θάλασσας και τον εκκωφαντικό άνεμο, είναι το ατμοσφαιρικότατο φόντο μιας ιστορίας ενηλικίωσης γεμάτης horror λυρισμό και αφηγηματική ευφράδεια. Η Ρουθ πηγαίνει να βρει τον εραστή της Τομ, που συντηρεί το θέρετρο. Στο κρεβάτι όμως βρίσκει κόκκινες τρίχες και στον καθρέφτη του «φιλί». Είναι όσα χρειάζεται η φαντασία της για να μαρσάρει προς τον παραλογισμό αλλά και την επανεκτίμηση της ζωής της. Ανάμεσα σ’ έναν (τολμηρό) Σιάμαλαν, έναν Ρεγκ, ενίοτε κι έναν Λιντς, η Όουκλι μπαίνει στο μυαλό μιας νεαρής γυναίκας, αναδεύει τη μνήμη και κολυμπά σε βαθιά συμβολικά νερά σεξουαλικής αφύπνισης.

«Wisdom Tooth» της Liang Ming

1999. Στην παραθαλάσσια άκρη της ΒΑ Κίνας, δύο ετεροθαλή αδέλφια φυτοζωούν από το μικροεμπόριο ψαριού και την εργασία της αδελφής στο ξενοδοχείο ενός μεγαλοπαράγοντα της περιοχής. Μια πετρελαιοκηλίδα, ο ερχομός ενός τρίτου προσώπου, μια άδεια κατοικίας, ένα μαγνητοφωνάκι, ένας πονόδοντος κι ένας φόνος θα αλλάξουν για πάντα τις ζωές όλων.

Λεπτοδουλεμένο δράμα χαρακτήρων, με θεματικές και στιλιστικές αναφορές στο εκπληκτικό «Burning» του Λι Τσανγκ Ντονγκ, σενάριο πολλών και εκλεκτών μυστηρίων και εντυπωσιακή σκηνοθετική αντίληψη. Στον ιδιότροπο, μοντέρνο κινέζικο ρεαλισμό, προστίθενται πινελιές σύγχυσης ονείρου και πραγματικότητας, «απαγορευμένου» ερωτισμού, σεξουαλικής αφύπνισης, ταξικής ευαισθησίας, παρείσφρησης της Πίστης, καθώς και μια υφέρπουσα μελαγχολία, τονισμένη στο έξοχο σάουντρακ. Στο περιθώριο της φτώχειας, της απεραντοσύνης του τοπίου και των λούμπεν χώρων διασκέδασης του επικείμενου μιλένιουμ, μια ολόκληρη γενιά ανθρώπων ενηλικιώνεται και βαραθρώνεται συνάμα.

«My Little Sister» των Stéphanie Chuat - Véronique Raymond 

Η ιστορία της Λίσα και του Σβεν. Δυο δίδυμα αδέλφια, αυτός «δύο ολόκληρα λεπτά μεγαλύτερος». Όμως πάσχει από βαριάς μορφής καρκίνο κι αυτή είναι που θα χρειαστεί να τον προστατεύσει – ήδη στην πρώτη σκηνή δίνει το αίμα της. Είναι μόνο η αρχή. Συγκλονιστικό, έστω κι αν περιστασιακά δυσβάστακτο συναισθηματικά, δράμα πάνω στον θάνατο, που κάνει τη ζωή να αξίζει, πάνω στην συμφιλίωση και την συνέχεια, πάνω στην ταυτότητα μιας γυναίκας. Με καστ μεγατόνων, η δεύτερη ταινία του ελβετικού διδύμου διερευνά ταυτόχρονα την βιωματική ανάγκη για ζωή που γεννά η Τέχνη. Στο κέντρο, η συστηματικά έξοχη Νίνα Χος, παραδίδει ένα εκπληκτικό πορτρέτο μιας γυναίκας που φλέγεται, οδύρεται και βρίσκει τη δύναμη να ανασυγκροτηθεί και να σταθεί στα πόδια της. 

«I Carry You with Me» της Heidi Ewing

Ανάμεσα στην μυθοπλασία και την καταγραφή των πραγματικών γεγονότων της σχέσης του Ιβάν και του Γκεράρντο, που πρώτα ο ένας και αργότερα ο άλλος εγκατέλειψαν το Μεξικό για να βρουν μια τύχη ελευθερίας και αμερικανικού ονείρου στις ΗΠΑ, το «I Carry You with Me» είναι μια ονειρικού χαρακτήρα ιστορία, που διαπερνά σε βάθος φλέγοντα ανθρώπινα ζητήματα. Από την θεσμική, αλλά και την ανθρώπινη, (εγκληματική) ομοφοβικότητα, στην ανεργία, την παράνομη μετανάστευση και τελικά τη νοσταλγία, που πασχίζει ατελέσφορα να γεφυρώσει τα αγεφύρωτα, το ντεμπούτο της Χάιντι Γιούινγκ δεν τιμά απλά την πραγματική ιστορία: Πλάθει ένα λυρικό ταξίδι στις διεργασίες της μνήμης, της σύγχυσης των ονείρων και των επιθυμιών, της στιγμής που η αδυσώπητη πραγματικότητα εκβιάζει καλούς, κοινωνικά ωφέλιμους ανθρώπους.

«Spring Blossom» της Suzanne Lindon

Μια «παράταιρη» 16χρονη γνωρίζει έναν 35αρη ηθοποιό κι ερωτεύονται. Αυτή είναι η απλή και τολμηρή, ειδικά σήμερα πια, ιστορία του λιτά πληθωρικού (...) ντεμπούτου της Σουζάν Λιντόν, της 20χρονης κόρης του ηθοποιού Βενσάν («Ο Νόμος της Αγοράς») Λιντόν. Η οποία γράφει, σκηνοθετεί, τραγουδά και, χαρισματικά, πρωταγωνιστεί σ' αυτό το απαστράπτον ντεμπούτο, που ήδη άρχισε από στόμα σε στόμα να δημιουργεί την ωραία φεστιβαλική αναστάτωση του «νέου». Ντεμπούτο που με ποιητική αφαίρεση και μια σειρά από έξοχες εμπνεύσεις, αποπλανεί την στρωτή μυθοπλασία, αφήνοντας (εύγευστα) ψίχουλα νοήματος εκεί που άλλοι θα φόρτωναν με ανελέητο συμβολισμό. Το αποτέλεσμα απογειώνεται με νεορομαντικά παλιομοδίτικη διάθεση (Κριστόφ και Ζαν Μισέλ Ζαρ στο σάουντρακ!) στο οξυγόνο μιας συνολικά φρέσκιας ματιάς που θα σας συνοδεύσει για καιρό. 

«Farewell Amore» της Ekwa Msangi

Ένας πρόσφυγας από την Αγκόλα επανενώνεται με την οικογένειά του μετά από 17 χρόνια στην Αμερική. Πλέον ξένοι σε ένα μικρό διαμέρισμα προσπαθούν να βρουν κοινούς τόπους που να τους φέρουν πιο κοντά και να γεφυρώσουν το χάσμα μεταξύ τους. Όπως αποδεικνύεται ο κοινός αυτός τόπος είναι ο χορός για τον οποίο και οι τρεις τρέφουν μια βαθιά αγάπη.

«Instict» της Halina Reijn

Μπορεί το κυρίως ρεύμα να επιτάσσει, μπορεί η κοινή γνώμη να το ακολουθεί κατά πόδας, όμως ο ανθρώπινος χαρακτήρας και οι επικίνδυνες σχέσεις του αποζητούν κάτι σπουδαιότερο για να προσεγγιστούν. Ευτυχώς, το (τολμηρό) σινεμά και οι δημιουργοί του ρισκάρουν και προχωρούν την συζήτηση.

Το ολλανδικό «Ένστικτο» αφηγείται την ιστορία μιας ιδιότροπης ψυχοθεραπεύτριας (εντυπωσιακή η Κάρις βαν Χούτεν του «Game of Thrones»), που προσλαμβάνεται σε ένα σωφρονιστικό ίδρυμα και αναπτύσσει μια παράδοξη ερωτική/εξουσιαστική σχέση με έναν κατά συρροή βιαστή. Παιδική ηλικία, σεξουαλικές φαντασιώσεις, διλημματικές όψεις γυναικείας χειραφέτησης κι ένα (βασικό) ένστικτο να συγκρούεται ολομέτωπα με όσα κατανοούμε ως μεταξύ μας πολιτισμό, συνθέτουν μια άλλη όψη του ερωτικού θρίλερ. Το θέμα, εμφανώς, θα ξεκινήσει συζητήσεις. Όμως δεν είναι τίποτα μπροστά στις αντεγκλήσεις που φέρνει η αινιγματικά συναρπαστική τρίτη πράξη. Προσδεθείτε.

«Shirley» της Josephine Decker

Ένα νιόπαντρο ζευγάρι επισκέπτεται το σπίτι μιας αγοραφοβικής συγγραφέως ιστοριών τρόμου και του καθηγητή συζύγου της. Ο νεαρός θα γίνει βοηθός του καθηγητή στο πανεπιστήμιο. Η έγκυος κοπέλα, παρά την πανεπιστημιακή της φιλοδοξία, θα γίνει παραδουλεύτρα της καθηλωμένης στο σπίτι συγγραφέως. Και ο πόλεμος αρχίζει…

Να ορέγεσαι ως θεατής αντισυμβατικά το biopic και θα ανταμειφθείς. Στο επίκεντρο η περίφημη συγγραφέας Σίρλεϊ Τζάκσον («The Haunting of Hill House») κι απέναντί της οι μάχες του γάμου, των κοινωνικών επιταγών, του δημιουργικού μυαλού να υπομένει το βάρος και την τρέλλα της καλλιτεχνικής έκφρασης. Λεπτομερής, λαβυρινθώδης, ευλύγιστα ασταθής κι επιδέξια αντισυμβατική, η ταινία της ιδιοσυγκρασιακής Ντέκερ, περηφανεύεται μια φορμαρισμένη διανομή, προεξαρχούσης της Ελίζαμπεθ Μος και συλλαμβάνει συναρπαστικά την οδύνη του καλλιτεχνικού τοκετού.

Ειδικό Δραματικό Βραβείο της Επιτροπής στο Σάντανς και ο Μάρτιν Σκορσέζε στο τιμόνι του παραγωγού.

«Nomadland» της Chloe Zhao

Μια γυναίκα στα εξήντα της μετά την οικονομική κατάρρευση της εταιρίας που εργαζόταν βρίσκεται σε οικονομικό αλλά και ψυχολογικό τέλμα. Αποφασίζει λοιπόν να διασχίσει την δυτική ακτή της Αμερικής προς αναζήτηση προσωπικής ταυτότητας και μιας χαμένης Αμερικής μακριά από τον κομφορμισμό και την κοινωνική αποξένωση. 

«In a Wishper» των Patricia Perez Fernandez – Heidi Hassan

Δυο γυναίκες, η Κούβα, η Ευρώπη, η ρίζα μιας βαθιάς φιλίας, το σινεμά, η ασίγαστη ανάγκη σύλληψης του χρόνου, της πιστοποίησης των στιγμών. Το «In a Whisper», μια συγκινητική βίντεο αλληλογραφία δύο γυναικών που χωρίστηκαν εγκαταλείποντας κι οι δυο την πατρίδα τους, θα ακουμπήσει τον καθένα διαφορετικά κι όμως σε ένα πολύ παρόμοιο σημείο. Εκεί που τέμνεται η βιοτική ανάγκη της έκφρασης του ανθρώπου με την νοσταλγία του χαμένου χρόνου, του ξεριζωμού από την πατρίδα, της εμφατικά ζωντανής όσο και πονετικά «απούσας» φιλίας. 

Η Χάιντι Χασάν και η Πατρίσια Πέρεζ Φερνάντεζ, «μ’ έναν ψίθυρο» σινεμά, ξαναβρέθηκαν μαζί κι έφτιαξαν πολλά παραπάνω από ένα ντοκιμαντέρ: Συνέλαβαν ιδιοφυώς το πένθος του εκπατρισμού, τις νευραλγικές πτυχές της γυναικείας ιδιοσυγκρασίας, το πάθος της ελευθερίας.

«Innocence» της Lucile Hadzihalilovic

Δραστικά ακατάτακτο και συστηματικά διαφεύγον σε εύκολες ερμηνείες, το πόνημα της Χατζιχαλίλοβιτς (παραγωγός, μοντέζ και σύντροφος του Γκασπάρ Νοέ, στον οποίον και είναι αφιερωμένη η ταινία), περιγράφει έναν χρόνο σε ένα ιδιότυπο οικοτροφείο θηλέων, πλήρως απομονωμένο γεωγραφικά, στο οποίο οι νέες οικότροφοι φθάνουν σε φέρετρα. Εκεί θα συμβεί ένα πλήθος περιστατικών και δυναμικών σχέσεων ανάμεσα στις μικρές καθώς και τις μοναδικές δύο ενήλικες, Εντίτ και Εύα (Μαριόν Κοτιγιάρ), που όμως ενώ αφήνει αμυδρά να διαφανεί ότι το σχολείο είναι ασφυκτικός προθάλαμος για «κάτι άλλο», άλλο τόσο γοητευτικά αρνείται να συγκεκριμενοποιήσει. Αποτέλεσμα μια ελλειπτική «γιορτή» του συμβολισμού (με το νερό κυρίαρχο – όχι πάντα για καλό) κι ένα σινεμά-πρόδρομος του weird, απολύτως μοντέρνο, με πολλά να πει στην #metoo εποχή μας. 

«Hope» της Maria Sødahl

H Άνια, μια επιτυχημένη χορογράφος, επιστρέφει την προπαραμονή των Χριστουγέννων στο σπίτι της στη Νορβηγία, όπου μένει με τον, επίσης επιτυχημένο, παραγωγό άντρα της και τα παιδιά τους. Η θαλπωρή των εορτών διαλύεται όταν τα αποτελέσματα των εξετάσεών της θα δείξουν καρκίνο, με δυσοίωνη πρόβλεψη. Η συναισθηματική δυσκολία των «ταινιών καρκίνου» είναι δεδομένη. Όμως από τον τίτλο και το σκόπιμο spoiler του ότι η σκηνοθέτις, Μαρία Σόνταλ, αυτοβιογραφείται (όλοι οι γιατροί της ταινίας μάλιστα είναι πραγματικοί), είναι σαφές ότι το βάρος θα πέσει τόσο στις οικογενειακές επιπτώσεις όσο και στην ακανθώδη, μυστικοπαθή και γεμάτη απωθημένα σχέση του ζευγαριού. Επώδυνο, βλοσυρό, αλλά ποτέ κατηφές, και (παραδόξως) αισιόδοξο δράμα πάνω στην αγάπη, σοβαρής ερμηνευτικής ισχύος από τους δύο πρωταγωνιστές.

«Ammonite» της Frances Lee

Στην επαρχιακή Αγγλία του 19ου αιώνα, η παλαιοντολόγος Μαίρη Άνινγκ δέχεται απρόθυμα για βοηθό της μια πλούσια νεαρή, όμως σύντομα η αναγκαστική συνύπαρξη των δύο γυναικών θα γεννήσει μια έλξη ικανή να αλλάξει τις ζωές τους για πάντα. Στην πολυαναμενόμενη δεύτερη μεγάλου μήκους ταινίας του, ο βραβευμένος σκηνοθέτης του «God's Own Country» τοποθετεί τις Κέιτ Γουίνσλετ και Σίρσα Ρόναν πρωταγωνίστριες στην καρδιά ενός πανίσχυρου ρομάντζου το οποίο υπήρξε επίσημη επιλογή του Φεστιβάλ Καννών 2020, προβάλλεται στη χώρα μας αμέσως μετά τη θριαμβευτική του πορεία στο Φεστιβάλ του Τορόντο και θεωρείται ήδη ένα από τα βέβαια φαβορί των επερχόμενων Όσκαρ.

«Assasins» του Ryan White

Ζούμε στην εποχή που η τέχνη μιμείται τη ζωή, που τα πιο προφητικά σενάρια ξεπεράστηκαν και η φαντασία υλοποιείται αδίστακτα παντού γύρω μας. Άλλη μια απόδειξη; Η ιστορία του «Assassins». Περιγράφει τα περιστατικά της προς τριετίας δολοφονίας του ετεροθαλή αδελφού του ηγέτη της Βορείου Κορέας στο αεροδρόμιο της Κουάλα Λουμπούρ και την καταδίκη δύο (απίθανων) γυναικών, ενώ αμφότερες θεωρούσαν πως εκτελούσαν μια φάρσα για το YouTube! Στημένο με τον αγωνιώδη τρόπο μιας ταινίας πολιτικής συνωμοσίας, που θα ζήλευε ακόμα και το «JFK» του Όλιβερ Στόουν, το «Assassins» σε φέρνει στην άκρη του καθίσματος αλλά σου αφήνει και την στυφή γεύση ενός οριστικά άνισου, άρρωστου κόσμου. Όπως θα έλεγε κι ο Ντίλαν «είσαι μόνο ένα πιόνι στο παιχνίδι τους». 

«Gagarine» των Fanny Liatard, Jérémy Trouilh

Ο νεαρός Γιούρι είναι αποφασισμένος να κάνει τα αδύνατα δυνατά προκειμένου να αποτρέψει την κατεδάφιση της γενέτειράς του, ενός συγκροτήματος εργατικών κατοικιών το οποίο φέρει το όνομα του διάσημου Σοβιετικού κοσμοναύτη Γκαγκάριν. Αναμειγνύοντας θαρραλέα μυθοπλασία με την αληθινή ιστορία του παραπάνω συγκροτήματος, οι πρωτοεμφανιζόμενοι σκηνοθέτες Φανί Λιατάρ και Τζερεμί Τρουί παίρνουν επάξια τη σκυτάλη από τους «Άθλιους» του Λατζ Λι (Βραβείο Κοινού στις 25ες Νύχτες Πρεμιέρας) για να εκτοξεύσουν τη σκληρή καθημερινότητα των παρισινών προαστίων στη σφαίρα του μαγικού ρεαλισμού, κλείνοντας παράλληλα πονηρά το μάτι στην «Οδύσσεια του Διαστήματος». Ένα ντεμπούτο που ξεχώρισε από την επίσημη επιλογή των φετινών Καννών, οδηγώντας τον ίδιο τον διευθυντή του Φεστιβάλ, Τιερί Φρεμό, να του πλέξει το εγκώμιο.

«Black Bear» του Lawrence Michael Levine

Μια «δύσκολη» ηθοποιός που έχει περάσει πίσω από την κάμερα, αποφασίζει να αποτραβηχτεί σε ένα σπίτι στο δάσος, που λειτουργεί ένα νιόπαντρο ζευγάρι. Το ίδιο βράδυ ένας καυγάς θα έχει απρόβλεπτη ένταση, όμως ασύλληπτα πιο απρόβλεπτη θα είναι η αλλαγή πλεύσης της ιστορίας. Μεταμοντέρνα καταγραφή του δημιουργικού μυαλού και της ζωής που μιμείται την τέχνη (που μιμείται τη ζωή), με αφηγηματική ευλυγισία και γριφώδεις τροπές που θα ζήλευε και ο Τσάρλι Κάουφμαν. Ο Λόρενς Μάικλ Λιβάιν αντλεί εκλεκτικά από τον Όλτμαν και τον Κασσαβέτη, όμως σταδιακά ολοκληρώνει ένα περιπετειώδες γλυπτό ταινίας που με το ένα πόδι πατά στην ασφάλεια του indie, με το άλλο όμως δοκιμάζεται σε ένα πολύ πιο φιλόδοξο σινεμά που στοχάζεται πάνω στην δημιουργική αγωνία.

«Μέρες και Νύχτες με την Δήμητρα Κ» της Εύας Στεφανή

Η Δήμητρα είναι εργάτρια του σεξ και επί χρόνια πρόεδρος του σωματείου της. Αγαπάει τη δουλειά της και υπήρξε ιδιοκτήτρια ενός από τα παλαιότερα σπίτια της Αθήνας, γνωστό ως «Το μπορντέλο της Έλλης». Η ταινία αποτελεί το πορτρέτο της Δήμητρας καθώς η κάμερα την ακολουθεί στην καθημερινότητά της, πριν και μετά το κλείσιμο του πορνείου, το 2014. Μέσα από τη συνάντηση μαζί της ερχόμαστε αντιμέτωποι με ερωτήματα που αφορούν την επιθυμία, την εκμετάλλευση, το δικαίωμα στη διαφορετικότητα, την πολιτική ορθότητα.

«Billie» του Billie Erskine

Για την αυτοκρατορική θέση και κεφαλαιώδη σημασία της Μπίλι Χόλιντεϊ στην ιστορία της μουσικής έχουν γραφτεί πολλά. Για την τραγική ζωή της, όμως, άφθονα είναι τα ερωτηματικά μέχρι σήμερα. Τις απαντήσεις επιχειρεί να δώσει τώρα ένα πολύτιμο ντοκιμαντέρ, αντλώντας από αμέτρητες ώρες ηχογραφημένων συνεντεύξων με στενούς φίλους και συνεργάτες της, οι οποίες αποκαλύπτονται για πρώτη φορά, από σπάνιες εξομολογήσεις της ίδιας της Lady Di και από θεσπέσιο αρχειακό υλικό που προκαλεί ανατριχίλες, συλλαμβάνοντας κάτι από το συγκλονιστικό ερμηνευτικό της μεγαλείο.

«Alice» του Jan Svankmajer

Τεκμήριο μιας εντελώς διαφορετικής νοοτροπίας στο παιδικό φιλμ, όσο και πειστήριο μιας (δυστυχώς) μακρινής πια αισθητικής εθνικών κινηματογραφιών, η «Αλίκη» του Γιαν Σβανκμάγιερ βασίζεται στην περίφημη «Αλίκη στην Χώρα των Θαυμάτων». Και για λίγα αρχικά λεπτά μπορείς να της αντιπαραβάλεις ακόμα και την (θαυμάσια στο είδος της) ντισνεϊκή «Αλίκη» του 1951. Όμως από ένα σημείο και μετά, ο Σβανκμάγιερ και η stop motion τεχνική του διαφεύγουν στην ονειρική τους λογική, που ουδέν χρέος στο παραμύθι φέρει. Αντίθετα, εδώ έχεις μια αγριωπή Αλίκη, χωρίς φτιασίδια, χάρη και διδακτικό φως, γεμάτη κοφτερά αντικείμενα, σχετική βία (ο White Rabbit την έχει άσχημα) και σκοτάδι. Υποδειγματική σκηνογραφία, ασταμάτητη εφευρετικότητα κι ένα φινάλε τόσο σαρδόνιο που και ο Λιούις Κάρολ θα επικροτούσε.

«Valerie and her Week of Wonders» του Jaromi Jiles

Το να επιχειρήσει κανείς να περιγράψει την ιστορία της «Valerie», αντιβαίνει «προσβλητικά» στην ίδια την φιλοσοφία του έργου. Ενός έργου κοσμήματος της ύστατης εποχής του Τσεχοσλοβάκικου Νέου Κύματος, που γλίτωσε από τα δόντια της λογοκρισίας, ίσως λόγω της επιεικώς σφοδρής αντιεκκλησιαστικής της στάσης και της συνολικής καταδίκης της έννοιας του θεσμού έναντι της φύσης. Απόλυτο trip ταινίας, εμβαπτισμένο σε εικόνες σφύζουσας ομορφιάς, η «Valerie» μόλις χωρά στην ταξινόμηση του παραμυθιακού τρόμου, αναπνέοντας απείρως καλύτερα στον υπερρεαλισμό της, τον αμόλυντο αισθησιασμό της και μια διονυσιακή λυρικότητα παντελώς ασυνήθιστη. Αν οπωσδήποτε χρειάζεσαι μια αναφορά αναγνώρισης, κάπου ανάμεσα στην «Παρέα των Λύκων», το «Μυστικό του Βράχου των Κρεμασμένων» και την χαριτωμένη παρωδία του τρόμου της Hammer, έχεις μια πρώτη γεύση. 

«Liquid Sky» του Slava Tsukerman

Σε μια εξπρεσιονιστική Νέα Υόρκη των δυνατών neon φωτισμών και των αμέτρητων ηδονών, με ανδρόγυνους κατοίκους που καταναλώνουν ναρκωτικά, σεξ, clubbing και μόδα σαν να μην υπάρχει αύριο και ουρανοξύστες που μοιάζουν με τεράστιες σύριγγες, ένα εξωγήινο πλάσμα βρίσκει την τροφή του στην μποέμ κοινότητα της πόλης και στην ουσία που εκκρίνουν τα ηρωινομανή μέλη της, όταν έρθουν σε οργασμό. Αν η παραισθησιογόνος φαντασία, η πανκ φιλοσοφία, η new wave αισθητική και η μαύρη κωμωδία συμπεριφορών μπορούσαν να χωρέσουν σε μια ταινία, τα κατάφεραν το 1983, αφήνοντας κληρονομιά μια από τις μεγαλύτερες indie επιτυχίες του σινεμά και μαζί ένα cult ευαγγέλιο των eighties.

«Mulholland Drive» του David Lynch

Με βραβείο σκηνοθεσίας στο Φεστιβάλ Καννών και ανάλογη υποψηφιότητα στα Όσκαρ, η αριστουργηματική «Οδός Μαλχόλαντ» περιπλανιέται στη σκιά του Χόλιγουντ, σε ένα νυχτερινό Λος Άντζελες, παρέα με δυο γυναίκες που προσπαθούν να λύσουν ένα μυστήριο, ένα νεαρό σκηνοθέτη σε κίνδυνο, ένα αινιγματικό μπλε κουτί με το κλειδί του. Ταυτότητες αλλάζουν, χαρακτήρες αποσυντίθενται, η ιστορία καταρρέει κι αναδομείται για να αποκαλύψει την ίδια την κόλαση σε ένα κόσμο όπου οι άνθρωποι υπάρχουν μοναχά ως μαριονέτες, η αλήθεια κατασκευάζεται και η αγάπη είναι ένα ακόμη ενορχηστρωμένο ψέμα. Το όνειρο μεταμορφώνεται ξαφνικά σε εφιάλτη. Και τα υπόλοιπα γίνονται σιωπή. Silencio!

«Les Soeurs Brontë» του Andre Techine

Υποδειγματικό σινεμά εποχής, στην μεγάλη γαλλική παράδοση, ελεύθερο από εντυπωσιασμό και κάθε μορφής μοντερνισμό που θα υπέσκαπτε την ατμόσφαιρα της ακεραιότητας της περιόδου. Για μοναδική, ως σήμερα, φορά ένα κινηματογραφικό έργο προσεγγίζει βιογραφικά τα περίφημα αδέλφια Μπροντέ, εκ των οποίων οι τρεις γυναίκες άφησαν αρυτίδωτο ίχνος στην ιστορία της αγγλοσαξονικής λογοτεχνίας. Και το κάνει με φεμινισμό, ενστερνισμό του ρυθμού και των ήχων της εποχής και μια εκπληκτική σύλληψη του αχανούς, πανέμορφου, αλλά και αδιάφορου στα ανθρώπινα, τοπίου. Ο τόνος του Τεσινέ είναι αυτός ενός εξελισσόμενου πένθους, ο χειρισμός των τριών σπουδαίων πρωταγωνιστικών κυριών του ορίζει την ερμηνευτική νέα εποχή της Γαλλίας, ενώ το ωρολογιακό μοντάζ και οι α λα «Μπάρι Λίντον» ηχομορφές του Φιλίπ Σαρντ ολοκληρώνουν το λεπτοδουλεμένο επίτευγμα.

«Who are you Polly Maggoo» του William Klein

Ένα τηλεοπτικό συνεργείο, για λογαριασμό ενός μεγάλου καναλιού, ακολουθεί ένα top model επιχειρώντας να αποκωδικοποιήσει τον κόσμο και το μυαλό του χώρου της μόδας. Υπάρχει ένα αλώβητο κύρος να βλέπεις κριτικά τον κόσμο της μόδας όντας παιδί της. Ο Γουίλιαμ Κλάιν, φτασμένος φωτογράφος για τα μεγαλύτερα περιοδικά και ένας από τους επιδραστικότερους επαγγελματίες του χώρου του στον 20ό αιώνα, στηλιτεύει άγρια τον «πολεμικό κι ερωτικό» χώρο του, χωρίς όμως ποτέ να χάνει το χιούμορ και τη νουβέλ βαγκ νοοτροπία του. Ταυτόχρονα βλέπει την πολιτική, την ιντελιγκέντσια, την τηλεόραση, την βαθιά ριζωμένη πατριαρχία και τον κυνικό σνομπισμό του περίφημου «μέσου ανθρώπου», ολοκληρώνοντας ένα έργο-γροθιά με βελούδινο γάντι, που δεν το χορταίνεις στην αναρχική του ευδιαθεσία.