Κριτική για τις νέες ταινίες της εβδομάδας,17-23 Σεπτεμβρίου 2020: Οι ζωές που δεν έζησα, Ακαταμάχητος, Οι άγνωστοι Aθηναίοι, Greenland: Το τελευταίο καταφύγιο.
Οι ζωές που δεν έζησα (The Roads Not Taken) (**) ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: Σάλι Πότερ
ΠΡΩΤΑΓΩΝΙΣΤΟΥΝ: Χαβιέ Μπαρδέμ, Σάλμα Χάγιεκ, Ελ Φάνινγκ, Λορα Λίνεϊ
H 25χρονη Μόλι φροντίζει τον 55χρονο πατέρα της Λίο, που πάσχει από άνοια. Ο Λίο δεν μπορεί να σκεφτεί ή να μιλήσει συγκροτημένα και μόνο η Μόλι καταφέρνει να επικοινωνήσει μαζί του, έστω και με τρομερά προβλήματα στη μεταξύ τους επαφή.
Η 71χρονη Σάλι Πότερ θα έχει πάντα ως σημείο αναφοράς της καριέρας της το απαιτητικό και άκρως σοφιστικέ «Ορλάντο» από το 1992 με την Τίλντα Σουίντον να υποδύεται την ερμαφρόδιτη ηρωίδα της Βιρτζίνια Γουλφ. Όσο δύσκολη και πολυεπίπεδη ήταν εκείνη η ταινία άλλο τόσο απλή –σε σύλληψη και εκτέλεση– είναι η τελευταία ταινία της Λονδρέζας. Η σχέση πατέρας και κόρης είναι ένα σχήμα που στα καρέ του «The Roads Not Taken» έχει μάλλον υποστηρικτικό χαρακτήρα προκειμένου να αναλυθεί διεξοδικά ο χαρακτήρας του συγγραφέα Λίο (ο Μπαρδέμ σε τρεις διαφορετικούς χρόνους) και να κατανοηθούν οι κρίσιμες αποφάσεις στο ταξίδι της ζωής του. Με πολλά και αποσπασματικά flash backs γνωρίζουμε το παρελθόν του, συναντάμε τους ανθρώπους που αγάπησε (η μεγάλος έρωτας της ζωής του ήταν η Ντολόρες από την εφηβική του ηλικία, που την υποδύεται η Σάλμα Χάγιεκ) και αφουγκραζόμαστε τη θλίψη του για τις επιλογές που έκανε ή δεν τόλμησε. Παράλληλα συμπάσχουμε με την αγωνία της Μόλι (γεμάτη από αυταπάρνηση και τρυφερότητα η ερμηνεία από την Ελ Φάνινγκ) να κάνει το καλύτερο δυνατό για τον πατέρα της, ακόμη κι αν αυτό σημαίνει να θυσιάσει τη δική της προσωπική ζωή. Τα ζόρια για τη Μόλι –αλλά και την ίδια την ταινία– ξεκινούν από τη στιγμή που συνειδητοποιούμε ότι ο Λίο «θυσίασε» την ίδια την κόρη του για την καριέρα και το προσωπικό ταξίδι του. Ειδικά στο κομμάτι που ως άλλος Οδυσσέας διστάζει αν πρέπει να συνεχίσει την εξορία του στην Ελλάδα ή αν οφείλει να επιστρέψει στην Ιθάκη του, όπου βρίσκεται η γυναίκα του Ρίτα (Λόρα Λίνεϊ) και η μικρή του κόρη, η Σάλι Πότερ δείχνει να μην έχει την κατάλληλη απάντηση και αφήνει το δικό της σενάριο μετέωρο μεταξύ της γονικής ευθύνης και της καλλιτεχνικής ελευθερίας. Η ταινία δεν υπερβαίνει τους κανόνες του συμβατικού δράματος παρά τον κατακερματισμό χρόνου και τόπου (μεταξύ άλλων θα δείτε και μια παραλία που παραπέμπει σε Ελλάδα με μια βάρκα ονόματι «Καλυψώ» –άλλη μια αναφορά στο ταξίδι του Οδυσσέα– και μια ψαροταβέρνα που τιτλοφορείται κάπως αφελώς «Ταβέρνα» αλλά τα συγκεκριμένα γυρίσματα έγιναν στην Αλμερία). Χαμηλότονη, συγκινητική αλλά εντέλει αδιέξοδη και δίχως πραγματικό ενδιαφέρον, η ταινία της Πότερ είναι ένα ισχνό δράμα που μιλά για κάποιες εύθραυστες οικογενειακές σχέσεις και για τις ενοχές που μας «τρώνε» για όσα ζήσαμε και κυρίως για όσα δεν ζήσαμε.
Ο υπεύθυνος του σχεδιασμού της στρατηγικής στις προεκλογικές καμπάνιες των Δημοκρατικών θεωρεί ότι βρήκε στο πρόσωπο ενός αγρότη από το Γουισκόνσιν τον επόμενο αμερικανό ήρωα που θα λατρέψει η κοινή γνώμη και θα χαρίσει στο κόμμα του τη νίκη στις επόμενες δημοτικές εκλογές.
Ο κωμικός και παρουσιαστής Τζον Στιούαρτ στη δεύτερη σκηνοθετική δουλειά του μετά από το πολιτικό δράμα «Άρωμα ελευθερίας» του 2014 με τον Γκαέλ Γκαρσία Μπερνάλ επιχειρεί να σατιρίσει – αλλά και να θίξει εις βάθος– τους μηχανισμούς λειτουργίας των πολιτικών προεκλογικών εκστρατειών και της κατασκευής πολιτικών ειδώλων. Το χιούμορ όμως που επικαλείται ο Στιούαρτ παρότι έχει ως πηγή έμπνευσης την σατιρική εκπομπή του «The Daily Show» την οποία υπηρέτησε για 16 χρόνια (1999- 2015) δεν είναι εξίσου αποτελεσματικό με εκείνο του τηλεοπτικού σόου του. Ελάχιστα σπαρταριστό και ενίοτε χοντροκομμένο, με σκετς που δοκιμάζουν όχι απλώς την αισθητική αλλά και τη κοινή λογική, ο «Ακαταμάχητος» δεν βγάζει το γέλιο που υπόσχεται παρά τη θετική παρουσία του Στιβ Καρέλ (εκ των συνεργατών του Στιούαρτ στο «The Daily Show» για μια πενταετία περίπου). Η προσπάθεια του σκηνοθέτη να κατασκευάσει ένα ομοιογενές κινηματογραφικό σύνολο, με αρχή, μέση και τέλος είναι μεν φιλότιμη αλλά πάσχει σε σοβαρά αφηγηματικά σημεία. Η επιθυμητή συνοχή απουσιάζει, το σενάριο ακολουθεί την προβλέψιμη πεπατημένη –με μόνη ανατροπή το σχετικά έξυπνο φινάλε–, οι βασικοί χαρακτήρες είναι παραδομένοι στα κλισέ και τις συμβάσεις. Κι όσον αφορά το «to the point» η σατιρική ματιά του Στιούαρτ δεν αποκαλύπτει κάτι που δεν ξέραμε για την πολιτική σκηνή. Ναι, το χρήμα κινεί τα πάντα, ναι η υποκρισία είναι ο Θεός όλων.
Τα αδέσποτα σκυλιά στο κέντρο της Αθήνας είναι οι πρωταγωνιστές στο ιδιόμορφο, τρυφερό και χιουμοριστικό ντοκιμαντέρ της Αντωνίου.
Η Αγγελική Αντωνίου («Eduard», «Χαμένες νύχτες») καταγράφει με την κάμερα της την ζωή των αδέσποτων σκυλιών της Αθήνας. Όχι τόσο τεχνικά τολμηρό όσο ήταν για παράδειγμα οι πρόσφατες «Γάτες της Κωνσταντινούπολης», αλλά φτιαγμένο με μεράκι και συνέπεια, το φιλμ θα αγγίξει τους πάντες – ζωόφιλους και μη- αφού καταπιάνεται με ένα ζωντανό κομμάτι της νεοελληνικής πραγματικότητας και καταφέρνει να αποδώσει άψογα ένα χαρακτηριστικό στοιχείο της αθηναϊκής σκηνής. Οι τετράποδοι ήρωες της Αντωνίου δεν καταφέρνουν απλώς να επιβιώσουν στο κέντρο μιας τόσο επικίνδυνης και χαοτικής πόλης χάρη στην αμέριστη φροντίδα των ευεργετών τους (ο φαρμακοποιός, ο συνταξιούχος, ο άστεγος κ.λπ.) αλλά δίνουν κι ένα απολαυστικό σόου χάρη στις ιδιαιτερότητες του κάθε χαρακτήρα χωριστά, της εξυπνάδας ή καπατσοσύνης τους –δείτε πώς επιβάλλονται στους καταστηματάρχες με το πείσμα και το σκέρτσο τους– και κυρίως των απίθανων συνηθειών τους.
Κομήτης τεράστιων διαστάσεων πλησιάζει τη Γη και την απειλεί με αφανισμό. Ο Tζον (ο Μπάτλερ σε νέο γκριμάτσα-σόου) θα κάνει ό,τι μπορεί για να προστατέψει τη γυναίκα και το μικρό του γιο και να τους οδηγήσει στο ασφαλές καταφύγιο όπου θα επιβιώσουν οι λίγοι και τυχεροί.
Σκηνοθέτης και σταρ είχαν συνεργαστεί και παλιότερα στο «Angel has fallen». To ύφος της καθωσπρέπει, καθηλωτικής «ταινίας καταστροφής» τηρείται με ευλαβική ακρίβεια: θεαματικές σεκάνς που κόβουν την ανάσα (δεκάδες κομμάτια του κομήτη σκάνε σε διάφορες επιφάνειες της υφηλίου εξαφανίζοντας πόλεις και χωριά) και στη μέση η προσπάθεια μιας χούφτας συνηθισμένων ανθρώπων να αποφύγουν το μοιραίο. Εφέ και ουμανισμός (στην πορεία ο Τζον και η οικογένεια του θα βιώσουν όλη την ανθρώπινη κακία αλλά και καλοσύνη) πάνε χέρι-χέρι σε μια καλογυαλισμένη περιπέτεια που ξεδιπλώνεται με άνεση αλλά και δίχως περαιτέρω εκπλήξεις, ενώ δεν λείπουν και οι πολιτικές μπηχτές περί «πλούσιων που επιλέχτηκαν για να επιβιώσουν λόγω χρήματος».
ΑΚΟΜΗ
»»» Η «Ιουλιέτα των Πνευμάτων» (Giulietta Degli Spiriti) (***) από το 1965 είναι η πρώτη έγχρωμη ταινία του Φεντερίκο Φελίνι με την Τζουλιέτα Μασίνα, στο ρόλο της Ιουλιέτας, μιας κυρίας της ανώτερης αστικής τάξης, που πασχίζει να φέρει τις θρησκευτικές αρχές της στα μέτρα των υπαρξιακών ανησυχιών και της κρίσης ταυτότητας που τη βασανίζουν. Το φιλμ ήταν υποψήφιο για δύο Όσκαρ.
»»» Νέος animated «Scooby-Doo» (-) στις αίθουσες με τον Σάγκι και τον αχώριστο τετράποδο φίλος του να μπλέκουν σε καινούργιες περιπέτειες.
MUST
Το 43ο Φεστιβάλ Δράμας θα διεξαχθεί στις 20-26 Σεπτεμβρίου με νέο καλλιτεχνικό διευθυντή τον Γιάννη Σακαρίδη και πρωταγωνιστές τους κινηματογραφιστές και το κοινό που αγαπά και στηρίζει την ταινία μικρού μήκους. Η μεγάλη γιορτή των μικρομηκάδων απέναντι στην πρωτόγνωρη συγκυρία της πανδημίας, επιστρατεύει ευέλικτες και έξυπνες λύσεις ώστε οι νέοι σκηνοθέτες να συναντήσουν το κοινό τους. Γι' αυτό και για πρώτη φορά στην ιστορία του, θα διεξαχθεί ταυτόχρονα και σε φυσικούς χώρους και online. Λεπτομέρειες στη σελίδα του Φεστιβάλ Δράμας (https://www.dramafilmfestival.gr).
Το φεστιβάλ της Αθήνας, που επιμελείται εδώ και 37 χρόνια ο κριτικός κινηματογράφου Νίνος Φένεκ Μικελίδης, συνεχίζει να αποτελεί πόλο έλξης για όλους τους κινηματογραφόφιλους
20°
