Η Ρόουζ Λιν Χάρλεν, τραγουδίστρια κάντρι από τη Γλασκώβη, έχει μόνο ένα όνειρο στη ζωή της. Να πάει στο Νάσβιλ του Τενεσί, την πατρίδα της κάντρι και του Grand Ole Opry, της Ryman και του μουσείου του Τζόνι Κας. Όμως υπάρχουν μερικές αντικειμενικές δυσκολίες για την πραγματοποίηση του ταξιδιού που θα τη φέρει πιο κοντά στο όνειρό της: έχει βγει μόλις από τη φυλακή, είναι άφραγκη και χωρίς δουλειά, ενώ πρέπει να αναλάβει τα δύο μικρά παιδιά που όσο ήταν στη στενή φρόντιζε η μητέρα της.
«Είμαι σαν τους διεμφυλικούς. Κανονικά θα έπρεπε να έχω γεννηθεί στην Αμερική αλλά βρέθηκα τυχαία στη Γλασκώβη». Η όλο ζωντάνια και χαρά Ρόουζ δεν αφήνει ένα τόσο τυχαίο γεγονός να μπει εμπόδιο στην πορεία που έχει χαράξει. Από την πρώτη κιόλας σκηνή της αποφυλάκισής της, που φοράει τις καουμπόικες μπότες πάνω από το ηλεκτρονικό βραχιόλι του εντοπισμού της και οι συγκρατούμενές της κραυγάζουν «είσαι η επόμενη Ντόλι Πάρτον» έως την αμήχανη επανένωση με τα ανήλικα παιδιά της (ναι, έχει γίνει μητέρα πολύ μικρή στα 18 της) είναι ηλίου φαεινότερον ότι στην ψυχή της Ρόουζ παλεύουν δύο αντίθετες δυνάμεις. Η πρώτη που της λέει να τα παρατήσει όλα και να δοθεί ολοκληρωτικά στο όνειρό της και η δεύτερη που την πιέζει να αλλάξει μυαλά και ζωή για το καλό των παιδιών της. Στη δεύτερη περίπτωση υπάρχει και φυσική παρουσία που δεν είναι άλλη από τη μητέρα της (Τζούλι Γουόλτερς) που της υπενθυμίζει διαρκώς τις λάθος επιλογές της μέχρι τώρα ζωής της και την καλεί να αναλάβει τις ευθύνες της. Η σχέση μητέρας και κόρης είναι το βαρόμετρο μιας ιστορίας που δείχνει αληθινή και είναι απέραντα συγκινητική. Όμως ποτέ δεν γίνεται μελό και αυτό πιστώνεται τόσο στη ζεστή γραφή του Τομ Χάρπερ (εκ των σκηνοθετών του «Peaky Blinders» ο οποίος αμέσως μετά από το «Wild Rose» έκανε τους «Αεροναύτες» με τους Φελίσιτι Τζόουνς και Έντι Ρεντμέιν) όσο και στην απίστευτη ερμηνεία της χαρισματικής Τζέσι Μπάκλι του «Chernobyl». Η ιρλανδέζα τραγουδίστρια και ηθοποιός με τη βαριά προφορά και το χύμα στιλ δίνει μια παράσταση πολλών παρασήμων (έχασε το BAFTA από τη Ρενέ Ζελβέγκερ ελέω «Τζούντι» Γκάρλαντ) και κυριολεκτικά σαρώνει με την παρουσία της το ιδιότυπο αυτό μουσικό δράμα. Το πληθωρικό ταμπεραμέντο της δοκιμάζεται ουκ ολίγες φορές –η ανεύθυνη και επιπόλαια συμπεριφορά της στοχοποιείται όχι μόνο στις ατυχείς σκηνές με τα παιδιά της αλλά και σε πιο «ασήμαντα» περιστατικά όπως η κλοπή της τσάντας της στο τρένο για το Λονδίνο– αλλά στο τέλος γίνεται απόλυτα κατανοητό ότι έχει όλο το δίκιο με το μέρος της. Έχοντας τα κότσια να διεκδικήσει τελικά το όνειρό της αποκτά ταυτόχρονα το δικαίωμα να ζήσει με τον τρόπο που αξίζει κανείς να ζει.
Το κόλπο του αιώνα (El Robodel Siglo) **½ Σκηνοθεσία: Αριέλ Γουϊνογκράδ
Πρωταγωνιστούν: Γκιγιέρμο Φρανσέγια, Ντιέγκο Περέτι, Χουάν Αλάρι, Πάμπλο Ράγκ
Ο σχεδιασμός, η προετοιμασία κι εντέλει η πραγματοποίηση μιας παράτολμης ληστείας τράπεζας σε πλούσιο προάστιο της Αργεντινής από μια συμμορία που θεωρεί ότι έχει εμπνευστεί την «τέλεια» ληστεία.
Η ιστορία είναι αληθινή και συνέβη στην Αργεντινή το 2006 σε υποκατάστημα της τράπεζας Banco Rio. Σκηνοθέτης και πρωταγωνιστής (ο Ντιέγκο Περέτι) έχουν συνεργαστεί αρκετές φορές σε κωμωδίες («Χωρίς παιδιά», «10 μέρες χωρίς τη μαμά») και τη χαλαρότητα εκείνων των φιλμ μεταφέρουν και εδώ. Η ταινία φυσικά δημιουργήθηκε λόγω της μόδας που προκλήθηκε από το «Casa de papel» αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι είναι ανάξια λόγου. Αντιθέτως, έχει σωστό αφηγηματικό ρυθμό, χαρακτήρες που «γράφουν», λειτουργικές κωμικές ανάσες και ισόποσα δυνατά κομμάτια δράσης. Ok, το σενάριο δεν πρωτοτυπεί αλλά έχει το δέλεαρ της πραγματικής ιστορίας και φυσικά της κατάληξης που είχε το «colpo grosso» των ληστών της διπλανής πόρτας. Προσοχή: οι λεπτομέρειες της ληστείας και κυρίως το πώς λειτούργησαν οι δράστες στις κρίσιμες στιγμές είναι για σεμινάριο και θα έκαναν ακόμη και τον professor του «Casa de papel» να χειροκροτήσει από ενθουσιασμό.
Όνειρα στην Καλιφόρνια (The High Note) ** Σκηνοθεσία: Νίσα Γκανάτρα
Πρωταγωνιστούν: Ντακότα Τζόνσον, Τρέισι Ελι Ρος, Μπιλ Πούλμαν, Αϊς Κιουμπ
Οι ιδιοτροπίες μιας διάσημης τραγουδίστριας δοκιμάζουν συνεχώς τις αντοχές της νεαρής προσωπικής βοηθού της που έχει τα δικά της όνειρα για καριέρα στο χώρο της μουσικής παραγωγής.
Η καναδέζα Νίσα Γκανάτρα του «Late Night» προσπαθεί να δώσει φιλότιμα όσο περισσότερες λεπτομέρειες γίνεται από την παράνοια της μουσικής βιομηχανίας και σε γενικές γραμμές τα καταφέρνει, αλλά το κωμικό στοιχείο που υποτίθεται ότι είναι και το δυνατό του σεναρίου δεν είναι πάντα αποτελεσματικό. Η Ντακότα Τζόνσον αρχίσει να δείχνει έντονα τα υποκριτικά της όρια (είναι σχεδόν ίδια και… ανέκφραστη σε ό,τι έχει κάνει μέχρι τώρα), καλύτερα τα καταφέρνει στον ρόλο της σνομπ και φευγάτης σταρ η Τρέισι Έλις Ρος, κόρη της Νταϊάνα Ρος και του Ρόμπερτ Έλις Σίλμπερστιν, η οποία έχει κάτι που θυμίζει τη μάνα της, ενώ ο απολαυστικότερος χαρακτήρας του φιλμ είναι ο Αϊς Κιουμπ στο ρόλο του σκληρού και μονόχνοτου ατζέντη της σταρ, ο οποίος βλέποντας το θλιβερό φινάλε της καριέρας της να έρχεται…. τρέχοντας, προσπαθεί να την πείσει με κάθε τρόπο να δεχτεί πλουσιοπάροχο συμβόλαιο για εμφανίσεις σε καζίνο του Λας Βέγκας. Το ανεκδιήγητο και αψυχολόγητο φινάλε του απλώς συμπαθητικού φιλμ κάνει ζημιά στο γενικό σύνολο.
Made in Italy ** Σκηνοθεσία: Τζέιμς Ντ’ Αρσι
Πρωταγωνιστούν: Λίαμ Νίσον, Μάικλ Ρίτσαρντσον, Βαλέρια Μπιλέλο, Λίντσεϊ Ντάνκαν
Πατέρας και γιος που ασχολούνται με την τέχνη –ζωγράφος ο πρώτος, γκαλερίστας ο δεύτερος– προσπαθούν να πουλήσουν το εγκαταλελειμμένο εξοχικό τους στην Τοσκάνη αλλά οι αναμνήσεις από το τραυματικό παρελθόν (η σύζυγος και μητέρα είχε σκοτωθεί σε τροχαίο, όταν ο γιος της ήταν πολύ μικρός) τους πολιορκούν.
Η σχέση πατέρα και γιου, τα κλισέ περί καταραμένων καλλιτεχνών, η δυσαναλογία μεταξύ χιούμορ-δράματος-ρομάντζου (τι διάολο, στην ειδυλλιακή Ιταλία είμαστε), τα οδυνηρά αισθήματα που μπαίνουν στο μικροσκόπιο, κάποιες φολκλορικές τσαχπινιές –από το εύγεστο ριζότο της ιταλίδας μαγείρισσας μέχρι τους αντιπαθητικούς αγοραστές του σπιτιού έως το χαριτωμένο τρόπο που χτίζεται το ειδύλλιο– κάνουν το φιλμ ό,τι ακριβώς περιμένει να δει κανείς από μια δραματική ταινία που γυρίστηκε στην Τοσκάνη. Χωρίς καμία απολύτως παρέκκλιση.
ΑΚΟΜΗ
▶ Η γαλλική κωμωδία της εβδομάδας ακούει στον τίτλο «Ένα γιατρό παρακαλώ!» (Docteur?) (**) όπου ένα δίδυμο διαφορετικών χαρακτήρων, ένας λέρας μεσήλικας γιατρός που πίνει διαρκώς και ξερνά στα πρόσωπα των ασθενών του κι ένας φιλότιμος αλλά επιρρεπής στις γκάφες ντελιβεράς που γίνεται αναγκαστικά ο «βοηθός» του, προσπαθεί να τα βγάλει πέρα στο Παρίσι των Χριστουγέννων. Έχει τις καλές στιγμές της η κωμωδία του Τριστάν Σεγκελά και ειδικά σε 2-3 σκηνές πέφτεις κάτω από τα γέλια, αν και στον πυρήνα της η ταινία είναι αρκετά μελαγχολική.
▶ Το νορβηγικό animation «Ο Πειρατής Μαυροδόντης και το Μαγικό Διαμάντι» (-) αφηγείται τις περιπέτειες ενός αγοριού στις ζούγκλες της Καραϊβικής κι είναι βασισμένο στους χαρακτήρες της σειράς βιβλίων, θεατρικών και τηλεόρασης του Τέργιε Φόρμοε.
▶ Η βασισμένη στο εμβληματικό μυθιστόρημα του Κάφκα «Δίκη» (****) του Όρσον Γουέλς είναι η πλέον πειραματική ταινία του αμερικανού δημιουργού από την εποχή του «Πολίτη Κέιν» και φέρνει τον Άντονι Πέρκινς αντιμέτωπο με τα γρανάζια της εξουσίας σε ένα λαβύρινθο παραφροσύνης.
▶ Το μοναδικό φιλμ που σκηνοθέτησε ο ηθοποιός Τσαρλς Λότον είναι ένα ατόφιο και παραγνωρισμένο στην εποχή του (1955) αριστούργημα. Η «Νύχτα του κυνηγού» (****½) με τον Ρόμπερτ Μίτσαμ στον ρόλο ενός ιεροκήρυκα δολοφόνο γυναικών είναι ένα σκοτεινό γοτθικό παραμύθι με αμέτρητους συμβολισμούς.
Το φεστιβάλ της Αθήνας, που επιμελείται εδώ και 37 χρόνια ο κριτικός κινηματογράφου Νίνος Φένεκ Μικελίδης, συνεχίζει να αποτελεί πόλο έλξης για όλους τους κινηματογραφόφιλους
4°
