Κριτική για τις νέες ταινίες της εβδομάδας Ι 2-8 Ιουλίου 2020

Ταξίδι στην Ελλάδα (Trip to Greece)***½
Σκηνοθεσία: Μάικλ Γουιντερμπότομ
Πρωταγωνιστούν: Στιβ Κούγκαν, Ρομπ Μπράιντον

Το 2010 ξεκίνησαν να μοιράζονται γαστριμαργικές και ταξιδιωτικές εμπειρίες σύμφωνα με την αποστολή που τους ανέθεσε ο Observer. Η αρχή για τους Στιβ Κούγκαν και Ρομπ Μπράιντον έγινε από την ανακάλυψη της βρετανικής ενδοχώρας, όπου μέσα σε έξι μέρες δοκίμαζαν τις σπεσιαλιτέ αντίστοιχων αναγνωρισμένων και βραβευμένων εστιατορίων. Το πρώτο «Trip» ακολούθησαν άλλες δύο εξορμήσεις του κωμικού διδύμου σε Ιταλία και Ισπανία, για να έρθει τώρα η τέταρτη φορά που σηματοδοτεί την επίσκεψή τους στη χώρα μας.

Η πιο γλυκιά και ώριμη κατάληξη ενός ιδιαίτερου franchise που μας κέρδισε από την πρώτη στιγμή. Τότε δηλαδή που οι δύο φίλοι και συνεργάτες επιχειρούσαν το πρώτα δειλά βήματα στη Βόρεια Αγγλία σε μια εμπειρία που δεν ήξεραν πώς να την «πιάσουν», σε μια διαδρομή που δεν μπορούσαν να φανταστούν πού θα τους βγάλει. Τελικά ο δρόμος τούς έφερε ως τα μέρη μας, με μια περίεργη αφετηρία για τη νέα –και τελευταία σύμφωνα με τον σκηνοθέτη– περιπλάνηση: την Τουρκία. «Δεν είναι παράξενο που ξεκινάμε το ταξίδι μας από την Τουρκία κι ενώ η ταινία μας λέγεται «Ταξίδι στην Ελλάδα», αναρωτιέται ο Ρομπ για να δώσει την εξήγηση ο Στιβ: «Ο Observer ήθελε να ακολουθήσουμε τα βήματα του Οδυσσέα στην “Οδύσσεια” για αυτό και ξεκινάμε από την Τροία». Η διαδρομή και οι αναγκαστικές στάσεις σε Δελφούς, Αθήνα, Επίδαυρο, Ύδρα, Σπήλαιο Δυρού, Πύλο, Στάγιρα, Χαλκιδική κ.ά. προσφέρουν πλουραλισμό θεμάτων για ατέρμονες συζητήσεις μεταξύ Μπράιντον και Κούγκαν όχι μόνο γύρω από τον αρχαιοελληνικό πολιτισμό (αίσθηση θα προκαλέσουν οι αναφορές στον «σφαγέα Μέγα Αλέξανδρο») αλλά και για το σήμερα. Το παράδειγμα της Μυτιλήνης όπου αντικρίζουν άφωνοι –από τις ελάχιστες φορές που δεν έχουν κάτι να πουν οι δύο ήρωες– τον προσφυγικό καταυλισμό, η αναφορά στην πολύβουη και αχανή Αθήνα όσο τρώνε στο Βαρούλκο τα καταπληκτικά θαλασσινά  του Λαζάρου, η εικόνα της βόρειας Ελλάδας που την περίμεναν πιο άγρια και όχι «καταπράσινη και κάπως… μαλακή». Οι διαφορετικές ματιές των δύο ταξιδιωτών –περισσότερο γνώστης της Ιστορίας ο Κούγκαν, πιο χαλαρός και λάτρης του κουτσουμπολιού, του «Grease» και του «Mamma Mia» ο Μπράιντον – προσφέρουν ένα απολαυστικά διασκεδαστικό παιχνίδι όπου ο μύθος συναντά το σινεμά και η μουσική τη χαλαρότητα της στιγμής. Η αγαπημένη συνήθεια της μίμησης διάσημων σταρ (Μπράντο, Χόφμαν κ.ά.) που λειτουργεί ως πεδίο ανταγωνισμού αλλά και ως αφορμή για αναφορά στην αριστοτέλεια σκέψη, το μπέρδεμα πραγματικής ζωής και μυθοπλασίας –η αγωνία του Κούγκαν να παίξει στη νέα ταινία του ΝτάμιενΣαζέλ δεν έχει ρεαλιστική βάση– το ανακάτεμα ποπ κουλτούρας και Ιστορίας, η ανάγκη να συμβιβαστούν οι ήρωες με το μεγάλωμά τους και το πέρασμα του χρόνου είναι στοιχεία που ο Γουιντερμπότομ διαχειρίζεται άψογα στην κορύφωση της 10ετούς περιπλάνησης (άλλη μια σημειολογική ομοιότητα με την «Οδύσσεια») των δύο φίλων. Επιπλέον ο σκηνοθέτης επιλέγει να κλείσει τον κύκλο της περιπλάνησης, με ένα ιδιαίτερο εύρημα από την προσωπική ζωή του Κούγκαν που συνδέεται με την αυθεντική Οδύσσεια  –η επιστροφή του ήρωα στην Ιθάκη του όπου θα ενωθεί και πάλι με τον γιο του– με αφορμή ένα τραγικό και απέραντα συγκινητικό γεγονός.

Μέχρι ο γάμος να μας μεθύσει (Hasta que la boda nos separe) **
Σκηνοθεσία: Ντάνι ντε λα Όρντεν
Πρωταγωνιστούν: Μπελέν Κουέστα, Άλεξ Γκαρσία, Σίλβια Αλόνσο

Η 30χρονη Μαρίνα, πετυχημένη διοργανώτρια γάμων, έχει έναν απαράβατο όρο στη ζωή της από τότε που ήταν μικρή, δίνοντας τη σκληρή υπόσχεση στον πατέρα της να μην ερωτευτεί ποτέ. Ώσπου έρχεται η στιγμή σε μια γαμήλια τελετή που έχει η ίδια οργανώσει,  όπου τα ιδανικά της κλονίζονται. Ο Κάρλος, με τον οποίο έχει ένα σύντομο ερωτικό επεισόδιο, ετοιμάζεται να παντρευτεί και η αρραβωνιαστικιά του είναι παιδική φίλη της Μαρίνα.

Ισπανική κωμωδία εξωφρενικών ερωτικών καταστάσεων με πρωταγωνίστρια την αφοπλιστική Μπελέν Κουέστα (η Χούλια/ Μανίλα του 4ου κύκλου του «Casa De Papel») από τον Ντάνι ντε λα Ορντέν, σκηνοθέτη της τηλεοπτικής σειράς «Elite» αλλά και των φιλμ «Barcelona Christmas Night» (2015) και «Barcelona Summer Night» (2013). Παρά τα αναπόφευκτα κλισέ, η ταινία καταφέρνει να γίνει διασκεδαστική χάρη στη φρεσκάδα και τις ακραίες κωμικές περιπέτειες που προσδίδουν μοντέρνες πινελιές στα ερωτικά ήθη των ηρώων. Φυσικά το εξωφρενικό στοιχείο ορισμένων κωμικών καταστάσεων (όπως στη σκηνή με τον ερωτοχτυπημένο βαρκάρη που βουτά στην καταιγίδα για να πνίξει τον καημό του έχοντας στο σκάφος του τους αποσβολωμένους ήρωες ή το άγχος στη σκηνή που Μαρίνα και Κάρλος κάνουν σεξ στο σπίτι του μελλοντικού πεθερού του) είναι ο καταλύτης που κάνει την ταινία να παρακολουθείται όχι απλώς άνετα αλλά απόλυτα ευχάριστα.

Ένας υπέροχος γείτονας (A Beautiful Day in the Neighborhood) **½
Σκηνοθεσία: Μάριελ Χέλερ
Πρωταγωνιστούν: Τομ Χανκς, Μάθιου Ρις, Κρις Κούπερ, Σούζαν Κελέτσι Γουότσον, Γουέντι Μακένα, Κριστίν Λάτι

Στη δεκαετία του 1990 ένας βαριεστημένος και σκεπτικιστής δημοσιογράφος «αναγκάζεται» να γράψει ένα άρθρο για τον Φρεντ Ρότζερς, παρουσιαστή ενός παιδικού εκπαιδευτικού τηλεοπτικού σόου.

Η ταινία που βασίζεται σε πραγματικά γεγονότα κι έφερε ξανά τον Τομ Χανκς στις οσκαρικές υποψηφιότητες διστάζει να πάρει θέση γύρω από το ουσιαστικό θέμα της ταινίας που δεν είναι άλλο από την καλοσύνη των ξένων και το πώς αυτή μπορεί να επηρεάσει τη ζωή μας.  Ο σκεπτικισμός και οι επιφυλάξεις του συντάκτη σαν να περνούν μέσα από την κάμερα, αγγίζουν και τη ραχοκοκαλιά του φιλμ που υπογράφει η Μάριελ Χέλερ («Thediary of a teenage girl») αλλά με τρόπο απόλυτα επιδερμικό και χωρίς αυθεντικό ενδιαφέρον για την απόδοση της αλήθειας (ο συντάκτης υποψιάζεται ότι ο καλοσυνάτος κύριος Ρότζερς δεν είναι στην πραγματικότητα αυτός που δείχνει). Εντέλει το φιλμ μένει ένα απλώς συμπαθητικό κατασκεύασμα, με εύπεπτο και κάπως γλυκερό χιούμορ και αναπόφευκτο διδακτισμό, που ενισχύει τις ελάχιστες δυνατές στιγμές του χάρη στην αψεγάδιαστη ερμηνεία του Χανκς ο οποίος έχασε το Οσκαρ Β΄Ανδρικού Ρόλου από τον Μπραντ Πιτ ελέω… Ταραντίνο!

ΑΚΟΜΗ

Δύο φιλμ που δεν πρέπει να χάσει κανείς. Το «Τσάιναταουν» (Chinatown) (*****) του Ρομάν Πολάνσκι, παραγωγής 1974 με τον ίδιο σε ένα χαρακτηριστικό δεύτερο ρόλο – είναι ο γκάνγκστερ που κόβει τη μύτη του Τζακ Νίκολσον­– και τον σεναριογράφο Ρόμπερτ Ντάουνι να περιγράφει μια ζοφερή ιστορία στο Λος Άντζελες του 1930, είναι η τελευταία ταινία που έκανε ο πολωνός σκηνοθέτης στις ΗΠΑ και προτάθηκε για 11 όσκαρ κερδίζοντας μόνο εκείνο του πρωτότυπου σεναρίου. Αρχετυπικοί αντιήρωες σε αντισυμβατικές συνθήκες (ένας ντετέκτιβ με ειδικότητα τις υποθέσεις μοιχείας, προσλαμβάνεται από μια γυναίκα για να παρακολουθήσει τον σύζυγό της, υπεύθυνο για την κατασκευή του συστήματος ύδρευσης της πόλης, που τον υποψιάζεται ότι έχει ερωμένη και βρίσκεται παγιδευμένος σε έναν κυκεώνα τρομακτικών σκανδάλων) για μια ταινία που για αρκετούς θεωρείται, δικαίως, ως το κορυφαίο φιλμ νουάρ στην ιστορία του αμερικανικού κινηματογράφου.

Ο Ίνγκμαρ Μπέργκμαν το 1966 υπέγραψε μια ταινία που σύμφωνα με τον ίδιο άγγιξε το όριο στο οποίο μπορούσε να φτάσει η διάνοια του. Ο λόγος για την «Περσόνα» (*****) που αφηγείται την ιδιαίτερη σχέση που αναπτύσσει μια διάσημη ηθοποιός (Λιβ Ούλμαν) που καταρρέει κατά τη διάρκεια μιας παράστασης και κλείνεται στη σιωπή της, με την νοσοκόμα της (Μπίμπι Άντερσον). Τα ψυχολογικά ζητήματα δοσμένα από τη σκοπιά της αναζήτησης του αληθινού εαυτού. Οι ενοχές για τις λαθεμένες επιλογές του παρελθόντος και το ζήτημα της συγχώρεσης. Ο βαθύς φιλοσοφικός στοχασμός σε σχέση με τη θρησκευτική σκιαγράφηση του θείου. Ο κορυφαίος δραματουργός προβαίνει σε κάποιες πρωτοποριακές σκηνοθετικές επεμβάσεις –το σπάσιμο του μοντάζ, οι φωτοσκιάσεις­– για να οδηγήσει την τέχνη του σε όρια απίστευτης ειλικρίνειας και η ωμή αλήθεια του κυριολεκτικά καθηλώνει.