Κριτική ταινίας: Μη με λες κύριο (Sir)

H Ράτνα εργάζεται ως εσωτερική οικιακή βοηθός του Ασουίν, γιου εύπορης οικογένειας στο σημερινό Μουμπάι. Η Ράτνα παρά την ταπεινή καταγωγή της κυνηγά το όνειρό της να γίνει σχεδιάστρια μόδας, την ίδια ώρα που ο μελαγχολικός Ασουίν φαίνεται να έχει χάσει κάθε όρεξη για ζωή.

Η συνάντηση των δύο διαφορετικών κόσμων που εκπροσωπούν η Ράτνα και ο Ασουίν είναι δοσμένη με σεμνότητα και απλότητα. Από την εισαγωγική κιόλας σεκάνς που βλέπουμε τη Ράτνα να αλλάζει τέσσερα μεταφορικά μέσα για να φτάσει από το χωριό της στον γυάλινο ουρανοξύστη του Μουμπάι, όπου μένει ο εργοδότης της, διαπιστώνουμε το χάσμα που χωρίζει τους δύο νέους. Η συνέχεια, παρότι είναι μια προβλέψιμη παραλλαγή μιας μοντέρνας Σταχτοπούτας, καταφέρνει να γίνει κάτι παραπάνω από συμπαθητική. Χάρη στην αφοπλιστική φυσικότητα της νεαρής πρωταγωνίστριας, τους λιτούς και προσεγμένους διαλόγους, τη feelgood διάθεση και το έξυπνα ενταγμένο στην ιστορία ρομαντικό στοιχείο, το «Μη με λες κύριο» είναι ένα φιλμ κατάλληλο για την εποχή και τα θερινά σινεμά. 

Σκηνοθεσία: Ροχένα Γκέρα
Πρωταγωνιστούν: Τιλοτάμα Σόμε, Βιβέκ Γκόμερ