Γαλλίδα, μα στην πραγματικότητα ηθοποιός του κόσμου, βραβευμένη με Όσκαρ για τον «Άγγλο Ασθενή», η Ζιλιέτ Μπινός είναι μια από εκείνες τις ηθοποιούς πάνω στις οποίες μπορείς να στηρίξεις μια ολόκληρη ταινία. Αυτό ακριβώς που κάνει ο Ντιμόν στο πορτρέτο της γλύπτριας Καμίλ Κλοντέλ, που όπως ομολογεί η ηθοποιός υπήρξε ένα από τα εφηβικά της είδωλα και την οποία τώρα δικαιώνει στην οθόνη. Πενήντα χρονών πλέον, η Μπινός έχει την άνεση να κινείται ανάμεσα στα μεγαλύτερα blockbuster όπως το επερχόμενο «Godzilla» και μία ταινία που βρίσκεται ξεκάθαρα στην περιοχή του arthouse όπως το φιλμ του Ντιμόν. Για το οποίο την συναντήσαμε και μιλήσαμε μαζί της, μετά την προβολή του στο περσινό φεστιβάλ του Βερολίνου.
«Η σύνδεσή μου με την Καμίλ Κλοντέλ ξεκινά από τα δεκαέξι μου χρόνια. Είχα διαβάσει ένα βιβλίο για την ζωή της κι επίσης είχα δει ένα θεατρικό έργο για εκείνη. Με είχε εντυπωσιάσει αυτή η ιδιοφυής γυναίκα των δεκαοχτώ ετών, τόσο γεμάτη ενέργεια, περιέργεια, πάθος για την ζωή και την τέχνη, καθώς και το πως, τριάντα χρόνια μετά βρέθηκε εγκαταλελειμμένη σε ένα άσυλο με τόση σκληρότητα από την οικογένειά της. Θυμάμαι ότι είχα αγοράσει μια αφίσα με ένα από τα έργα της και την είχα πάνω από το κρεββάτι μου για χρόνια. Η παρουσία της ήταν εκεί στη ζωή μου, πάντα, μια φιγούρα δύναμης και θέλησης που έπρεπε να επιβιώσει με κάθε τρόπο. Ήταν μια από τις ηρωίδες μου.»
«Όταν ο Μπρουνό Ντιμόν μου είπε την ιδέα του να γυρίσει μια ταινία για την Καμίλ Κλοντέλ και ήθελε εμένα για τον πρωταγωνιστικό ρόλο, δεν μπορούσα παρά να ενθουσιαστώ. Αλλά κι από την άλλη πλευρά, δεν μπορούσα παρά να νιώσω έναν φόβο. Το να γυρίσεις μια ταινία σε ένα πραγματικό άσυλο με πραγματικούς ασθενείς στους ρόλους των εγκλείστων, είναι πάντα κάτι που μοιάζει δύσκολο. Αλλά με κέρδισε ο ενθουσιασμός του, η θέλησή μου να δουλέψω μαζί του. Ήξερα ότι θα ήταν μια μοναδική εμπειρία. Μια εξερεύνηση σε περιοχές που δεν είχα βρεθεί ποτέ.»
«Η ιδέα του ήταν να είμαι απολύτως «γυμνή». Δεν θέλαμε να χρησιμοποιήσουμε καθόλου μέικ απ, για να μην υπάρχει τίποτα ανάμεσα σε μένα και την κάμερα. Μόνο εσύ και η ίδια η ψυχή σου απέναντι στην κάμερα. Όταν φοράς μέικ απ, υπάρχει ήδη κάτι ανάμεσα σε σένα και τον φακό και δεν θέλαμε να υπάρχει κανένα προστατευτικό, καμμιά μάσκα ανάμεσά μας. Ήταν μια εμπειρία απελευθερωτική και ήταν μια εμπειρία ωμή, την οποία απαιτούσε ο ίδιος ο χαρακτήρας της Καμίλ Κλοντέλ.»
«Το γεγονός ότι υπήρχε ήδη μια ταινία με την Ιζαμπέλ Ατζανί, ξέραμε πως ήταν κάτι που όλοι θα έχουν στο μυαλό τους ακούγοντας τον τίτλο της ταινίας μας. Όμως μας εξέπληξε το γεγονός ότι δεν υπήρξαν στ΄ αλήθεια συγκρίσεις ανάμεσα σε εκείνη την ταινία και την δική μας απ όσους την είδαν. Σε όλες τις προβολές κανείς δεν μας ρώτησε κάτι γι αυτό. Δεν είχα ξαναδεί την προηγούμενη ταινία όταν προετοιμαζόμουν για την ερμηνεία μου. Φυσικά το θυμόμουν, θυμόμουν το πάθος της Καμίλ και την ερμηνεία της Ατζανί, αλλά η δική μας ταινία περιγράφει μόνο μια συγκεκριμένη περίοδο, μόνο κάποιες μέρες από την ζωή της στο άσυλο, δεν είναι μια βιογραφία, αλλά μια βουτιά στον χαρακτήρα της, μια εξερεύνηση της ψυχοσυνθεσής της.»
«Όταν γυρίζεις μια ταινία μπαίνεις σε ένα τρόπο ζωής μοναχού. Δουλεύεις όλη μέρα, επιστρέφεις σπίτι, τρως, αθλείσαι αν πρέπει να αθληθείς, μαθαίνεις τις ατάκες σου. Είναι μια τόσο μεγάλη ευθύνη να είσαι πάντα στα άκρα της ευαισθησίας σου και της εγρήγορσης σου, της συγκέντρωσης που χρειάζεσαι για το φιλμ. Ναι είναι μια απαιτητική δουλειά, αλλά για μένα δεν είναι κουραστική. Είναι μια δουλειά που έχει συγκεκριμένες απαιτήσεις, τις οποίες είμαι πρόθυμη και συχνά, όταν η συνεργασία με τον σκηνοθέτη μου είναι δημιουργική, απόλυτα χαρούμενη να τις αποδεχτώ.»
«Η ταινία και η ίδια η ζωή της Καμίλ Κλοντέλ θέτει μια σειρά από ερωτήματα για την θέση της γυναίκας σε μια ανδρική κοινωνία, για την ίδια μας την κοινωνία, όχι μόνο στην εποχή της, αλλά και σήμερα. Η Καμίλ ήθελε να είναι ελεύθερη και ανεξάρτητη, δημιουργική και θαρραλέα σε μια εποχή που δεν ήταν έτοιμη να την αποδεχτεί και πλήρωσε το τίμημα. Αν μια γυναίκα σήμερα είναι ελεύθερη να ακολουθήσει τον δρόμο που επιθυμεί, ακόμη κι αν ποτέ δεν είναι το ίδιο εύκολο όσο είναι για έναν άντρα, αναμφίβολα το οφείλει και σε γυναίκες σαν την Καμίλ Κλοντέλ.»
Το φεστιβάλ της Αθήνας, που επιμελείται εδώ και 37 χρόνια ο κριτικός κινηματογράφου Νίνος Φένεκ Μικελίδης, συνεχίζει να αποτελεί πόλο έλξης για όλους τους κινηματογραφόφιλους
18°
