“Συζητούσαμε όλη τη μέρα, οπότε δεν θέλω να πω πολλά” δήλωνε ο Τιμ Μπάρτον στους δημοσιογράφους, μετά την απονομή των βραβείων του 63ου Φεστιβάλ των Καννών χτες το βράδυ. Όταν οι ερωτήσεις έγιναν πιεστικές, είπε τελικά για το φιλμ του Απιτσατπόνγκ Βερεσεθακούλ,Uncle Boonmee Who Can Recall His Past Lives, που κέρδισε τον Χρυσό Φοίνικα, ότι του θύμισε “ένα παράξενο όμορφο όνειρο, από εκείνα που δεν βλέπεις συχνά”. To γεγονός ότι η ταινία του Ταϊλανδού σκηνοθέτη έφυγε με το μεγάλο βραβείο του φεστιβάλ προξένησε ποικίλες αντιδράσεις, αλλά σίγουρα όχι έκπληξη. 'Έμοιαζε άλλωστε σχεδόν βέβαιο, πριν καν προβληθεί το φιλμ, ότι έχει τις μεγαλύτερες πιθανότητες να κερδίσει τον Φοίνικα. Δεν είναι μόνο ότι οι Κάννες υπήρξαν από την αρχή υποστηρικτές του σινεμά του Απιτσατπόνγκ ή ότι το φιλμ (όπως και η πλειοψηφία των ταινιών του φεστιβάλ) γυρίστηκαν και με γαλλικά χρήματα, αλλά κι ότι η Ταϊλάνδη ζει εδώ και μερικούς μήνες μια από τις χειρότερες περιόδους της σύγχρονης ιστορίας της. “Η Ταϊλάνδη χρειάζεται μια ελπίδα” δήλωσε ο Απιτσατπόνγκ για το βραβείο “μια που τα πράγματα στη χώρα μας είναι πολύ σοβαρά και υπάρχει μια βαθιά κατάθλιψη εξ αιτίας της σύγκρουσης των διαφορετικών ιδεολογιών. Ελπίζω ότι τα νέα της νίκης της ταινίας μου θα βοηθήσουν τα πράγματα να ηρεμήσουν λίγο”.
Δεν είναι η πρώτη φορά άλλωστε που τα βραβεία των Καννών δίνονται περισσότερο με “πολιτικά” κριτήρια παρά με καλλιτεχνικά, ούτε ασφαλώς η τελευταία. Τουλάχιστον το φιλμ του Απιτσατπόνγκ κατόρθωσε να προκαλέσει συζητήσεις και να δημιουργήσει αντιπαραθέσεις σε ένα φεστιβάλ που έμοιαζε περισσότερο χαμηλότονο απ' ό,τι θα έπρεπε.
Αν πάντως η κινηματογραφική αξία, ή η αρτιότητα ήταν αυτό που βράβευαν πρωτίστως οι Κάννες, το Des Hommes et Des Dieux του Ξαβιέ Μποβουά που κέρδισε το Μεγάλο Βραβείο, θα έπρεπε να πάρει τον Φοίνικα. Η αληθινή ιστορία μιας ομάδας μοναχών που αποφασίζουν να παραμείνουν στο μοναστήρι τους στη Βόρεια Αφρική, ενώ το κλίμα γίνεται υπερβολικά εχθρικό, ήταν η πιο μεστή, ώριμη και πνευματική ταινία του φεστιβάλ.
Το The Screaming Man του Μαχαμάτ Σαλέχ Χαρούν από το Τσαντ (κι αυτό με γαλλικά χρήματα) κέρδισε το βραβείο της Επιτροπής, κάνοντας σκέψεις, όπως αυτές για τη βράβευση του Βερεσεθακούλ ,να επιστρέψουν στο μυαλό μας. Τα υπόλοιπα βραβεία, πέραν αυτού της σκηνοθεσίας στον Ματιέ Αμαλρίκ για το Tournee που ήρθε κυριολεκτικά από το πουθενά, έμοιαζαν λίγο πολύ προβλέψιμα.
Το Poetry του Λι Τσανγκ-ντονγκ από την Κορέα κέρδισε το βραβείο σεναρίου, η Ζιλιέτ Μπινός για την ερμηνεία της στο Certified Copy του Αμπας Κιαροστάμι, ενώ η ανδρική ερμηνεία μοιράστηκε ανάμεσα στον Χαβιέ Μπαρδέμ του Biutiful και τον Έλιο Τζερμάνο του La Nostra Vita. Τρεις συμπαθητικές ερμηνείες σε τρεις ταινίες που ξεκινούν απ' το “κακή” και φτάνουν μέχρι το “αδιάφορη”.
Τέλος, η Χρυσή Κάμερα για καλύτερο πρώτο φιλμ πήγε στον Aρo Bisiesto του Μάικλ Ρόου, ενώ ο Φοίνικας για ταινία μικρού μήκους στο Chienne d’Histoire του Σερζ Αβεντικιάν συμπλήρωσαν τις βραβεύσεις σε ένα φεστιβάλ που έμοιαζε αμήχανο και υποτονικό, δίχως σταρ, δίχως σπουδαίες ταινίες, δίχως θόρυβο, δίχως καν ικανοποιητικές μπίζνες στην αγορά του. Του χρόνου ελπίζουμε καλύτερα...
Το φεστιβάλ της Αθήνας, που επιμελείται εδώ και 37 χρόνια ο κριτικός κινηματογράφου Νίνος Φένεκ Μικελίδης, συνεχίζει να αποτελεί πόλο έλξης για όλους τους κινηματογραφόφιλους
«Είναι δύσκολο να ζεις με εμφύσημα. Δυσκολεύομαι ακόμα και να πάω από τη μία άκρη του δωματίου στην άλλη. Είναι λες και περπατάς με μια πλαστική σακούλα γύρω από το κεφάλι σου»
18°
