Ένα ταιριαστό κλείσιμο σε ένα αδιάφορο φεστιβάλ, η τελευταία ταινία του επίσημου προγράμματος ενίσχυσε την αίσθηση μιας χλιαρής χρονιάς που βάραινε από την αρχή τις φετινές Κάννες.
Το The Tree της Ζιλί Μπερτουτσελί προβλήθηκε εκτός συναγωνισμού, κάνοντας σχεδόν όλους να αναρωτηθούν για ποιο λόγο επιλέχθηκε η ταινία της Γαλλίδας σκηνοθέτιδας για μια θέση που συνήθως “χαρίζεται” σε φιλμ-γεγονότα, ή έστω ταινίες μεγαλύτερων φιλοδοξιών κι ενδιαφέροντος. Η καινούργια δουλειά της δημιουργού του Όταν Έφυγε ο Οτάρ είναι γυρισμένη στην Αυστραλία κι έχει σαν πρωταγωνίστρια την Σαρλότ Γκένσμπουργκ, όμως δεν παύει να είναι ένα μικρού βεληνεκούς και συναισθηματικού αντικτύπου φιλμ, που μοιάζει πιο ταιριαστό για τηλεοπτική προβολή παρά για τη μεγάλη οθόνη της αίθουσας Lumiere. Η ιστορία μιας οικογένειας που προσπαθεί να ξεπεράσει τον χαμό του πατέρα, της μικρής κόρης που νομίζει ότι εκείνος ζει ακόμη στο τεράστιο δέντρο της αυλής και της μητέρας που δοκιμάζει να ξαναφτιάξει τη ζωή της, είναι μια όμορφα φωτογραφημένη, τρυφερή, αλλά χιλιοειπωμένη ιστορία, που δεν αφήνει σχεδόν τίποτα πίσω της όταν τα φώτα σβήνουν.
Ανάλογες εντυπώσεις άφησαν και οι τελευταίες ταινίες του διαγωνιστικού. Το Ψεύτης Ήλιος 2 του Νικίτα Μιχάλκοφ, ένα επικό πολεμικό δράμα που ελάχιστη σχέση έχει με την πρώτη ταινία, πολύ απλά δεν είχε καμιά θέση στο πρόγραμμα του διαγωνιστικού. Η ακριβότερη ταινία στην ιστορία του ρώσικου σινεμά και μια από τις πιο ηχηρές αποτυχίες του, το φιλμ είναι ασύνδετο, απλοϊκό, επιδειξιομανές, διδακτικό, αργόσυρτο, φτηνά χιουμοριστικό, χυδαία μελοδραματικό, κατά στιγμές ανιστόρητο. Με μια λέξη αφόρητο.
Όσο για το Tender Son: The Frankenstein Project του Ούγγρου Κορνέλ Μουντρούσκο, μεταφέρει την ουσία του βιβλίου της Μέρι Σέλεϊ στην σύγχρονη Βουδαπέστη μέσα από την ιστορία ενός πατέρα και του νεαρού γιου του που το σκάει από το ορφανοτροφείο αναζητώντας τον. Εντυπωσιακό σαν σκηνοθετική δουλειά, ενδιαφέρον στον τρόπο που παίζει με τους ρόλους του δημιουργού-πατέρα και του γιου εκδικητή, παραμένει εν τούτοις μια άκρως εγκεφαλική και εσωστρεφής ταινία που δεν κατορθώνει να εξελίξει την ιστορία ή έστω να προσθέσει κάτι καινούριο στα υλικά του μύθου.
Εν τω μεταξύ, ενώ οι Κάννες αναμένουν απόψε Κυριακή, την απονομή των διακρίσεων του διαγωνιστικού προγράμματος, τα πρώτα βραβεία άρχισαν να δίνονται.
Στο Un Certain Regard to μεγάλο βραβείο πήγε στο Hahaha του Κορεάτη Χονγ Σανγκ-σου, το βραβείο της Επιτροπής στο Octubre των Περουβιανών Ντιέγκο και Ντάνιελ Βέγκα. Η “Οικουμενική Επιτροπή” έδωσε όπως αναμενόταν το βραβείο της στο Des Hommes et Des Dieux του Ξαβιέ Μποβουά, ένα φιλμ που διεκδικεί με αξιώσεις και τον χρυσό Φοίνικα, ενώ η διεθνής ένωση κριτικών το απένειμε -άγνωστο γιατί- στο Tournee του Ματιέ Αμαλρίκ.
Τέλος, για πρώτη φορά στην ιστορία των Καννών και εκτός επίσημης διοργάνωσης, (αλλά με την σύμφωνη γνώμη της) δόθηκε το πρώτο βραβείο για gay and lesbian ταινία, το νεοσύστατο Queer Palm. Εμπνευσμένο από το Teddy του Βερολίνου, το βραβείο θα δίνεται κάθε χρόνο στην ταινία που παρουσιάζει με τον πιο ενδιαφέροντα τρόπο GLBT θεματικές. Στην πρώτη απονομή που έγινε στο Zanzibar, το μοναδικό(;) gay bar των Καννών, (και σύμφωνα με τους ιδιοκτήτες του το αρχαιότερο της Ευρώπης) ο Queer φοίνικας απονεμήθηκε στον Γκρεγκ Αράκι για το Kaboom, μια από τις πιο διασκεδαστικές ταινίες που είδαμε φέτος στο φεστιβάλ.
Δες το trailer του The Tree στο video που ακολουθεί
Το φεστιβάλ της Αθήνας, που επιμελείται εδώ και 37 χρόνια ο κριτικός κινηματογράφου Νίνος Φένεκ Μικελίδης, συνεχίζει να αποτελεί πόλο έλξης για όλους τους κινηματογραφόφιλους
«Είναι δύσκολο να ζεις με εμφύσημα. Δυσκολεύομαι ακόμα και να πάω από τη μία άκρη του δωματίου στην άλλη. Είναι λες και περπατάς με μια πλαστική σακούλα γύρω από το κεφάλι σου»
18°
