9 υπέροχες νοσταλγικές ταινίες που έχουν γράψει ιστορία

Βρισκόμαστε στην κορύφωση της πανδημίας παγκοσμίως, με τους ανθρώπους και τα συστήματα υγείας να δοκιμάζουν τις αντοχές τους. «Μένουμε σπίτι» αλλά μέχρι πότε; Πώς θα είναι η επόμενη μέρα; Θα κοιτάμε τον διπλανό μας με διαφορετικό βλέμμα όταν κάτσουμε σε μία κινηματογραφική αίθουσα ή στο θέατρο; «Σημάδια» που θα φανούν τα επόμενα χρόνια και πρέπει να επουλωθούν γρήγορα.

Παρακάτω, επιλέγουμε 9 ταινίες, η κάθε μία με τη δική της μικρή ή μεγάλη ιστορία και το δικό της αποτύπωμα στον κινηματογράφο. Ταινίες με έντονο της στοιχείο της νοσταλγίας, από εποχές που τα πράγματα ήταν πιο απλά. Δεν είναι κακό να κοιτάμε κάποια πράγματα με νοσταλγία, αρκεί να μην γίνονται τροχοπέδη για το σήμερα και το μέλλον. Μία ευκαιρία να αποδράσουμε κινηματογραφικά και να ξεχάσουμε την καραντίνα και τον κορωνοϊό.

Στάσου Πλάι Μου («Stand by Me», 1986)
Η ταινία που έχω δει άπειρες φορές και σίγουρα μία από τις υπερ-αγαπημένες μου. Μία ιστορία μέσα από μυθιστόρημα του Στίβεν Κινγκ, με μία παρέα τεσσάρων παιδιών που ξεκινάει να βρει το πτώμα (ή το μύθο) ενός εξαφανισμένου παιδιού. Αυτό το ταξίδι, στο μικρό Καστλ Ροκ του Όρεγκον το 1959, θα είναι ένα ταξίδι αυτογνωσίας, θα δοκιμαστεί η φιλία τους, ένα πραγματικά συγκινητικό coming of age δράμα. Αξεπέραστο το ομώνυμο τραγούδι του Ben E. King, όπως και το καστ των παιδιών-πρωταγωνιστών, με τον αδικοχαμένο Ρίβερ Φίνιξ και τους Κόρεϊ Φέλντμαν, Γουίλ Γουίτον και Τζέρι Ο’ Κόνελ.

Επιστροφή στο Μέλλον («Back to the Future», 1985)
Τριανταπέντε χρόνια από τη μέρα που η ταινία του Ρόμπερτ Ζεμέκις έκανε πρεμιέρα, μία κωμική ταινία επιστημονικής φαντασίας που συνεχίζει να εμπνέει και να συζητιέται μέχρι σήμερα. Ο Μάρτι Μακ Φλάι (τον υποδύεται ο φοβερός Μάικλ Τζέι Φοξ) είναι ένας 17χρονος μαθητής που ζει στο Χιλ Βάλεϊ της Καλιφόρνια. Το πρωί της 25ης Οκτωβρίου 1985, ο φίλος του, καθηγητής Έμετ «Ντοκ» Μπράουν (Κρίστοφερ Λόιντ) τον καλεί να βρεθεί στις 1:15 τα ξημερώματα στο εμπορικό κέντρο (Twin Pines Mall). Μέσα σε ένα μοντέλο DeLorean, ο Μάρτι ξεκινάει ένα ταξίδι, 30 χρόνια πίσω στο χρόνο, στα αμερικάνικα 50s του ροκ εντ ρολ, όταν οι γονείς του δεν είχαν ακόμα γνωριστεί.

High Fidelity (2000)
Θυμάμαι ακόμα τον εαυτό μου εκστασιασμένο να βγαίνει από την κινηματογραφική αίθουσα μετά την πρώτη προβολή του «High Fidelity». 20 χρόνια πριν, απίστευτο. Στο μυαλό μου είναι ακόμα σαν μία ταινία που βγήκε χθες και απέχει τόσο πολύ από τα 80s και 90s. Βασισμένη στο ομώνυμο μυθιστόρημα του βρετανού συγγραφέα Νικ Χόρνμπυ και σε σκηνοθεσία Στίβεν Φρίαρς, η ρομαντική αυτή κωμωδία μας εξιστορεί τη ζωή του 35αρη Ρομπ (Τζον Κιούζακ) στο Σικάγο, ένας ιδιοκτήτης δισκοπωλείου σε συναισθηματική κρίση (ή γενικότερα σε κρίση). Φοβερό καστ ηθοποιών, Τζακ Μπλακ (σε έναν από τους καλύτερους ρόλους του), Τιμ Ρόμπινς, Κάθριν Ζέτα-Τζόουνς, Λίζα Μπονέ, Λίλι Τέιλορ. Τι να πεις όμως για τη μουσική και τα τραγούδια της; Αναπολείς τις πρόσφατες εποχές που έβγαινες έξω σε μία συναυλία ή σε κάποιο δισκοπωλείο. Υπομονή.

Σινεμά ο Παράδεισος («Cinema Paradiso», 1988)
Ρώμη, δεκαετία του ’80. Ο διάσημος σκηνοθέτης Σαλβατόρε Ντι Βίτα παίρνει ένα μήνυμα από τη μητέρα του πως πέθανε ο Αλφρέντο στο Τζιανκάλντο της Σικελίας. Ο Σαλβατόρε (Τότο) επιστρέφει στο χωριό του μετά από 30 ολόκληρα χρόνια για να αποχαιρετήσει τον Αλφρέντο, τον άνθρωπο που πρόβαλλε ταινίες στο τοπικό σινεμά και μύησε τον 8χρονο τότε Τότο στη μαγεία και τέχνη του κινηματογράφου. Κάπου εκεί ξεκινάει μία αναδρομή από παιδικά χρόνια του Σαλβατόρε (Τότο) και την πρώτη του επαφή με τον κινηματογράφο. Μία μεγάλη δραματική ταινία του Τζουζέπε Τορνατόρε που μπορεί να διαφέρει από τις υπόλοιπες ταινίες αυτού του αφιερώματος αλλά κρατάει τη δική της ξεχωριστή θέση. Δικαίως πήρε το βραβείο Όσκαρ Καλύτερης Ξένης Ταινίας στην 62^η απονομή τους.

Ματίλντα («Matilda», 1996)
«Ματίλντα ρε φίλε;», ίσως ρωτήσει κάποιος. Μία από τις ταινίες που βλέπουμε και ξαναβλέπουμε σε επανάληψη στην τηλεόραση, περίεργο πράγμα πως επιστρέφουμε πάντα σε αυτήν. Ίσως τώρα να μην την έβλεπα ξανά από την αρχή μέχρι το τέλος, αλλά μία και δύο ματιές θα έριχνα. Μαζί και ένα χαμόγελο. Η κωμική ταινία φαντασίας του Ντάνι Ντε Βίτο επικεντρώνεται στην πανέξυπνη Ματίλντα, μία μικρή ιδιοφυία με τηλεκινητικές ικανότητες, δύο γονείς που δεν την καταλαβαίνουν, μια καλοσυνάτη δασκάλα-πρότυπο (Miss Honey) να την συμβουλεύει και μία σατανική διευθύντρια σχολείου να της κάνει τη ζωή δύσκολη. Απίστευτο πως μία ταινία που απέτυχε εμπορικά πριν 24 χρόνια να σου βγάζει ακόμα και σήμερα τέτοια συναισθήματα. Πολλοί λένε ότι τα μαθήματα ζωής και μηνύματα της ταινίας ήταν πολύ μπροστά από την εποχή τους, ενώ άλλοι την χαρακτηρίζουν ως την καλύτερη παιδική ταινία όλων των εποχών. 

Γοργόνες («Mermaids», 1990)
Τι να πεις για το καστ αυτής της ταινίας των αρχών των 90s; Μοναδικό. Σερ, Γουινόνα Ράιντερ και η μικρούλα Κριστίνα Ρίτσι στον πρώτο της ρόλο, σε μία νοσταλγική κομεντί τοποθετημένη στα αμερικάνικα 60s. Η μητέρα Ρέιτσελ (Σερ) μετακομίζει για πολλοστή φορά με τα δύο της παιδιά, την 15χρονη Σάρλοτ (Γουινόνα Ράιντερ) και την 9χρονη Κέιτ (Κριστίνα Ρίτσι). Όλοι έρχονται αντιμέτωποι με τις προκλήσεις της νέας μικρής πόλης και τα κορίτσια που αρχίζουν και μεγαλώνουν. Μία νέα αρχή σε μία μικρή πόλη στην Μασσαχουσέτη. Εξαιρετικός και ο Μπομπ Χόσκινς στο ρόλο του Λου που προσπαθεί να πείσει την Ρέιτσελ να παντρευτούν. Σκηνή ανθολογίας στην κουζίνα του σπιτιού, η τελευταία σκηνή του φιλμ, όταν οι τρεις τους χορεύουν στο ρυθμό του τραγουδιού «If You Wanna Be Happy» του Jimmy Soul.

Γκούνις: Το κυνήγι της μεγάλης περιπέτειας (« The Goonies», 1985)
Αν το «Στάσου Πλάι Μου» το έχω δει άπειρες φορές, το «Γκούνις: Το κυνήγι της μεγάλης περιπέτειας» ένα-δύο κλικ περισσότερες. Ήταν το «Stranger Things» της τότε εποχής και πολλά περισσότερα, τότε που τα παιδιά ανέβαιναν στο ποδήλατά τους για το κυνήγι της περιπέτειας. Μία από τις εμβληματικές ταινίες των 80s και ας κάποιοι έχουν τις δικές τους αντιρρήσεις (όχι όμως και η Βιβλιοθήκη του Κογκρέσου στις ΗΠΑ που την θεωρεί «πολιτιστικά, ιστορικά και αισθητικά σημαντική»). Μία παρέα νεαρών, οι Γκούνις, που ζουν στη μικρή αλλά ιστορική πόλη Αστόρια του Όρεγκον, μαθαίνουν πως όλα τα σπίτια της γειτονιάς τους θα γκρεμιστούν σύντομα και τη θέση τους θα πάρουν γήπεδα γκολφ. Μόνη απέλπιδα προσπάθεια και λύση για να αποτρέψουν την κατεδάφιση, να βρουν τον φημολογούμενο χαμένο θησαυρό του πειρατή Μονόφθαλμου Γουίλι από τον 17^ο αιώνα. . Έτσι ξεκινάει η μεγάλη περιπέτεια, γεμάτη χιούμορ, δράση και συγκίνηση. Ποιος δεν αγαπάει τον Σλοθ Φρατέλι;

Τρελό Γουίκεντ στου Μπέρνι (1989) / Η Εκδίκηση των Νερντς (1984)
Κάνω ένα «cheat» εδώ και βάζω αυτές τις δύο κωμωδίες μαζί. Πείτε μου, ποιος δεν αναπολεί και θυμάται, για τους λίγο μεγαλύτερους σε ηλικία αναφέρομαι, να βλέπει αυτές τις ταινίες ένα Σάββατο ή Κυριακή μεσημέρι; Λίγο πριν, τις είχε νοικιάσει από το βίντεο κλαμπ της γειτονιάς, ενώ ενίοτε τις πρόβαλαν και στην τηλεόραση. Στην πρώτη ταινία, δύο υπάλληλοι σε ασφαλιστική ταινία ανακαλύπτουν μία μεγάλη κομπίνα με υπεύθυνο το αφεντικό τους, τον Μπέρνι. Μόνο που ο τελευταίος βρίσκεται νεκρός από τους δύο αυτούς υπαλλήλους και για να μην κατηγορηθούν, προσπαθούν να πείσουν άπαντες ότι ο Μπέρνι… ζει και βασιλεύει.

Στην «Εκδίκηση των Νερντς» του 1984, μεταφερόμαστε στα αμερικάνικα κολέγια των 80s, με το  μπούλινγκ να πηγαίνει «σύννεφο» και μία παρέα από νερντς-«σπασίκλες» αποφασίζει αντιδράσει, φτιάχνοντας τα δική της αδελφότητα. Κάτι που δεν βλέπουν με καλό μάτι οι μορφονιοί αθληταράδες του κολεγιού (σκράπες στα μαθήματα) μιας και η αδελφότητα των νερντς πετυχαίνει και αρχίζει να «τραβάει» και τον όμορφο γυναικείο πληθυσμό. Μοναδικός ο Κέρτις Άρμστρονγκ στο ρόλο του… Μπούγκερ. Μίλησε κανείς για πολίτικαλ κορέκτ;