Brahms: The Boy II: Η τρομακτική κούκλα επιστρέφει

Μία νέα οικογένεια μετακομίζει στην έπαυλη Χίλσαϊρ, δίχως να γνωρίζει την ανατριχιαστική ιστορία της. Εκεί, ο μικρός γιος τους Τζουντ βρίσκει μια πορσελάνινη κούκλα την οποία αποκαλεί Μπραμς. Όμως, κανείς δε γνωρίζει το σκοτεινό μυστικό της τρομακτικής κούκλας. Ο Μπραμς δεν ήταν ποτέ του μια απλή κούκλα. Στη συνέχεια της επιτυχημένης πρώτης ταινίας, πρωταγωνιστεί η Κέιτι Χολμς και ο μικρός Κρίστοφερ Κόνβερι («Stranger Things»), με την ταινία ήδη να κατακτά το αμερικάνικο box office.

Ακολουθεί συνέντευξη του σκηνοθέτη Γουίλιαμ Μπρεντ Μπελ στον Στίβεν Γκόλντμαν, γύρω από τη νέα ταινία, πώς σχεδιάστηκε και δημιουργήθηκε η νέα κούκλα και ποιες είναι οι αγαπημένες του ταινίες.

Ποια ήταν η γενική ιδέα πίσω από την πρώτη ταινία «Brahms»;
Ήταν η ιστορία μιας νεαρής γυναίκας (Λόρεν Κόχαν) που ήθελε να ξεφύγει από το παρελθόν της. Είχε μερικούς μπελάδες με το πρώην αγόρι της και μπόρεσε να βρει ένα προσωρινό καταφύγιο δουλεύοντας ως νταντά σε ένα ηλικιωμένο ζευγάρι, που ουσιαστικά δεν είχε ένα γιο αλλά μία κούκλα, που την έφτιαξαν κατά παραγγελία του και την οποία αργότερα θα αφήσουν στη νταντά να φροντίζει ακολουθώντας συγκεκριμένους κανόνες… Η ίδια είχε χάσει στο παρελθόν ένα παιδί και έτσι εδώ είχε να φροντίσει ένα υποκατάστατο στη μορφή μιας κούκλας.

Από πότε σκεφτόσουν για μια συνέχεια της ταινίας; Ήταν ήδη στις σκέψεις σου ενώ εργαζόσουν στο πρώτο μέρος;
Σίγουρα. Αυτό όμως που ήταν ιδιαίτερα καλό ήταν πως μπορούσες να έχεις πολλές επιλογές ως προς την κατεύθυνσή σου. Πίστευα πως θα κάναμε άμεσα ένα σίκουελ, πήρε όμως λίγο καιρό μέχρι που ο παραγωγός Γκάρι Λουκέσι με πήρε τηλέφωνο. Όλο αυτό με την κούκλα πήρε διαστάσεις στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης… Θα μπορούσες να πεις ότι συνέδεε τους ανθρώπους. Έτσι, συναντηθήκαμε και έριξα την ιδέα για το πώς έβλεπα ένα πιθανό σίκουελ – το οποίο μοιάζει αρκετά με την τελευταία αυτή εκδοχή του. Φέραμε στο project τον σεναριογράφο Στέισι Μένεαρ, ο οποίος άρχισε να δουλεύει και έφερε δυναμική στους χαρακτήρες του σχετικά με τις εμπειρίες αυτής της οικογένειας στο Λονδίνο. Βασικά, θέλαμε να πειραματιστούμε με αυτή την ταινία, διατηρώντας πάντα κάποια σημαντικά στοιχεία από την πρώτη.

Χρειάζεται κάποιος να έχει δει την πρώτη ταινία ή μπορεί απλά να δει απευθείας το «Brahms: The Boy II»;
Μπορεί απλά να παρακολουθήσει τη δεύτερη ταινία χωρίς να έχει δει την πρώτη. Θέλαμε να σιγουρέψουμε πως θα στέκονταν και μόνη της ανεξάρτητα, το οποίο πιστεύω πως συνέβη… Όπως και να έχουν τα πράγματα, είναι μία ταινία γεμάτη εκπλήξεις.

Πες μας για το καστ της νέας ταινίας και συγκεκριμένα για τη συνεργασία σου με την Κέιτι Χολμς.
Από τη στιγμή που είχαμε το σενάριο του Στέισι, κάναμε μια λίστα (ως συνήθως) και η Κέιτι ήταν η πρώτη μας επιλογή. Της πήγαμε το σενάριο ένα Σαββατοκύριακο, το διάβασε και το λάτρεψε. Η Κέιτι είναι ένας γλυκός άνθρωπος και καλή ηθοποιός. Έχει ένα γιο στην ηλικία του χαρακτήρα της ταινίας. Δεν μπορώ να πω περισσότερα για την ίδια ή πόσο επηρεάστηκε από αυτό, αλλά σίγουρα ένιωσα πως βλέποντάς την, μιας και ο χαρακτήρας της είναι μια υπερπροστατευτική μητέρα, έβγαζε κάτι αυθεντικό για μένα.

Και το υπόλοιπο καστ;
Το υπόλοιπο καστ γρήγορα κατάφερε να γίνει ένα. Ο Κρίστοφερ Κόνβερι (Τζουντ) υπήρξε η ιδανικότερη επιλογή για το ρόλο αφού πρώτα είδα πολλά αγόρια. Ήταν απλά τέλειος. Ο Όουεν Γίομαν (Σον) είναι κάποιος που απλά ενσωματώνει την ιδέα ενός ευγενικού πατέρα, ο οποίος κοιτά πάντα το καλό της οικογένειάς του. Έπειτα ο Ραλφ Ίνσον (Τζόζεφ), για τον οποίο χαιρόμαστε ιδιαίτερα που συμμετείχε στην ταινία. Είναι θρύλος πια μετά τους ρόλους του στο «Game of Thrones» και το «The Witch», έτσι όταν αναφέρθηκε το όνομά του, σκέφτηκα πως θα ανεβάσει το επίπεδο της ταινίας.

Πώς δημιουργήθηκε και σχεδιάστηκε η κούκλα Μπραμς;
Ήταν μία από τις πιο δημιουργικές εμπειρίες που είχα ποτέ μου. Οι αρχικές μου σκέψεις για την κούκλα ήταν να μη την κάνουμε τρομακτική… Εντάξει, αυτό δεν ισχύει και πολύ. Το να είναι τρομακτική ακούγεται καλό (γελάει)… Αλλά τίποτα το τερατώδες. Υπήρχαν κάτι vintage κούκλες που βασίστηκα λίγο όσον αφορά το σχεδιασμό, κυρίως κούκλες από την Βικτωριανή εποχή. Αλλά το περισσότερο μέρος της έμπνευσής μου ήρθε από της ταινίες τρόμου της δεκαετίας του ’70. Ταινίες σαν την «Προφητεία» (1976) και τις συνέχειές της, ταινίες με χαρακτήρες γλυκά παιδιά με διαβολικά στοιχεία… Για μένα, αυτό είναι το τέλειο μικρό παιδί, που όμως κρατάει πίσω από την πλάτη του ένα μαχαίρι. Δεν μπορείς να το εμπιστευτείς από τη στιγμή που καταλάβεις τι σκέφτεται. Με αυτό το σκεπτικό δουλέψαμε και εμείς… Δοκιμάσαμε μεγέθη διαφορετικών κουκλών… Τα μάτια του είναι σαν εκείνα που μπορεί κάποιος να βάλει σε περίπτωση που χάσει το μάτι του. Ήθελα να μοιάζει αληθινός. Το ίδιο ισχύει και για τα μαλλιά του (γελάει)…

Τα μαλλιά του;
Είναι αστείο, ναι. Ήταν δύο βράδια πριν το γύρισμα και του κόψαμε λίγο τα μαλλιά. Κάλλιστα θα μπορούσε να εμφανιστεί στην οθόνη με αυτό το ιδιαίτερο και χαριτωμένο κούρεμα… Αλλά δε μου ταίριαζε και ήθελα να το αλλάξω. Στο τέλος καταφέραμε να το κάνουμε όπως το βλέπετε στην ταινία τώρα. Όταν πήγα στο σετ και τον είδα, ήξερα πως ήταν το καλύτερο για εκείνον. Ήμουν τυχερός που έγινε όπως ακριβώς ήθελα.

Θα μπορούσε να είναι στη φαντασία μου, αλλά δε μοιάζει ελάχιστα στον Κρίστοφερ Κόνβερι; Ή είναι ο Κρις που μοιάζει στην κούκλα; Αυτό ήταν κάτι που πρόσεξα καθώς προχωρούσε η ταινία.
Στη διάρκεια της ιστορίας, συνεχώς ντύνεται μοιάζοντας στην κούκλα. Χτενίζαμε τα μαλλιά του με τον ίδιο τρόπο. Οτιδήποτε κάνει, δείχνει να μοιάζει με την κούκλα. Μέχρι να βρεθούμε στο σετ, δεν είχα ποτέ παρατηρήσει ότι το δέρμα του Κρις θυμίζει πορσελάνη. Το προφίλ του και η μύτη του μοιάζουν επίσης… Σχεδόν φαίνεται να βασίσαμε την κούκλα πάνω του από την αρχή. Αυτό απλά έτυχε… Κάνει τόσα πράγματα δίχως να μιλάει. Ήταν καταπληκτικός σε αυτό. Ναι, μοιάζει απίστευτα με τον Μπραμς.

Τι είναι αυτό που σου αρέσει περισσότερο στις ταινίες τρόμου;
Αυτό είναι το είδος που μου άρεσε από μικρός. Αρκετές από αυτές είναι κοντά σε αυτή την ταινία. Το «Trilogy of Terror» (1975) είναι μια ταινία με μια μικρή κούκλα. Για την ακρίβεια ήταν μια ταινία μικρού μήκους στην τηλεόραση που μου έδειξε η αδερφή μου και ειλικρινά με τρόμαξε. Ήταν περίπου τριάντα λεπτά και έπαιζε η Κάρεν Μπλακ. Μέχρι την ηλικία των δέκα χρονών, πίστευα πως η κούκλα ζούσε κάτω από τον καναπέ του σπιτιού. Μου άρεσε πολύ η «Προφητεία» και το «The Other» (1972), μια ταινία με πρωταγωνιστές δύο δίδυμα οκτάχρονα αγόρια. Αυτές τις ταινίες θυμάμαι περισσότερο. Από πάντα είχα πάθος για αυτές. Μου άρεσε περισσότερο ο ψυχολογικός τρόμος παρά το σπλάτερ. Επίσης, σε αυτό το είδος παρατηρώ ότι το κοινό αντιδρά με διάφορους τρόπους. Μπορεί κάποιος να γελάσει και άλλος να τρομάξει. Αυτό δε συμβαίνει με όλα τα είδη. Γι’ αυτό το λόγο πιστεύω πως οι ταινίες τρόμου αξίζουν στο σινεμά. Εκεί βρίσκεται η συλλογική εμπειρία. 

Θα υπάρξει συνέχεια; Και αν ναι, θα σκηνοθετούσες άλλη ταινία;
Θα πω ναι και στις δύο ερωτήσεις. Δεν έχω ολοκληρωτικό έλεγχο όλου αυτού. Το καλό της υπόθεσης είναι πως υπάρχουν επιλογές. Να το θέσω απλά, λατρεύω αυτούς τους χαρακτήρες της ταινίας. Μου είναι κάπως δύσκολο να κάνω μια ταινία 90 λεπτών. Προσπαθώ να φτιάχνω χαρακτήρες που αρέσουν στους ανθρώπους. Με το να τους αποχωρίζομαι μετά από 90 λεπτά, δε μου είναι εύκολο. Μπορείς να εξερευνήσεις πολλά μαζί τους και αυτό είναι απίθανο. Θα ήθελα πολύ αυτό να συνεχίσει.

Στις 27 Φεβρουαρίου στους κινηματογράφους από την ODEON