Εσύ θα απαντήσεις στο «κάλεσμα της άγριας φύσης»;

Υπάρχει λόγος που κάποιες ιστορίες δεν σταματούν ποτέ να μας συγκινούν και συνεχίζουμε να τις ακούμε και να τις αφηγούμαστε όσα χρόνια κι αν περάσουν. Ο λόγος είναι ότι κάπου μέσα στο θέμα τους και την πλοκή τους υπάρχουν διαχρονικά στοιχεία με τα οποία οι άνθρωποι μπορούμε να ταυτιστούμε ανεξαρτήτως τόπου και εποχής.

Αυτό έχει συμβεί και στην περίπτωση του «Καλέσματος της άγριας φύσης». Το μυθιστόρημα του Τζακ Λόντον, που δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά το 1903, κατάφερε να κερδίσει τον τίτλο της «κλασικής ιστορίας» μιλώντας για την απώλεια μιας χαρούμενης ζωής που δεν υπάρχει τρόπος να επανακτήσουμε και για το τι κάνουμε μετά από αυτήν, στην προσπάθεια είτε επανάκαμψης είτε προς αναζήτηση ηρεμίας και μοναχικότητας.

Δεν είναι τυχαίο που ανά τα χρόνια έχουμε δει αρκετές φορές την ιστορία του Μπακ και του Τζον Θόρντον στη μεγάλη οθόνη. Οι δυο τους συναντήθηκαν, αφότου έχασαν μια ζωή στην οποία ήταν ευτυχισμένοι. Ο πρώτος, ο σκύλος της υπόθεσης, απήχθηκε από το σπίτι του στην Καλιφόρνια και μεταφέρθηκε στην Αλάσκα την εποχή της μεγάλης εξόρυξης του χρυσού το 1890. Εκεί συναντά και τον Τζον, έναν πληγωμένο άντρα που προσπαθεί να φύγει μακριά από τον «πόνο» της ζωής του. Ο Μπακ βρίσκει τις δυνάμεις που δεν ήξερε ότι έκρυβε μέσα του και ο Τζον έναν πιστό σύντροφο.

Από τις 20 Φεβρουαρίου θα έχουμε την ευκαιρία να δούμε «Το κάλεσμα της άγριας φύσης» για ακόμα μία φορά στον κινηματογράφο. Αυτή τη φορά, όμως, από μία άλλη προοπτική. Ήρθε η ώρα να γνωρίσουμε τα γεγονότα από την πλευρά του Μπακ μέσα από τις εμπειρίες και τα βιώματά του. «Θέλαμε να δούμε αν θα μπορούσαμε να πούμε την ιστορία του Μπακ οπτικά. Δεν χρειαζόταν να μιλήσει, δεν χρειαζόταν να έχουμε φωνή. Αντίθετα, έπρεπε να είμαστε σαφείς για το τι του συνέβαινε ανά πάσα στιγμή. Εφόσον γνωρίζαμε τι προσπαθούσε να καταφέρει σε κάθε σκηνή, από στιγμή σε στιγμή, ξέραμε ότι θα μπορούσε το κοινό να ακολουθήσει την ιστορία. Ο Μπακ θα έρθει σε επαφή με θαυμάσιους ανθρώπους -τους οποίους υποδύονται φοβεροί ηθοποιοί- και όλα αυτά επρόκειτο να ενισχύσουν την ιστορία του», εξηγεί ο σεναριογράφος Μάικλ Γκριν.

Ένας από τους «φοβερούς ηθοποιούς» στους οποίους αναφέρεται ο Γκριν, είναι ο Χάρισον Φορντ. Ο ηθοποιός, που υποδύεται τον Τζον, έδωσε νέα επίπεδα στο ρόλο του τα οποία δεν συναντώνται στο μυθιστόρημα. «Ο Φορντ έφερε τον δικό του τόνο στην ταινία. Στο βιβλίο, ο Θόρντον περνάει κάποιες καταστάσεις με τον Μπακ, αλλά δεν νομίζω ότι ο χαρακτήρας του είναι πολύ καλά καθορισμένος. Πιστεύω ότι ένα από τα υπέροχα πράγματα που έκανε ο Χάρισον σε όλη αυτή τη διαδικασία ήταν ότι κατάφερε να βρει αυτό τον χαρακτήρα και να τον δημιουργήσει» σχολίασε ο σκηνοθέτης Κρις Σάντερς, που μέχρι στιγμής είχε δοκιμαστεί κατά κύριο λόγο στο animation με ταινίες όπως τα «Λίλο & Στιτς» και «Πώς να εκπαιδεύσετε τον δράκο σας». Το animation, βέβαια, ως τεχνολογία συνεχίζει να χρησιμοποιείται σε έναν βαθμό και εδώ, με όλα τα ζώα της ταινίας να κατασκευάζονται στον υπολογιστή. 

Ο ίδιος ο ηθοποιός σημείωσε για τον ρόλο του και τη σχέση του με τον Μπακ: «Ο Τζον Θόρντον είναι ένας άνθρωπος που ένιωθε άβολα στη ζωή του και στον κόσμο του. Έφυγε από το σπίτι του προς τα νότια στο Γιούκον, αναζητώντας την ευκαιρία της ζωής του να βρει χρυσό. Υπήρχε και ένας συναισθηματικός λόγος: ο μικρός γιος του πάντα ήθελε να εξερευνήσει την άγρια φύση. Εκεί πηγαίνει, όμως, πραγματικά για να βρει εσωτερική γαλήνη και ηρεμία. Τότε συναντά τον Μπακ και γίνονται σύντροφοι σε αυτό το ταξίδι. Συναισθηματικά δεμένοι, αντιμετωπίζουν μαζί τον κίνδυνο και την περιπέτεια. Αυτό το ταξίδι και οι αυτοί οι χαρακτήρες με άγγιξαν».  

Ο σεναριογράφος συμφωνεί με τον Φορντ. Και για αυτόν επίκεντρο της ιστορίας είναι το δέσιμο που αναπτύσσεται μεταξύ των δύο πρωταγωνιστών, «είναι δύο πλάσματα που βρίσκονται σε ένα μέρος που δεν ανήκει σε κανένα από αυτά. Οι δυο τους προήλθαν από τις ζωές που αγάπησαν και χάθηκαν, αλλά δεν μπορούν πλέον να έχουν. Ο Μπακ ακμάζει και γίνεται η καλύτερη έκδοση του ίδιου του εαυτού του, αλλά ο Θόρντον είναι πληγωμένος άνδρας».

Ποιος είναι, όμως, επί της ουσίας ο Μπακ; Η απάντηση έρχεται από τον παραγωγό Έργουιντ Στοφ: «Ένας νεαρός σκύλος που γερνάει. Υπάρχει ένας χρόνος στη ζωή κάθε σκύλου όπου πρέπει να προστατεύσουν τον εαυτό τους, την ομάδα τους αλλά και το αφεντικό τους. Υπάρχει το ένστικτο του λύκου σε μερικά από αυτά. Έπειτα, έχετε ένα σκύλο όπως ο Μπακ ο οποίος πρέπει να περάσει από κάποιες τρομερές και σκληρές εμπειρίες για να ανακαλύψει τον εαυτό του».

Ο Σάντερς συμπληρώνει: «”Το Κάλεσμα της Άγριας Φύσης” είναι για έναν χαρακτήρα που είναι φορτωμένος με πολλά απροσδόκητα πράγματα, τα οποία εμείς θεωρούμε δεδομένα στη ζωή. Οι απροσδόκητες προκλήσεις μπορεί είτε να σας νικήσουν, είτε να σας κάνουν πιο ισχυρούς. Το ίδιο συμβαίνει και με τον Μπακ. Αντί να ηττηθεί, βρίσκει ένα μέρος όπου ανήκει. Ο Μπακ δεν επιβιώνει μόνο, επικρατεί, και το κάνει με τον ευγενικό του χαρακτήρα άθικτο. Παρόλο που είναι ένα παιδικό κλασικό μυθιστόρημα, δεν είναι απλώς ένα παραμύθι, είναι μια ιστορία επιβίωσης και επιμονής. Αισθάνεσαι ότι υπάρχει μια αλήθεια μέσα σε αυτή την ιστορία. Νομίζω ότι αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο η ιστορία αυτή έχει μείνει στο χρόνο. Ο χαρακτήρας ανακαλύπτει δυνάμεις που δεν ήξερε ότι είχε».

Ο σχεδιαστής της παραγωγής, Στέφαν Ντίσταντ, μαζί με τον Σάντερς, ανέβασαν αυτή τη συναισθηματική αποτύπωση μερικά επίπεδα παραπάνω. Μέσο τους ήταν το χρώμα, με την τοποθέτηση θερμών τόνων στις σκηνές από το πρώτο σπίτι του Μπακ, μιας αποχρωματισμένης παλέτας από την απαγωγή του και μετά και την σταδιακή επιστροφή των θερμών τόνων στις σκηνές όπου ο ήρωας ανακαλύπτει τις δυνάμεις του.  

Αποκορύφωμα της χρωματικής αυτής εκμετάλλευσης αποτελεί μία από τις τελευταίες σκηνές. «Είναι κομβικός ο τρόπος που ο Κρις αναπαριστά την τελική απόφαση του Μπακ ανάμεσα στην άγρια φύση, με τα φωτεινά χρώματα του Σέλας στη μία πλευρά και το νοικοκυριό των Μίλερ από την άλλη με το πορτοκαλί ηλιοβασίλεμα», σημειώνει η Κέιτ Χάουλεϊ, σχεδιάστρια κοστουμιών.

Αν έπρεπε να περιγράψουμε μέσα σε λίγες γραμμές το θέμα του «Καλέσματος της άγριας φύσης», τότε θα χρησιμοποιούσαμε τα λόγια του Στοφ: «Πρόκειται για την απώλεια και τη θεραπεία της, το να έχεις κάπου να μείνεις, ένα σπίτι και την απομάκρυνση από αυτό. Ίσως, όμως, περισσότερο από όλα κάνει λόγο για την αναζήτηση μιας καλύτερης και πιο αληθινής εικόνας του εαυτού σου».