Κριτική για τις νέες ταινίες της εβδομάδας (6-12 Φεβρουαρίου)

Μικρές κυρίες (Little Women) ***
Σκηνοθεσία: Γκρέτα Γκέργουιγκ
Πρωταγωνιστούν: Σίρσα Ρόναν, Φλόρενς Πιου, Έμα Γουάτσον, Τίμοτε Σαλαμέ, Μέριλ Στριπ, Λόρα Ντερν

H ρομαντική, περιπετειώδης, δραματική και απερίγραπτα συγκινητική ζωή των τεσσάρων αδελφών Μαρς στις ΗΠΑ του 19ου αιώνα, όπως την περιγράφει στο βιβλίο της η συγγραφέας Τζο Μαρς, που θυμάται τα βασικά επεισόδια από την παιδική και εφηβική ηλικία τους.

Είναι προφανές γιατί η Γκρέτα Γκέργουικ επέλεξε το διάσημο μυθιστόρημα της Λουίζ Μέι Άλκοτ για τη δεύτερη σκηνοθετική δουλειά της. Μετά από το εντυπωσιακό ντεμπούτο της με το «Lady bird», η 37χρονη δημιουργός πατάει στα κλασικά μεγέθη ενός από τα πλέον εμβληματικά αμερικανικά μυθιστορήματα για να δείξει ότι το πέρασμα του χρόνου έχει επιφέρει ριζικές αλλαγές σε πολλά κοινωνικοπολιτικά επίπεδα αλλά όχι και στη θέση της γυναίκας. Στην πραγματικότητα, η Γκέργουικ πασχίζει να διατηρήσει την ψυχραιμία και τον έλεγχο των αφηγηματικών εργαλείων της σε μια ταινία που εύκολα θα μπορούσε να χαθεί στον ακαδημαϊσμό και την ανούσια καταγγελία. Τα καταφέρνει μια χαρά, καθώς χωρίς να προσβάλει το πνεύμα του έργου που έγραψε η Άλκοτ το 1868 βρίσκει τον τρόπο για να μπολιάσει την πλοκή με τις δικές της ιδέες και να σχολιάσει δημιουργικά μια ιστορία ενηλικίωσης που αποκτά διαχρονική χροιά και έχει ισχυρό αντίκτυπο στο σημερινό γυναικείο κίνημα. Μερικά από τα εξωφρενικά ή αδιανόητα που συναντά στον δρόμο της η επαναστάτρια Τζο (ταμάμ στο ρόλο η δυναμική Σίρσα Ρόναν) αναφέρονται στην «αδυναμία» της γυναίκας να ορίσει μόνη την τύχη της, ενώ κάποια στιγμή η θεία των κοριτσιών (ευκολάκι για τη Στριπ ο ρόλος της μονόχνωτης γριάς) λέει στην Τζο ότι η γυναίκα είναι φτιαγμένη μόνο για τον γάμο αλλά παίρνει την πληρωμένη απάντηση από την τσαούσα ανιψιά της. Περιττό να πω ότι η ταινία θα σας κάνει να κλάψετε ουκ ολίγες φορές, παρότι η Γκέργουικ καταβάλλει φιλότιμες προσπάθειες –κυρίως σε σκηνοθετικό επίπεδο– για να αποβάλλει το μελό. Είναι τέτοια όμως η δυναμική της ιστορίας που είναι δύσκολο να σε αφήσει ασυγκίνητο, ενώ το καρέ των κοριτσιών που υποδύονται τις «Μικρές κυρίες» είναι εξαιρετικό με αποτέλεσμα οι Σίρσα Ρόναν και Φλόρενς Πιου να φιγουράρουν στις οσκαρικές λίστες, όπως και η ίδια η ταινία στην κατηγορία των κορυφαίων φιλμ της χρονιάς. Όχι όμως και η σκηνοθεσία της Γκέργουικ, κάτι που ήταν έκπληξη από τη στιγμή που η ταινία παίζει τόσο δυνατά στα όσκαρ με τις 6 υποψηφιότητες. Αυτό συμβαίνει προφανώς επειδή η αγωνία της Καλιφορνέζας να μην υπογράψει ένα φιλμ ακαδημαϊκό την οδηγεί μερικές φορές στην υπερβολή, όπως για παράδειγμα συμβαίνει στις σκηνές με τα νευρικά –και κάπως ναρκισσιστικά ή και ζαλιστικά– τράβελινγκ των εσωτερικών χώρων, κάτι που προφανώς δεν ταιριάζει με το υπόλοιπο ύφος του φιλμ.  

Φως στο σκοτάδι (Light of My Life) ***
Σκηνοθεσία: Κέισι Άφλεκ
Πρωταγωνιστούν: Κέισι Άφλεκ, Άνα Πνιόβσκι, Τομ Μπάουερ, Ελίζαμπεθ Μος

Μετά από μια πανδημία που εξαφάνισε τον περισσότερο πληθυσμό της Γης –και κυρίως το γυναικείο– ένας πατέρας παλεύει να προστατέψει τη 10χρονη κόρη του, την οποία «μεταμφιέζει» σε αγόρι.

Ο Κέισι Άφλεκ μας ξαφνιάζει ευχάριστα από το τιμόνι του σκηνοθέτη-πρωταγωνιστή-σεναριγράφου με ένα απόλυτα μεστό και ώριμο φιλμ που συνδυάζει έντεχνα την αγωνία για το μέλλον της ανθρωπότητας με το υπαρξιακό δράμα που χτίζεται αριστοτεχνικά γύρω από το δέσιμο πατέρα-κόρης. Η ταινία μπορεί μέσω της σκληρής, μηδενιστικής κοσμοθεωρίας της να διώξει τον μέσο θεατή, αλλά έτσι ο τελευταίος θα χάσει την ευκαιρία να έρθει αντιμέτωπος με ένα ολοκληρωμένο έργο που αφορά μια ιστορία επιβίωσης, αλλά στην πραγματικότητα είναι μια θετική και αφοπλιστική ματιά σε ζητήματα που αφορούν τους πάντες. Κυρίως είναι μια δήλωση λατρείας στη γυναικεία δύναμη και μια ειλικρινής εξομολόγηση για τις ευθύνες του γονιού πάνω στο κρίσιμο σημείο της διαπαιδαγώγησης του παιδιού και των συνεπειών που θα προκύψουν από τη στιγμή που η κοινή πορεία τους θα τερματιστεί.

Αρπακτικά πτηνά και η φαντασμαγορική χειραφέτηση της Χάρλεϊ Κουίν (Birds Of Prey and The Fantabulous Emancipation Of One Harley Quinn) **
Σκηνοθεσία: Κάθι Γιαν
Πρωταγωνιστούν: Μάργκο Ρόμπι, Mέρι Ελίζαμπεθ Γουίστεντ, Τζούρνι Σμόλετ-Μπελ, Ρόζι Περέζ, Κρις Μεσίνα, Γιούαν ΜακΓκρέγκορ

Μετά από τον αναγκαστικό χωρισμό της με τον Τζόκερ, η Χάρλεϊ Κουίν ψάχνει να βρει τον μοναχικό της δρόμο στην Γκόθαμ Σίτι αλλά πέφτει πάνω σε διαβολικό μεγαλέμπορο ναρκωτικών που κυνηγάει ένα μικρό κορίτσι με πολύτιμα μυστικά.

H παρουσία –κι όχι τόσο η ερμηνεία– της Μάργκο Ρόμπι ως Χάρλεϊ Κουίν, που παίρνει πάνω της όλη σχεδόν την ταινία, είναι το ακαταμάχητο όπλο ενός καλοφτιαγμένου πρότζεκτ το οποίο ακολουθεί μεν πιστά τους κανόνες της μπλοκμπαστεριάς, ψυχαγωγεί και διασκεδάζει τον θεατή, αλλά δεν καταφέρνει να διατυπώσει μια νέα πρόταση στο είδος της κόμικ περιπέτειας. Η σέξι αυστραλέζα ηθοποιός αφήνει πίσω της την «Ομάδα αυτοκτονίας» για να συστήσει μια άτυπη παρέα από διαφορετικές γυναικείες φιγούρες που έχουν τα δικά τους κίνητρα στην κόντρα με τα βίαια αρσενικά. Το χιούμορ που πατάει σε γυναικεία μοτίβα –το λαστιχάκι για τα μαλλιά που δίνει η μια φίλη στην άλλη την ώρα του άγριου ξύλου– και οι αλά Ταραντίνο συστάσεις των δεύτερων ρόλων με ένα μικρό, φευγάτο βιογραφικό –οι μικρές λεπτομέρειες από το παρελθόν της Χάρλεϊ (που εξηγούν πολλά για την κατάστασή της)– δίνουν μια ενδιαφέρουσα χροιά σε τούτη την πρώτη solo προσπάθεια της αψυχολόγητης ηρωίδας των Dcomics, αλλά σε μεγάλο βαθμό η προσπάθεια δείχνει ανολοκλήρωτη και προφανέστατα διστακτική να περάσει σε ένα πιο risky επίπεδο ανίχνευσης του κόμικ σύμπαντος.

Winona **½
Σκηνοθεσία: The Boy (Αλέξανδρος Βούλγαρης)
Πρωταγωνιστούν: Ανθή Ευστρατιάδου, Σοφία Κόκκαλη, Ηρώ Μπέζου, Δάφνη Πατακιά, Κλειώ Κτενά

Την τελευταία μέρα του καλοκαιριού τέσσερα νεαρά κορίτσια επισκέπτονται μια ερημική παραλία και επιδίδονται σε ανώδυνα, ανούσια αλλά και πιο περίπλοκα παιχνίδια.

Με καλοκαιρινή καρτ ποστάλ μοιάζει η πέμπτη ταινία του The Boy που πίσω από τη φαινομενικά μόνο ειδυλλιακή φωτογραφία της «γράφει» κάποιες σκέψεις του που είτε αποκτούν δραματικό εξομολογητικό χαρακτήρα είτε μετατρέπονται σε ανάλαφρα και ψυχαγωγικά σκετς. Λατρεμένες μουσικές και ταινίες (σούπερ η σεκάνς με τη γουντιαλενιάδα), κοριτσίστικα πειράγματα και αφοπλιστικές εξομολογήσεις, καλοκαιρινή βαρεμάρα και ξεγνοιασιά, αλλά και μια σκιά ανησυχίας όχι μόνο για το τέλος του καλοκαιριού αλλά κυρίως για αυτό που κρύβεται πίσω από τις… πικροδάφνες. Σε μια ταινία σαν αυτή, όπου τίποτα δεν συμβαίνει, τα αόρατα νήματα της ιστορίας μερικές φορές ξετυλίγουν κρίσιμα διλήμματα που οδηγούν στο τέλος. Το τέλος μιας εποχής, το τέλος της αθωότητας, το τέλος των σχέσεων.   

ΑΚΟΜΗ

▶ Οι «Monos» (Monos) (**½) είναι η δεύτερη µεγάλου µήκους του Αλεχάντρο Λάντες («Porfirio») που αφηγείται την «πειραγµένη» ιστορία µιας οµάδας αγοριών και κοριτσιών που ζουν σαν στρατιώτες σε βουνό της Κολοµβίας, φέρνοντας στο νου τον «Άρχοντα των Μυγών» σε συνδυασµό µε το «Αγκίρε, η µάστιγα του Θεού», αποτελώντας µια άκρως ενδιαφέρουσα αλλά αυστηρά σινεφίλ εµπειρία.

▶ Η «Αόρατη ζωή της Ευριδίκης Γκουσµάο» του Καρίµ Αϊνούζ είναι βασισµένη στο οµότιτλο βιβλίο της Μάρτα Μπατάλα και κέρδισε το βραβείο του Un Certain Regard στο Φεστιβάλ των Καννών το 2019.