Κριτική του Κωνσταντίνου Καϊμάκη για την ταινία «Ο φάρος» με τον Ρόμπερτ Πάτινσον και τον Γουίλεμ Νταφόε.
1890. Σε απομονωμένο νησί στη Νέα Αγγλία των ΗΠΑ φτάνει για να εργαστεί στο πλευρό του γέρου φαροφύλακα ένας λιγομίλητος και αινιγματικός νέος. Πέρα από την ευθύνη της λειτουργίας του φάρου, οι δύο άντρες θα αναγκαστούν να συνυπάρξουν –παρότι τους χωρίζουν τόσα πολλά– ενώ και το τοπίο μοιάζει να τους ασκεί μια παράξενη έλξη.
Η δεύτερη ταινία του ταλαντούχου Έγκερς σκιαγραφεί μοναδικά το δύναμη του φανταστικού που επιβάλλεται σε ένα κόσμο δεισιδαιμονίας (αμέτρητοι οι ναυτικοί μύθοι που μοιράζονται οι δύο άντρες) και προκαταλήψεων. Όπως με τo «Η μάγισσα» –η πρώτη του ταινία, παραγωγής 2016, δεν βγήκε στις ελληνικές αίθουσες– που αφορούσε στα περίεργα συμβάντα μιας οικογένειας στη Νέα Αγγλία του 1630, έτσι κι εδώ το μεταφυσικό μοιάζει να ορίζει τις τύχες των δύο αντρών στην ίδια περιοχή των ανατολικών αμερικανικών πολιτειών. Η απόκοσμη γοητεία του επιβλητικού τοπίου είναι έντονη από το πρώτο κιόλας πλάνο που αφορά στον ερχομό του νεαρού φαροφύλακα. Ο Έγκερς χτίζει το θέμα του πάνω στα στέρεα υλικά ενός σκοτεινού (ασπρόμαυρου στη συγκεκριμένη περίπτωση) παραμυθιού. Αρχέγονοι θεοί, ναυτικοί θρύλοι, αίσθηση απομόνωσης, εφιαλτικά όνειρα και μια υποψία παράνοιας μεταφέρουν στην κόντρα των δύο αντρών το βασικό θέμα της ιστορίας που ξεκινάει από τον προμηθεϊκό μύθο και καταλήγει στη θύελλα του μυαλού. Ο κίνδυνος που παραμονεύει σε κάθε σκηνή είναι όχι απλώς ορατός αλλά και χειροπιαστός. Η εικόνα της αισθησιακής γοργόνας, το σκότωμα του γλάρου που σηματοδοτεί την ύβρη, το ανίερο μεθύσι των δύο αντρών, ο αγώνας για την επιβίωση. Όλα συντείνουν προς μια αλληγορική ιστορία για τον εγκλεισμό, που οδηγεί σταδιακά στην παράνοια. Ή μήπως όλη αυτή η δοκιμασία δεν είναι τίποτε άλλο από μια ανατριχιαστική διαδρομή στα αβαθή του νου και τα σκοτάδια της ανθρώπινης φύσης; Όπως και να έχει, ο «Φάρος» είναι μια ανεπανάληπτη εμπειρία πάνω στην εξερεύνηση ενός λιντσεϊκού πυρετού. Τα ανείπωτα μυστήρια αυτού του παράξενου μέρους ορίζονται από τις ναυτικές ιστορίες, το πάντρεμα αρχαίων θεών και θαλασσινών συμβόλων, τη συνύπαρξη του ανοίκειου με τη βλασφημία. Ένα ψυχόδραμα σουρεαλιστικό, κλειστοφοβικό και ενίοτε μακάβρια αστείο που δίνει την ευκαιρία στους εντυπωσιακούς Ρόμπερτ Πάτινσον και Γουίλεμ Νταφόε να φτάσουν στα όρια της υποκριτικής τους δεινότητας. Μία υποψηφιότητα για όσκαρ χάρη στη θαυμάσια φωτογραφία του Γιάριν Μπλάσκε.
Το φεστιβάλ της Αθήνας, που επιμελείται εδώ και 37 χρόνια ο κριτικός κινηματογράφου Νίνος Φένεκ Μικελίδης, συνεχίζει να αποτελεί πόλο έλξης για όλους τους κινηματογραφόφιλους
«Είναι δύσκολο να ζεις με εμφύσημα. Δυσκολεύομαι ακόμα και να πάω από τη μία άκρη του δωματίου στην άλλη. Είναι λες και περπατάς με μια πλαστική σακούλα γύρω από το κεφάλι σου»
14°
