Ο Λάκης και ο Άρης Ιωνάς (The Callas) γράφουν για την A.V. με αφορμή την ταινία τους «Lustlands»
Μου μίλησαν γι’ αυτό τους το σχέδιο πριν από ένα χρόνο. Σ’ αυτό το περίφημο αγρόκτημα που τα προηγούμενα καλοκαίρια έστηναν εικαστικές εκθέσεις κρεμασμένες απ’ τα δέντρα κι ανάμεσα στα ξερόχορτα του καλοκαιριού, ψήνοντας ταυτόχρονα φαγητά στο χτιστό φούρνο, αποφάσισαν να κάνουν μια ταινία. Με ηρωίδες 4 φίλες που, κατακαλόκαιρο με τα τζιτζίκια να κάνουν διαρκή θόρυβο και τον ήλιο να καίει, καταφθάνουν στο αγρόκτημα και παραδίδονται στη ραστώνη του καλοκαιριού. Όμως τα αθώα καλοκαίρια των παιδικών μας αναμνήσεων σπανιότατα επιβιώνουν όταν μεγαλώνουμε κι έτσι, καθώς πρόσωπα από το παρελθόν και το παρόν των τεσσάρων κοριτσιών αρχίζουν να εμφανίζονται, όλα αλλάζουν.
Όταν πρωτογνώρισα τον Άρη και τον Λάκη Ιωνά και τους είδα μετά από λίγο να παίζουν στη σκηνή της Athens Voice στην πλατεία Κλαυθμώνος με μια rock’n roll κιθάρα κι ένα σετ από παιδικά τύμπανα πάνω σε κάτι καφάσια ντυμένοι σούπερμαν, κατάλαβα πως η τέχνη τους, η ζωή τους και οι σχέσεις τους έχουν την ελαφρότητα του D.I.Y. αλλά και τη σοβαρότητα του καλλιτέχνη. Είτε κάνουν μουσική είτε οργανώνουν συναυλίες σε ένα κτίριο γραφείων, με το Velvet Bus ή τα περιοδικά, με την εικαστική τους δράση που μπορεί να κάνει τα πλεκτά τέχνη ή με την ταινία τους κι ό,τι άλλο έχουν κατά νου, οι Callas βρίσκονται σε διαρκή κίνηση όχι από ματαιοδοξία αλλά από την ανάγκη της τέχνης και της στιγμής. Δεν διστάζουν να εκτεθούν, να κάνουν λάθη που θα διορθώσουν μετά, να βουτήξουν στα βαθιά, να αυτοσχεδιάσουν, να συνεργαστούν, να κάνουν τέχνη με το τίποτα και στο πουθενά. Με αυτή τη διάθεση έκαναν και την πρώτη τους ταινία με τίτλο «Lustlands», που ανοίγει αυτές τις μέρες στην Αθήνα.
Έργο των Callas σχεδιασμένο αποκλειστικά για την A.V.
Λίγο πριν από την προβολή της ταινίας τούς ζητήσαμε να μας γράψουν τι σκέφτονται, τι έμαθαν ή τι αισθάνονται από αυτή τους την καινούργια εμπειρία.
» Σκέψεις, σημειώσεις και βλακείες μας VOL. I - Με αφορμή την ταινία μας «Lustlands»...
» Το να κάνεις μια ταινία είναι πολύ... γενικά είναι πολύ... πολύ κουραστικό, πολύ καυλωτικό, πολύ αγχωτικό, πολύ ονειρικό... όλα μα όλα είναι «πολύ»...
» Το να μπορείς να βρίσκεις ψήγματα μαγείας κάτω από τις πιο σκατά συνθήκες προϋποθέτει ικανότητες ακροβάτη-ταχυδακτυλουργού-ονειροπόλου.
» Το λάθος καμιά φορά μπορεί να είναι το σωστό... και τούμπαλιν.
» Ο καλλιτέχνης είναι ο ευτυχέστερος δυστυχής... μάλλον... μαλακίες ποιητικές ίσως.
» Το σκοτάδι που υπάρχει κάτω από αυτό τον Ήλιο...
» Δεν ξέρουμε τι μας αρέσει πιο πολύ... να διαβάζουμε βιβλία, να βλέπουμε ταινίες, να βλέπουμε εκθέσεις ή να ακούμε μουσική... γι’ αυτό τα κάνουμε όλα ανάκατα... ή μάλλον ξέρουμε τι μας αρέσει πιο πολύ απ’ όλα... το να ’μαστε με άλλους και να τους κοιτάμε-ακούμε-φανταζόμαστε-αγαπάμε-περνάμε καλά και «εμπνευστικά» και να δουλεύουμε... κάθε κάθε μέρα.
» Η πολιτική δεν είναι η πολιτική, είναι η κάθε μέρα.
» Το εύκολο είναι όμορφο, το δύσκολο είναι περίεργο κι εμείς τα θέμε όλα. Γάματα.
» A nice body/ a corpse/ the myth.
» Γενικά... βαριόμαστε να καθόμαστε... οπότε κάνουμε συνεχώς πράγματα για να διατηρούμε την «πώρωσή» μας.
» Ανασφάλειες έχουμε πολλές... και πολλά λάθη κάναμε... και μαλακίες και εγκλήματα κινηματογραφικά... και βέβαια μετανιώνουμε για πολλά από αυτά... και βέβαια τα δουλεύουμε να τα διορθώσουμε... αλλά πάλι δεν παύουμε κάπου να τα αγαπάμε.
» Το να αποτυνγχάνεις ειναι κάτι... καλύτερο από το τίποτα.
» Ποτέ δεν είμαστε 100% ικανοποιημένοι με ό,τι κάνουμε... πάντα πιάνουμε ένα ποσοστό από το αρχικό πράγμα που έχουμε στο μυαλό μας... και μας στεναχωρεί και μας απογοητεύει κάπως... αλλά οκ... δεν το κάνουμε και θέμα.
Το φεστιβάλ της Αθήνας, που επιμελείται εδώ και 37 χρόνια ο κριτικός κινηματογράφου Νίνος Φένεκ Μικελίδης, συνεχίζει να αποτελεί πόλο έλξης για όλους τους κινηματογραφόφιλους
«Είναι δύσκολο να ζεις με εμφύσημα. Δυσκολεύομαι ακόμα και να πάω από τη μία άκρη του δωματίου στην άλλη. Είναι λες και περπατάς με μια πλαστική σακούλα γύρω από το κεφάλι σου»
12°
