Κριτική ταινίας: Ευτυχία

Η ταινία του Φραντζή έχει όλα όσα περιμένει να δει ο θεατής από το λεγόμενο ελληνικό εμπορικό σινεμά, που όμως δεν προσβάλλει τη νοημοσύνη του (βλέπε καγκουροκωμωδίες της σειράς). Η «Ευτυχία» δεν αρνείται ούτε τα κλισέ ούτε τις ευκολίες αλλά ο πειραματιστής σκηνοθέτης («Ακίνητο ποτάμι») γνωρίζει πώς να κάνει ένα καλό, χρήσιμο και απόλυτα ενδιαφέρον φιλμ που απευθύνεται σε όλους. Φυσικά το στέρεο σενάριο της Κατερίνας Μπέη βοηθά προς την κατεύθυνση αυτή αλλά όλη η γοητεία του φιλμ είναι η τρομερή αυτή προσωπικότητα, την οποία υποδύονται σε δύο χρόνους η Κάτια Γκουλιώνη και η Καρυοφυλλιά Καραμπέτη. Η Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου, μια τσαμπουκαλού και ασυμβίβαστη γυναίκα που δεν κόλωνε σε τίποτα (δείτε πώς ορμάει στους δύο «άντρες» που βαράνε τον γκέι ο οποίος στη συνέχεια θα γίνει ίσως ο πιο πιστός και αληθινός φίλος της σε όλη τη ζωή της) είναι το φως που φωτίζει όλη την ταινία. Συγκίνηση, χιούμορ, τραγικές απώλειες, αίσθηση ελευθερίας αλλά και ματαιότητας, στίχοι βγαλμένοι από την ίδια τη ζωή. Η «Ευτυχία» σε κάνει να νιώθεις άλλος άνθρωπος και θα σας οδηγήσει ξανά στη δισκοθήκη για να ακούσετε για άλλη μια φορά κάποιο από τα σπλάνια τραγούδια που έγραψε.