Κριτική ταινίας: Το χρυσό γάντι (Der goldene Handschuh)

Η πραγματική ιστορία ενός κατά συρροή δολοφόνου που έδρασε στο Αμβούργο της δεκαετίας του 1970.

Ο Φατίχ Ακίν («Μαζί ή τίποτα») θυμάται το σινεμά του Φασμπίντερ και χρησιμοποιεί την εξωφρενική περίπτωση του δολοφόνου Φριτζ Χόνκα (ένας παραμορφωμένος, αλκοολικός και βαθιά διαταραγμένος άντρας) για να αφηγηθεί μία ακραία γκροτέσκα και βουτηγμένη στην υπερβολή ιστορία που όμως δεν έχει ξεκάθαρο στόχο. Η αίσθηση που αποκομίσαμε είναι ότι ο Ακίν προσπαθεί να κάνει πλάκα δοκιμάζοντας την αντοχή του θεατή με κάθε προβοκατόρικο τρόπο –κάποιες σκηνές βίας δεν έχουν καμία κινηματογραφική λογική– αλλά τελικά το «Γάντι» του δεν πέφτει ούτε στην πλευρά του αυθεντικά καταραμένου Φασμπίντερ ούτε στη νοητική εκκεντρικότητα του Λαρς Φον Τρίερ και του «Σπιτιού που έχτισε ο Τζακ» με το οποίο το φιλμ έχει θεματική συγγένεια. Νοσηρός, σαδιστής και γλαφυρός πέρα ως πέρα στη νέα του δουλειά, ο τουρκογερμανός σκηνοθέτης μοιάζει να βασανίζεται με κάποια… κουσούρια της γερμανικής καταγωγής του και επιχειρεί να τα ξορκίσει μια για πάντα. Όπως συνέβη όμως και με την άλλη «προσωπική» ταινία του, την επίσης αποτυχημένη «Μαχαιριά» που αναφερόταν στη γενοκτονία των Αρμενίων, το αποτέλεσμα δεν τον δικαιώνει.